Czas przejść teraz do opisu zastosowanej w Halo Reach. Gry z kanonu Halo mają to do siebie, że nigdy nie wyróżniały się czymś szczególnym pod względem silnika graficznego bądź fizycznego, a tym samym, w ogóle nie było sensu porównywać ich z takimi tytułami, jak chociażby Crysis, Bad Company 2 czy seria Killzone. Grafika w Halo od zawsze była specyficzna i trudna w ocenie, gdyż zamiast na jakość i wszystkie te efekty typu HDR, antyaliasing czy dynamiczne cienie, stawiała raczej na projekty poziomów i dobrą optymalizację. Tak jest i w tym wypadku - świetne wrażenie robi rozmach i zróżnicowanie lokacji. W jednej chwili gra rzuca nas od sielskich, zielonych terenów do miejskich, ciasnych pomieszczeń i uliczek, tajnych baz i kompleksów lub orbity, na której walczymy niczym Luke Skywalker za sterami statku powietrznego, eksterminując przeciwników. Taka różnorodność i dbanie o stałe zainteresowanie gracza zasługują na pochwałę, przy okazji ukazują nam kunszt programistów stojących za serią.



Jeśli mowa stricte o grafice, to także i tutaj jest na czym zawiesić oko. Animacje czy tekstury robią świetne wrażenie, podobnie sprawa ma się z efektami specjalnymi, jak np. cienie czy wybuchy. Dzięki wielu sprytnym sztuczkom zastosowanym przez Bungie, oprawa Halo Reach jeszcze przez wiele lat będzie robiła wrażenie, a to dlatego, że gro elementów zostało zaprojektowanych w technologii ocierającej się o cel-shading. Najlepiej widoczne jest to, gdy walczymy np. na piaszczystych bądź górzystych terenach – we mnie widoki budziły bardzo silne skojarzenia z wydanym w 2009 roku Borderlands. W ogólnym rozrachunku więc produkcja może się podobać i nie ma obawy, że zostanie szybko nadgryziona zębem czasu. Co najlepsze – całość działa ze stałą szybkością, przycinając na ułamek tylko w najgorętszych momentach, gdy na ekranie znajdują się niezliczone wrogie jednostki.

Równie dobre (jeśli nie lepsze) wrażenie robi oprawa audio. Za muzykę po raz kolejny odpowiadają Martin O’Donnell i Michael Salvatori, a panowie ci znają się na swoim fachu jak nikt inny. Ścieżka dźwiękowa jest więc pełna patetyzmu i świetnie oddaje to, co akurat dzieje się na ekranie. W jednym momencie jest cicha i powolna, by w następnym zamienić się w orgię przekrzykujących się dźwięków, o zakłopotanie przyprawiając nawet filharmonię. Wielokrotnie zamiast skupić się na walce, wolałem przystanąć i posłuchać efektu kompozytorskich uzdolnień tych dwóch panów. Bardzo dobrze brzmią także głosy postaci, zarówno w prowadzonych podczas cut-scenek dialogach, jak i podczas walki, pod niesłabnącym naporem ognia Covenantów. O oprawie audio najdobitniej świadczy szereg nagród, za które seria została uhonorowana, w tym prestiżowa nagroda od Good Games.



Przyczepić można się właściwie tylko do jednego elementu, a jest nim SI naszych przeciwników. Zazwyczaj wszystko działa bez najmniejszych problemów. Obcy próbują flankować, używają pojazdów czy broni obuchowych, ale zdarzają się także momenty, w których skrypty (szczególnie podczas gorących wydarzeń) szaleją, przez co możemy stać metr za przeciwnikiem, a ten i tak nas nie dostrzega bądź nie wyczuwa. Miejscami dochodziło także do sytuacji, w których wrogowie nie uciekali od granatów. Zdarzało się, że po wymianie ognia odwracali się od nas i znikali szukając najbliższej kryjówki. Tego typu drobnostki jednak nie psują ogólnego, bardzo pozytywnego wrażenia, jakie niesie ze sobą oprawa audiowizualna i zastosowana technologia. Mimo wszystko widać, że Xbox 360 z trudem dźwignął tę grę i wątpię, by ktoś wykrzesał z tej skądinąd poczciwej konsoli więcej mocy. Wątpię też, by nadchodzące Halo 4 znacznie różniło się pod względem wyglądu od Reach.