Pierwszoplanowymi osobami w grze, prócz Michaela oczywiście, są tzw. handlerzy, czyli nasi ściśli współpracownicy. Osoby dbające o nasze dobro, zarówno materialne, fizyczne, jak i umysłowe. Jako że są to persony bardzo istotne, nasze relacje z każdą z nich odgrywają kluczową rolę. Nie oznacza to na szczęście, że musimy ich kochać, wielbić i szanować w każdej sekundzie jego, tudzież jej, czcigodnego życia. Metodą prób i błędów przekonałem się, że najlepszym rozwiązaniem są relacje balansujące gdzieś pomiędzy sympatią, a antypatią. W ten sposób mamy pewność, że współpracownik nie będzie złośliwie ukrywał ważnych informacji, a z drugiej strony, zachowa profesjonalne podejście. Gdy, bowiem, kogoś w sobie „rozkochamy”, prędzej czy później, może dojść do jakiejś niemiłej sytuacji. Najlepiej jak relacje pomiędzy Michaelem, a jego współpracownikami pozostają na stopie czysto zawodowej.

Kolejnym plusem Alpha Protocol jest system prowadzenia rozmów. Studio Obsidian zdecydowało się na rozwiązanie przypominające to z serii Mass Effect. Nie wybieramy zatem konkretnej odpowiedzi, a jedynie jej ton. Możemy zdecydować czy chcemy zareagować profesjonalnie, ze złością, czy np. luźno. Co istotne, na podjęcie decyzji nie mamy dużo czasu, gdyż w trakcie konwersacji wyświetlany jest specjalny wskaźnik, odliczający czas pozostały do zareagowania. Jeśli nie wybierzemy nic konkretnego, konsola sama zaznaczy podkreśloną aktualnie odpowiedź. Często wychodzą z tego całkiem ciekawe sytuacje, a zatem, nie ma sensu zawsze odpowiadać w taki sam sposób. Zdecydowanie lepiej trochę poeksperymentować.

Ostatnim rozwiązaniem w grze, które, powiedzmy, zasługuje na pochwałę jest system rozwoju postaci. Michael ma do dyspozycji wiele przeróżnych umiejętności, zgrupowanych w specjalnie do tego celu przygotowanym zestawieniu. Pośród nich znajdziemy zdolności wpływające na naszą celność, skradanie, szybkość poruszania się, a nawet władanie sztukami walki. Dzięki sporemu zróżnicowaniu, gracz może przebierać pośród trzech predefiniowanych klas postaci oraz jednej, stanowiącej czystą kartę. Po jej wybraniu sami określamy wszystkie parametry, nie mając niczego narzuconego. Jeśli natomiast chodzi o pozostałe trzy klasy, są to: zwykły żołnierz, spec od techniki oraz agent preferujący cichą eksterminację i korzystanie z własnych mięśni, miast broni.



To, w jaki sposób pokonujemy kolejne poziomy oraz napotkanych przeciwników zależy wyłącznie od naszego wyszkolenia. Żołnierz stawiający głównie na broń palną celuje szybciej i dokładniej, a przez to zadaje większe obrażenia. Agent potrafi podejść wroga po cichu i jednym ciosem zwalić go z nóg, jednakże, jest słabiej wyszkolony w strzelaniu, a, zatem, dość często chybia i nie zawsze jednym celnym strzałem uśmierca bandytów. Spec od techniki to natomiast osoba preferująca sabotaż oraz walkę z użyciem broni snajperskiej. Nie lubi przebywać w samym centrum zadymy, zamiast tego woli okupować obrzeża i z bezpiecznej odległości eliminować oponentów. Spore zróżnicowanie sposobu prowadzenia Michaela powinno usatysfakcjonować każdego, tym bardziej, że mamy wpływ nie tylko na jego postać, lecz również na uzbrojenie, z którego korzysta.

Aby arsenał był bogatszy, Alpha Protocol oferuje rozbudowany system upgradowania broni. Z jego pomocą jesteśmy w stanie poprawić celność poszczególnych spluw, obniżyć odrzut, a także dorzucić tłumik, celownik optyczny i inne podobne akcesoria. Dostępność poszczególnych gadżetów jest oczywiście zależna od naszych stosunków z dilerami, a zatem, jak pisałem wcześniej, warto mieć z nimi dobre relacje. W innym przypadku będziemy sporo stratni.