Dead Island 2 to jedna z najdłużej powstających gier w historii branży. Najczęściej w takiej sytuacji – ciągłego odwlekania premiery, bezustannych zmian deweloperów – finalny projekt daleki jest od ideału, a nawet czegoś, co zasługiwałoby na uwagę graczy. W przypadku dzieła Dambuster jest jednak inaczej. Deweloperzy całkiem nieźle wywiązali się z powierzonego im zadania, a rezultatem jest ciekawa, dopracowana przygoda w opanowanym przez umarlaków Los Angeles. Dlaczego tak uważam? Odpowiedź znajdziecie w recenzji.

Akcja Dead Island 2 toczy się mniej więcej dziesięć lat po wydarzeniach, jakie obserwowaliśmy w ramach Dead Island: Riptide. Przygodę rozpoczynamy od dość długiej scenki przerywnikowej, w trakcie której grupa potencjalnych bohaterów trafia na pokład samolotu, który następnie rozbija się w Los Angeles, a my – jako jeden z ocalałych – spróbujemy się stąd teraz wydostać. Żeby było ciekawiej, szybko okazuje się, że jesteśmy odporni na patogen, który przemienia wszystkich dookoła w krwiożercze bestie. Nie ulegamy przemianie po ugryzieniu, choć nie jest też tak, że czujemy się idealnie.

Wątek przygotowany na potrzeby Dead Island 2 jest całkiem nieźle poprowadzony i mimo że fabuła jest względnie prosta, scenariusz przygotowano na tyle ciekawie, że z przyjemnością poznajemy kolejne jego rozdziały. Wpływ na to mają nie same misje – bo są one dość sztampowe i schematyczne – ale głównie postaci, z jakimi mamy do czynienia oraz nieźle wyreżyserowane scenki przerywnikowe. Fabuła, jeśli pominiemy aktywności poboczne, wystarczyć powinna Wam na kilkanaście, do około 20 godzin. Jeżeli zdecydujecie się dodatkowo przeszukiwać wszystkie miejscówki i wykonywać poboczne zlecenia, to czas ten możecie nawet podwoić.

Zadania poboczne nie są tu niestety jakoś wyjątkowo porywające. Mam wrażenie, że zbyt często bawimy się w kuriera, tudzież elektryka (szukanie bezpieczników). Misje często ograniczają się do tego, byśmy gdzieś dotarli i coś zabrali, ewentualnie kogoś ochronili, a wówczas wiąże się to z poszukiwaniem bezpieczników i zamykaniem bram, tudzież furtek. Niby nie ma w tym niczego złego i początkowo bawiłem się dobrze. Z czasem jednak nie miałem już ochoty zajmować się tego typu zleceniami. Wolałem np. szukać kluczy do skrzyń i schowków, w których poukrywane były przydatne przedmioty. Znajdziek tego typu jest mnóstwo, więc zajęcia macie na co najmniej kilka godzin.

Istotną rolę w Dead Island 2 odgrywa crafting – jak na projekt nastawiony na survival przystało. Gromadzić trzeba w zasadzie wszystko, nigdy bowiem nie wiemy kiedy jakiś grat może się okazać przydatny. Dzięki craftingowi przygotowujemy wyposażenie, przedmioty jednorazowego użytku, a także gadżety. Służy on nam w znacznej mierze do tego, by usprawniać posiadaną broń. Z czasem otrzymujemy bowiem dostęp do przedmiotów posiadających sloty, a w nich możemy umieszczać gadżety, zapewniające im dodatkowe efekty, np. rażenie prądem oraz atuty. Jako że zombie atakują nas całymi hordami, musimy być dobrze przygotowani na odpieranie natarć, a wówczas porządna broń jest podstawą.

Wyposażenie, choć istotne, nie jest najważniejsze. Znaczącą rolę – aczkolwiek mniejszą, niż mógłbym sobie tego życzyć – odgrywają też umiejętności głównego bohatera. Nie zrozumcie mnie źle, fajnie je rozwiązano, ale wydaje mi się, że nieco zbyt słabo modyfikują rozgrywkę, przynajmniej w taki bezpośredni sposób. Na domiar złego, przeciwnicy skalują się do naszego poziomu, więc nie do końcu czujemy, że czynimy postępy.

Umiejętności podzielono na cztery kategorie – nie drzewka, tylko właśnie kategorie. Są w nich zdolności wykorzystywane w trakcie walki, zdolności nastawione na przetrwanie, zdolności pogromcy oraz zdolności nazwane mianem Numen. Wszystkie przydzielamy w formie kart. Możemy je w dowolny sposób podmieniać, dzięki czemu nie jesteśmy zmuszani do korzystania z tego samego zestawu cech przez całą zabawę. Początkowo nie mamy zarówno zbyt wielu kart, jak i miejsc na nie. Odblokowujemy je bowiem w ramach postępów. Co ciekawe, nie wszystkie karty są tylko pozytywne. Czasem zapewniają nam bonus, przy jednoczesnym odebraniu lub upośledzeniu czegoś innego - taka zabawa na zasadzie zysku/ryzyka.

Jak wspomniałem, umiejętności są cztery rodzaje. Zdolności wykorzystywane podczas walki to np. karta, która sprawia, że umiejętnie wykonany blok jest w stanie przywrócić nam część utraconej energii, a przy okazji ogłuszy zombie. W przetrwaniu jest np. zdolność, która właściwie zrealizowany blok przekuje w bonus do sił witalnych. Połączenie obu daje nam już namiastkę jakiegoś tam stylu rozgrywki, nieco pasywnego, ale zarazem inteligentnego. Jest tego oczywiście więcej, ale mam wrażenie, że skupiono się głównie na statystykach. Jest niby np. możliwość wykonywania ataków z wyskoku, ale takich specjalnych ruchów jest niewiele. Przydałyby się jakieś ciosy z odbicia od ściany, możliwość przeskakiwania ponad umarlakami itd. Mam wrażenie, że trochę rozpieścił mnie cykl Dying Light i dlatego w Dead Island 2 chciałem ujrzeć nieco szerszy wachlarz ruchów głównego bohatera. Twórcy jednak zachowali tożsamość pierwowzoru i nie stawiali na parkour.

Sama walka w Dead Island 2 została wykonana poprawnie. Do wyboru mamy szeroki wachlarz broni, a jako że korzystamy w zasadzie ze wszystkiego, co znajdziemy, gama dostępnych produktów tak naprawdę nigdy się nie kończy. Ciosy występują w trzech wariantach. Jeśli po prostu wduszamy przycisk ataku, realizujemy szybkie (choć zależne to jest od posiadanej broni) ciosy. Gdy przycisk uderzenia przytrzymamy, wykonamy cios mocniejszy, zadający więcej obrażeń. Do tego dochodzi jeszcze kopniak, zarówno standardowy, jak i z wyskoku. Obronę realizujemy przy pomocy pojedynczego przycisku, odpowiadającego za zasłonięcie się. Jeśli blok wykonamy we właściwej chwili możemy dodatkowe przypuścić kontratak, który jest jakby scenką QTE. No i w zasadzie tyle, jeśli chodzi o zakres możliwości w walce. Acha, jest jeszcze opcja rzucania posiadanym orężem, która przydaje się zarówno do walki, jak i niszczenia np. systemów alarmowych oraz deptania głów poległych wrogów.