Opowiadana w grze historia przez większość czasu trzyma równy, całkiem wysoki poziom. Rozpoczęta na samym wstępie intryga - i związany z nią spisek - niemal do samego końca trzyma nas w niepewności, a chyba jedynym poważniejszym minusem jest to, że twórcy co jakiś czas regularnie wybijają nas z rytmu. Trochę nie kleją się bowiem ze sobą momenty, gdy chwilę wcześniej walczymy z potężnym przeciwnikiem, korzystając z efektywnej Starożytnej Magii, by za kilka minut wrócić do szkolnej ławki i grzecznie uczyć się jakichś najprostszych zaklęć. Ostatecznie jednak przestałem doszukiwać się tu głębszego sensu - wszak to tylko gra - i po prostu przywykłem do takiej narracji.

Główna oś fabularna jest oczywiście motorem napędowym całej historii, ale oprócz niej mamy w Hogwarts Legacy też całą masę pomniejszych misji pobocznych. Prezentują one różny poziom - niektóre to klasyczne zlecenia kurierskie, inne to wyścigi na miotłach czy po prostu pomaganie innym uczniom lub mieszkańcom okolicznych wiosek. Każde zadanie jest jednak mniej lub bardziej fabularyzowane, a skojarzenia z trzecim Wiedźminem cisną się tu same.

Pośród side-questów wyróżniają się trzy duże osobne wątki związane z zaprzyjaźnionymi z nami uczniami – Natsai, Poppy oraz Sebastianem. To obszerne, składające się z szeregu misji historie, idące w zupełnie innym kierunku niż podstawowa fabuła. Szczególnie ciekawa jest linia Sebastiana i jego wydalonej z Hogwartu siostry, którą pod koniec śledziłem nawet z większym zainteresowaniem niż historię przewodnią. Pikanterii tej opowieści dodaje fakt, że to właśnie w jej ramach możemy opcjonalnie (nie jest to obowiązkowe) nauczyć się potężnych Zaklęć Niedozwolonych, czyli czarnej magii. Pozostałe dwie historie także jednak trzymają poziom. Bardzo fajnie budują atmosferę szkolnej otoczki i wzajemnej przyjaźni między uczniami.

Trzeba jednak otwarcie powiedzieć sobie, że Dziedzictwo Hogwartu jest grą mocno przegadaną. Dialogów jest tutaj naprawdę sporo i niestety nie zawsze trzymają one wysoki poziom. Szczególnie wypowiedzi mniej istotnych postaci na dłuższą metę zaczynają nieco irytować, a tutaj praktycznie na każdym kroku ktoś ma coś do powiedzenia. Sęk w tym, że podobnie jak w życiu, tak i w grze – nie każdego warto słuchać i tracić czas na jego paplanie. Na szczęście większość dialogów można przewijać (całkowicie lub pojedynczo), więc jeśli wolicie skupić się na głównych wątkach (w nich dialogi nie zawodzą), to nie musicie słuchać bełkotu przynudzającego woźnego czy piskliwego jęczenia którejś z napotkanych pierwszoklasistek.

Szkoda natomiast, że wykreowana przez nas postać nie grzeszy charyzmą. Większość jej wypowiedzi może wydawać się lekko naiwna i do tego bardzo dyplomatyczna. Grzeczna. Nawet gdy do wyboru w dialogach mamy alternatywną, nieco bardziej “pikantną” odpowiedź (niektórzy rozmówcy są bardzo pyskaci i aż kusi im się zrewanżować), finalnie z ust mojej Czarodziejki (grałem dziewczyną) i tak padały wygładzone, mało charyzmatyczne odpowiedzi. W połączeniu z cienkim i dość cichym głosem aktorki, budziło to raczej politowanie niż oczekiwaną ironię. Z czasem jednak pogodziłem się z tym, że nie każdy bohater musi być Geraltem czy Kratosem, a gra w końcu skierowana jest także do młodszych odbiorców. Twórcy musieli pójść na pewne kompromisy.