A Plague Tale: Innocence to dość unikatowa i jednocześnie wyśmienita gra akcji, o czym pisaliśmy w naszej recenzji. Ze względu na to, że pierwowzór był tak ciekawy i porywający, z niecierpliwością czekałem na premierę kontynuacji, czyli A Plague Tale: Requiem. Czy oferuje ona równie angażującą rozrywkę? Czy jest godnym sequelem? O tym dowiecie się z naszej recenzji.

A Plague Tale: Requiem stanowi kontynuację Innocence, a to oznacza, że do pełnego zrozumienia fabuły oraz docenienia tego, co przygotowali deweloperzy ze studia Asobo konieczna jest znajomość „jedynki”. Jeśli z jakiegoś powodu się z nią do tej pory nie zapoznaliście, koniecznie to zróbcie. Raz, że warto, a dwa, że – jak wspomniałem – rozpoczynanie opowieści od środka jest całkowicie bez sensu. Mając za sobą formalności, możemy się zająć mięskiem.

Bez owijania w bawełnę napisać trzeba, że A Plague Tale: Requiem to kontynuacja godna swojego poprzednika. Głównymi bohaterami „dwójki” znowu jest Amicia oraz jej młodszy brat Hugo. Wspólnie muszą oni znowu zmierzyć się z wieloma przeciwnościami – z tymi szczurzymi na czele – a celem jest tajemnicza wyspa. Wyspa, na której Hugo może znaleźć lekarstwo na swoją dolegliwość. Amicia zaś być może zazna spokoju. Dziewczyna – choć trzyma fason – zdaje się być mocno zmęczona tym, co działo się wcześniej i tym, z czym musi się bezustannie użerać w Requiem.

Jeśli chodzi o fabułę, jest ona zakręcona co najmniej tak bardzo, jak w przypadku „jedynki”. Scenariusz został poprowadzony wyśmienicie, a dzięki temu opowieść naprawdę angażuje. Są okazyjnie słabsze momenty – jak to było w Innocence – ale jest ich mało i myślę, że nie sposób tu na cokolwiek narzekać. Mam wrażenie, że historię znacznie lepiej spięto w całość, mimo że jest momentami zagmatwana i nie zawsze łatwo wszystko zrozumieć. Na plus trzeba zaliczyć też postaci towarzyszące bohaterom, np. Lucasa czy byłego rycerza Arnauda. Każda jest ciekawa i dobrze napisana, a interakcja z nimi fajnie różnicuje rozgrywkę i sprawia, że nie jest monotonnie.

Pod względem rozgrywki, A Plague Tale: Requiem nie stanowi rewolucji w stosunku do pierwowzoru. Trzonem zabawy nadal są sekcje, w których musimy się skradać i sprytnie wykorzystywać umiejętności Amicii. Poruszamy się więc po świecie, w którym albo ganiają za nami jacyś szaleńcy albo unikać musimy chmar szczurów. Skradamy się po cichu, ukrywamy się za przeszkodami i staramy się robić hałas, by odwrócić uwagę niewygodnych oponentów.

Żeby zabawa nie była nieciekawa, Amicia potrafi korzystać z alchemii, a także rozmaitych przedmiotów. Jeśli o alchemii mowa, dziewczyna potrafi tworzyć różne specyfiki, które następnie jest w stanie wystrzelić przy pomocy procy (lub z ręki). Specyfiki te są w stanie np. rozniecić ogień, rozganiający okoliczne szczury i umożliwiający nam progresję. Alchemia została oczywiście rozbudowana w stosunku do pierwowzoru, bo mamy nowe mikstury. Jedna pozwala nam np. zwiększyć intensywność ognia, podnosząc jego zasięg. Żeby było ciekawiej, nasi towarzysze także są w stanie korzystać ze swoich umiejętności, by wspierać nas podczas pełnej niebezpieczeństw podróży.

Alchemia to oczywiście niejedyne narzędzie umożliwiające nam brnięcie do przodu. Amicia posiada na podorędziu także swoją wierną procę, a prócz niej dostała noże (pozwalające nam wychodzić z opresji w przypadku bardziej bezpośrednich pojedynków) oraz kuszę, która nadaje się idealnie do tego, by eliminować bezszelestnie wrogów na większe odległości. Kusza ma też inne ciekawe zastosowania. Wyposażona w płonące strzały przydaje się do odganiania szczurów oraz rozwiązywania łamigłówek. Dodatkiem do wymienionych przedmiotów są też pomniejsze graty, jak np. specjalne dzbany, którymi możemy odwracać uwagę przeciwników, albo rozgonić gryzonie.