Mercenaries to gra, w której, jak sama nazwa wskazuje, głównymi bohaterami jest ekipa najemników. Są to ludzie, którzy za odpowiednią sumkę pieniędzy zrobią wszystko, nie ważne co by to było. Trzeba wysadzić wieżowiec należący do wielkiej korporacji…? Wystarczy kilka bomb i po sprawie! A może zachodzi potrzeba wyeliminowania jakiegoś bydlaka…? Tutaj również chwytamy telefon w rękę i wykręcamy numer do jednego z naszych herosów. Przybędą natychmiast, a zadyma będzie nieziemska. Dewastacja otoczenia to bowiem najważniejszy aspekt gry Mercenaries 2: World In Flames. To jest to, co tygryski… yhym gracze, lubią najbardziej!

Bohaterami najnowszej produkcji firmy Pandemic jest trójka cwaniaczków o imionach Mattias Nilsson, Jennifer Mui oraz Chris Jacoba. Decyzję o tym, którym z nich chcemy śmigać podejmujemy oczywiście na samym początku rozgrywki. Niestety prócz różnic w wyglądzie, nie posiadają oni żadnych unikatowych cech. Faceci są bez wątpienia nieco bardziej wytrzymali na obrażenia, kobieta natomiast porusza się trochę szybciej i zwinniej. Nie wpływa to jednak na fabułę, czy też ogólną mechanikę rozgrywki. Wybierając jednego z protegowanych, kierowałem się przede wszystkim wyglądem. Wam również polecam takie właśnie rozwiązanie.

Wątek fabularny Mercenaries 2 jest niestety płytki niczym brodzik w aqua parku. Zabawę rozpoczyna krótka misja, w której wykonujemy robotę zleconą nam przez człowieka zwanego Ramon Solano. Po wypełnieniu zadania nie czeka na nas wspaniała nagroda, piękne kobiety i fura pieniędzy. Zamiast tego zostajemy zmuszeni do ucieczki i obrywamy kulą w dupsko. Od tego momentu, a dokładniej, po krótkiej kuracji, wypowiadamy wojnę Ramonowi oraz połowie wenezuelskich mieszkańców. Zadyma nie zna granic, a na skomplikowane zwroty akcji nie ma czasu.



Obszar, po którym się poruszamy przynależy do pięciu walczących ze sobą frakcji. W centrum całego konfliktu znajduje się ropa naftowa, której właściciel ma zagwarantowane fundusze do sfinansowania wszystkich swoich przyszłych oraz obecnych podbojów militarnych. Każda z frakcji pozwala graczowi przysunąć się krok bliżej do jego ostatecznego celu, czyli zemsty na Solano. Nie jest to jednak tak łatwe, jak mogłoby się to wydawać. Zdecydowanie najtrudniejszym elementem układanki jest utrzymywanie równowagi pomiędzy kolejnymi frakcjami, a naszą osobą. Realizacja misji dla Universal Petroleum może oznaczać pogorszenie naszych stosunków z Chińską Armią i odwrotnie. Na szczęście nie ma to żadnego wpływu na wątek fabularny, a jedynie na drobne udogodnienia czy też niewygody. Posiadając przychylność jakiejś grupy dysponujemy ich bazą, lądowiskami, sklepem itd. Gdy natomiast pogorszą się nasze stosunki, wszystkie drzwi zostaną zamknięte. Cały balans pomiędzy walczącymi ze sobą grupami ogranicza się do tej banalnej mechaniki. Dlatego też nie przywiązywałem do niej większej uwagi. Wystarczy po prostu wypełniać misje i przechodzić z jednego obozu do drugiego!

Podejmując się misji dla różnych obozów, spotykamy szeroką gamę indywidualności. Podobnie jak w serii GTA, każde zadanie poprzedza krótki wstęp, dzięki któremu poznajemy cele naszego zlecenia oraz potencjalne profity, jakie zyskamy po jego zrealizowaniu. Scenki przerywnikowe niestety nie dorównują tym, z GTA IV. W dziele RockStar Games były one przygotowane bardzo pieczołowicie i świetnie wyreżyserowane. Pandemic nie postarał się jednak tak bardzo, a każda scenka jest przeciętnej jakości – dostarcza nam niezbędnych do wykonania misji informacji, lecz nic prócz tego.