Spośród trzech właściwie największych premier gier RPG na jesieni tego roku, Divinity 2: Ego Draconis pozostawało dla mnie niewiadomą. Z kilku względów – po pierwsze, główni rywale, to jest Risen oraz Dragon Age: Początek, pomimo wkraczania na rynki światowe jako świeże, dające zaczątek nowym seriom marki, miały za sobą doświadczonych, uznanych deweloperów, którzy już niejednokrotnie udowodnili, że na kreacji role-playów znają się jak mało kto. Pierwsza z powyżej wymienionych to wszak dziecko studia Piranha Bytes, ludzi odpowiedzialnych za niezwykle popularną u nas serię Gothic, podczas gdy drudzy, chłopaki z BioWare, wspierani dodatkowo przez promocyjną machinę Electronic Arts, produkowali po prostu kolejne, wielkie dzieło, na miarę swych możliwości. Nic więc dziwnego, że kiedy zestawić to z najnowszym projektem Larian Studios, człowiek zwyczajnie nie wiedział, czego tak naprawdę się po grze spodziewać. Jasne, niby mamy tu do czynienia z kontynuacją Beyond Divinity, tytułem, osadzonym w tym samym uniwersum, jednak kilkanaście lat później. Pamiętać należy przy tym, iż wraz z trzecią częścią cyklu zamierzano wprowadzić tyle nowalijek względem wydanych przed laty poprzedników, że zwyczajnie niemożliwym było oczekiwanie ze spokojem na wyniki pracy panów producentów. Trwanie w niezmąconym niczym przeświadczeniu, iż wszystko pójdzie dobrze, program będziemy mogli kupować w ciemno, po czym nastąpi już tylko radość z rozgrywki, niestety nie miało miejsca. Cóż, jeśli ktoś do tej pory nadal obawiał się jakkolwiek, to może się właściwie uspokoić - Ego Draconis, choć znacznie różniące się od wyżej wspomnianych, wcześniejszych pozycji, jest udaną próbą stworzenia alternatywy i kontrkandydatury dla niemieckich i kanadyjskich erpegów.



Wkraczając w świat Rivellonu, magicznej, tajemniczej krainy, na łono której wrzucony zostaje od początku odbiorca, dowiadujemy się co nieco na temat ogólnie rozumianych zagadnień fabularnych. Naturalnie nie chcemy Wam zdradzać niczego ponad to, o czym informowali ludzie odpowiedzialni za grę, popsulibyśmy zabawę. Generalnie, od samego startu wydaje się, że ktoś wrzucił nas na głęboką wodę. Oto bowiem przedstawiani jesteśmy jako członek elitarnej organizacji, znanej, w polskim tłumaczeniu, jako Pogromcy Smoków, trudniącej się, na co pewnie w swej nieskończonej dociekliwości zdążyliście już wpaść, tropieniem i wyżynaniem przerośniętych jaszczurek ze skrzydłami, największych wrogów zakonu reprezentowanego przez osobę bohatera, oraz tak zwanych Smoczych Rycerzy, czyli równie zajadłych przeciwników w osobach ludzi, będących w stanie przybierać formę smoka. Paradoksalne jest oczywiście to, że w niedługim czasie, w związku z pewnymi wydarzeniami, sami zmuszeni jesteśmy do wejścia w skórę strony pozornie nieprzyjaznej i poznawania historii z perspektywy teoretycznie nieprzychylnej strony. Rzeczone alter ego spotykamy w momencie, kiedy jest gotowy do przejścia skomplikowanego rytuału, mającego dać mu pełnię umiejętności, jakimi legitymują się wszyscy pogromcy. Dzięki temu uzyska on sposobność na dogłębne poznanie i zrozumienie swoich wrogów, co teoretycznie powinno z miejsca dać mu pewną przewagę nad nimi. Jest tu rzecz jasna pewien haczyk, uniemożliwiający kierowanie prawdziwym zawadiaką od pierwszego uruchomienia produktu – ceną, jaką musi zapłacić protegowany za tę swoistą inicjację, jest poświęcenie wszelkich wcześniej nabytych zdolności, w trakcie długiego i zapewne żmudnego treningu przygotowawczego. Rezultat? Postać gotowa na jej kształtowanie i rozwój od podstaw, posiadająca jednakże pewne przydatne ficzerki, jak choćby możliwość do postrzegania i rozmawiania z duchami, jak również czytania w myślach – o tym drugim powiemy nieco później.