Może zabrzmi to dziwnie, ale nowy Prince of Persia jest grą, w której tryb kooperacji zastosowany został na skalę masową, w trybie dla pojedynczego gracza. Wyjaśnienie tej iście filozoficznej kwestii napisałem wcześniej, a brzmi ono Elika. Towarzyszka, obdarzona niezwykłymi mocami (w zasadzie nie wiadomo skąd...), staje się integralną częścią sterowanej przez nas postaci. Śmiałbym twierdzić, że zastąpiła ona Piaski Czasu. Bo, to właśnie z jej powodu w grze nie da się zginąć. Może jest to dosyć kontrowersyjne uproszczenie, lecz zastosowane z głową. Kiedy Książe znajdzie się w „bardzo” ciężkim położeniu, Elika swymi mocami przywraca mu siły, czy też ratuje od niechybnej śmierci. Lecz to nie jedyny aspekt naszej Księżniczki, czyniący ją tak wartościowym... nabytkiem. To ona, jak było mówione, odpowiada za oczyszczanie z zepsucia perskich krain. Również, na jej śliczne kobiece barki, spada odpowiedzialność za dopełnienie paru akrobatycznych ruchów. W momencie kiedy brakuje gruntu pod nogami, a najbliższa półka skalna to tylko marzenie, jednym klawiszem wymuszamy pomocną dłoń.

System odpowiadający za ruch to kolejny majstersztyk kodu. Wspaniała, płynna animacja postaci, która nie cierpi zgrzytów nawet przy iście nieziemskich wygibasach. Odnośnie wygibasów, należy zachwalić też system kontroli. Grałem w Prince of Persia na klawiaturze i było bajecznie. Obcowanie z produkcją przy pomocy pada musi graniczyć z rozkoszą. Jedyne, czego uczepić w tej materii mi się wypada, to problem z ogarnięciem klawiszy w ferworze walki. Starcia są tutaj dosyć schematyczne i odbiegają znacznie od utartych standardów części poprzednich (czego nie mam twórcom za złe). Jednak początkowe ustawienia do nazbyt komfortowych nie należą. By to poprawić, wystarczy wprowadzić szybką zmianę, lecz sam fakt tego błędu domaga się upomnienia.



Zahaczyłem o konflikty, tak? To może z tej okazji, słów na temat owy parę przytoczyć wypada. Wojujemy tylko i wyłącznie ze sługami Ahrimana. Gdzieś tam, kiedyś tam (uwielbiam tę swoją dziennikarską rzetelność) odbywają się ze trzy delikatne starcia ze służbą królewską, ale jest to rodzaj rozgrzewki. Odnotowana nieco wyżej schematyczność pojedynków nie powinna być zrozumiana omylnie. Starcia budzą szczere emocje, wyzwalając przy tym sporo radości. Aczkolwiek wszystkie opierają się na tym samym procederze. Szarpniemy co jakiś czas mieczykiem, dziabniemy metalową łapką, napuścimy Elikę; ot cała filozofia. Dopiero mieszanie składowych, tworzenie całych serii uderzeń powoduje przyspieszone bicie serca. Wprawnym graczom zapewne uda się wyczarować iście „tekkenowskie” combo.

Podpunkt „od kuchni” zdawkowo. Bardzo ładna oprawa graficzna, stylizowana na komiks. Oczekujących drugiej „XIII” niestety rozczaruje. Jedynie animowane postaci mają grube, czarne kontury. Środowisko otaczające, również prześliczne, nie jest urozmaicone zmiennymi motywami graficznymi. Dużego plusa mają u mnie dźwiękowcy. Kapitalnie nagrane, świetnie wpasowane odgłosy. Zaś przy kompilacji słów „najnowszy Prince” i „Muzyka” rozpływam się. Rewelka! Fantastycznie skomponowane motywy, współgrają z obrazem jak Foremniakowa z Maserakiem. Bajka.

Należy zajrzeć też do czarnych teczek operacyjnych. Przede wszystkim wymagania sprzętowe. Optymalizacja, Panowie! Gra wygląda ładnie, owszem, ale na pewno nie zasługuje na tak wysokie progi. Coś tu nie gra. Kolejny mankament, już mniej dokuczliwy, to kamera. Bardzo rzadko płata figle podczas akrobacji; często gęsto rozkłada się w trakcie walki. Mówię to z żalem i bólem serca, ale choć problemy z pozoru błahe, ocenę końcową zaniżają znacznie.