Przyjemnością samą w sobie jest bez wątpienia podziwianie wykreowanych przez grafików lokacji. Przede wszystkim, często zobaczymy fantastyczne krajobrazy. Świetne wrażenie zrobiła na mnie np. Tajlandia, pełna zieleni, wodospadów i skał... miód dla oka. Doskonałe wrażenie robi też architektura. Widać tu duży rozmach i pomysłowość, zaczerpnięte zarówno z oryginalnych, starożytnych budowli, jak i z różnych mitów i podań. W sumie, Underworld składa się z sześciu takich różnorodnych poziomów. Może wydawać się to mało, jednak plansze są bardzo rozległe, a przejście ich zajmuje dość dużo czasu. Mimo to, chciałoby się pograć nieco dłużej niż ok. 12 godzin – tyle potrzeba na ukończenie gry. Abstrahując też do tego, co napisałem parę akapitów wyżej – ten czas jest troszkę sztucznie wydłużony, przez masę zręcznościowych fragmentów, które z powodu problemów ze sterowaniem i chaotycznej kamery niejednokrotnie przechodzimy dobre kilkanaście minut.

Rzecz jasna, Panna Croft nie rusza się z domu (nawet idąc na zakupy) bez odpowiedniego ekwipunku. Towarzyszą jej niemal legendarne już dwa pistolety, o nieskończonej liczbie amunicji. Oprócz tego, mamy też granaty, parę pistoletów maszynowych, strzelbę, karabin szturmowy, miotacz harpunów, oraz spluwę na pocisku usypiające. Dodatkowe giwery mają oczywiście ograniczoną liczbę pocisków, a uzupełniane są jedynie po przejściu aktualnego poziomu. Wszystkie spluwy mamy od samego początku zabawy i podczas gry nie znajdziemy już niczego nowego – nie wiem, czy to dobrze, czy źle – kwestia gustu. Oprócz pukawek, mamy też inne przydatne rzeczy, a wśród nich są lekarstwa, linka na której możemy się wieszać, latarka oraz przenośmy komputer...



Ostatni z wymienionych powyżej gratów bywa dość pomocny, ponieważ zamontowano w nim sonar tworzący dla nas mapę okolicy oraz opcję dziennika, którego przeczytanie nieco odświeży naszą obecną sytuację. Jak w każdym Tomb Raiderze, tak i tutaj kolekcjonujemy różne przedmioty, konieczne do rozwikłania kolejnych zagadek. Zbieramy również relikwie i skarby, uaktywniające pewne bonusy (choć nie jest to coś koniecznego do ukończenia gry). Oczywiście, nie jest łatwo znaleźć wszystkie porozrzucane po mapach przedmioty, ale wytrwały gracz może mieć z tego niebywałą przyjemność. Całkiem fajną sprawą jest też występujący w niektórych miejscach motocykl, choć służy on po prostu do szybszego przemieszczania się – nie ma mowy o gonitwie, jaka miała miejsce w Tomb Raider: Legend.

O grafice wcześniej już wspomniałem, nie nadmieniłem jednak nic na temat oprawy dźwiękowej. Ona na szczęście prezentuje się równie dobrze. Świetna i nastrojowa muzyka, doskonale wpasowuje się w atmosferę gry, a wszelkie odgłosy strzałów, skrzypień, czy też ryków zwierząt, brzmią bardzo naturalnie i interesująco. Dobrze też wypadły nagrania lektorskie, choć tutaj sytuacja bywa różna, niektóre postacie brzmią bardzo fajnie (np. główna bohaterka), a inne trochę sztucznie i nienaturalnie. Mimo to, kwestia audio zasługuje na wysoką notę.

Reasumując, najnowszy Tomb Raider jest grą dobrą, ale można by zrobić go nieco lepiej. Momentami jest trochę nudny, męczący i schematyczny, a do tego fatalna praca kamery sprawia, że można dostać zawrotów głowy. Ogólnie jednak, odkrywanie kolejnych tajemnic sprawia wielką przyjemność. Programistom udało się również stworzyć ciekawą, charakterystyczną dla serii Tomb Raider atmosferę. Czas spędzony z Tomb Raider: Underworld zdecydowanie nie jest więc czasem straconym, ale ostrzegam – poziom gry bywa dość nierówny!