Całość pozostaje oparta na tym samym silniku, toteż zmian w oprawie graficznej nie uświadczymy. W oczy rzucają się jedynie nowe tekstury Jarkendaru, co jest chyba oczywiste. Nawet pomimo lat, Gothic wciąż prezentuje się przyzwoicie i klimatycznie. Na ten ostatni czynnik wpływ ma także dźwięk – nowa ścieżka dźwiękowa obecna przy zwiedzaniu nieznanych terenów jest po prostu świetna. Trudno byłoby skomponować coś równie wpasowanego w egzotyczny świat Nocy Kruka. Jedyne, co mógłbym zarzucić dźwiękowi to fakt, iż w polskiej wersji wszystkie kwestie dialogowe obecne wyłącznie w dodatku nagrane zostały tak, że wyraźnie słychać po głosie lektora niesłyszane dotąd linie dialogowe. Ma to taki efekt, jakby większość NPC-tów mówiła dwoma głosami. Większość, bowiem niemal wszyscy mają teraz coś nowego do powiedzenia, choć do opisanej bolączki idzie się szybko przyzwyczaić. Jeżeli już jestem przy niedociągnięciach, to wciąż może boleć chaotyczny i bezdenny plecak. Ciągle jest on jednym wielkim śmietnikiem i w czasie dalszych rozdziałów coraz trudniej cokolwiek zeń wygrzebać.



Poza tym? Więcej bugów w samym rozszerzeniu nie uświadczyłem, choć kilka spraw z samego sequela pozostało niezmienionych, jak chociażby dziwna animacja wstawania z krzesła (gestykulacja nadal wymiata), ale w wirze tak wybornej przygody nie zwraca się na to uwagi. Za to zachwycać z pewnością może to, jakim cudem producent tak zręcznie wkomponował dodatek do wersji podstawowej. Teraz trudno mi sobie wyobrazić część drugą Gothica bez tegoż dodatku, który dodając 20-25 godzin do czasu rozegrania całej kampanii i wprowadzając wyżej opisane nowalijki rozbudowuje niezwykłą przygodę na wyspie Khorinis. Grzechem nie zagrać.