Po fazie stwora przychodzi czas na kolejny etap, w którym skupiamy się na plemieniu. W tym momencie gra przekazuje nam kontrolę nad całym, nowopowstałym rodem, podobnych do naszego, kreatur. Od tego momentu sama zabawa zaczyna przypominać stosunkowo łatwą grę strategiczną. Pozyskujemy w niej surowce, stawiamy i opracowujemy nowe struktury oraz rozpoczynamy interakcję z innymi rodzajami stworów. Te ostatnie są głównym silnikiem napędowym pozostałych dwóch faz istnienia naszego dziwoląga: etapu cywilizacji oraz kosmosu.

W przypadku pierwszego z wymienionych fragmentów zabawy naszym zadaniem jest zjednoczenie pod jednym godłem lub podbicie całej wybranej na początku planety. Oczywiście obie drogi postępu są odpowiednie do tego celu, a to czy chcecie być agresorem czy może podejść do sprawy dyplomatycznie zależy tylko od Waszych preferencji. Gra nie karze żadnego wyboru, wszystkie są bowiem dobre. To także stanowi nie mały problem, o którym wspomnę za chwilę, została bowiem jeszcze jedna faza, a dokładniej mówiąc, kosmiczna. Po jej rozpoczęciu, nasze pokraki podobnie jak ludzie, wyruszają na podbój kosmosu. Ich ciekawość nie zna granic dlatego też wędrują od jednej planety do drugiej w poszukiwaniu nie tylko surowców oraz nowych miejsc zamieszkania, lecz także zaczepki. Tak było przynajmniej w przypadku mojej własnej rasy, która zamiast polegać na zdolnościach dyplomatycznych, wolała sięgnąć po bardziej dosadne środki perswazji.

Ostatni etap zabawy jest bez wątpienia najbardziej rozbudowanym, a przez to najciekawszym. Nie powtarzamy w kółko tego samego schematu, staramy się natomiast w odpowiedni sposób zarządzać wykreowaną cywilizacją. W fazie kosmicznej liczą się umiejętności ekonomiczne, szybkie podejmowanie decyzji oraz ciągłe analizowanie wydarzeń. Poprzez skuteczny handel, eksplorację oraz budowę maszyn do terraformowania, nasi podopieczni zyskują coraz większe ilości planet do zamieszkania. Cała zabawa przypomina w tym momencie strategie kosmiczne, do których od zawsze miałem pociąg. Myślę jednak, że nie chodzi tutaj tylko o moje preferencje, lecz sam fakt, że gra robi się naprawdę ciekawa i rozbudowana.



Dwa akapity wyżej wspomniałem, że w Spore nie ma złego wyboru, że każda droga jest odpowiednia. No cóż, tak niestety jest, a przez to rozgrywka staje się nieco mniej emocjonująca. W najnowszym dziele Maxis nie ma przegranych. Choćbyśmy nie wiem co robili (oczywiście w granicach rozsądku) nie możemy przegrać. Znikają w ten sposób obawy o przyszłość naszej cywilizacji, a z nimi również adrenalina. Nie zrozumcie mnie źle… Gra się przyjemnie, lekki dreszczyk jest jednak zawsze wskazany, a w Spore go brakuje!

Przez cały czas obcowania z grą nie miałem z nią żadnych problemów. Wszystko śmiga płynnie, nie ma żadnych zacięć ani BSOD’ów. Sama oprawa audio-wizualna również jest niczego sobie, a wymagania sprzętowe znikome. Wszystkie stwory, począwszy od etapu komórki, prezentują się nadzwyczaj urokliwie. W późniejszych fazach zabawy otwiera się nam dostęp do bardziej zaawansowanych edytorów postaci, pojazdów czy też nawet budynków, dzięki którym wpływamy na praktycznie wszystkie elementy wyglądu naszej pokraki oraz całej cywilizacji. Niezwykle miło jest wiedzieć, że tak ważne decyzje pozostawiono graczowi. Tym bardziej, że każdy nowy wyrostek czy też działko nie jest tylko bajerem graficznym, lecz posiada także określoną funkcjonalność podczas zabawy. Każdy etap rozgrywki okraszono oczywiście przyjemną muzyką oraz efektami specjalnymi. Jeśli miałbym je do czegoś porównać, to przychodzi mi do głowy tylko jeden tytuł – The Sims 2!

Czy Spore jest tym czego oczekiwałem…? Hm, bardzo ciężko jest mi odpowiedzieć na to pytanie, bowiem do samego końca nie byłem w 100% pewny co otrzymamy. Najnowsze dzieło Maxis jest bez wątpienia grą unikatową, podejmującą tematykę niespotykaną w żadnej innej produkcji. Zabawa, podobnie jak w serii The Sims, jest schematyczna, spokojna i pozbawiona głębszego sensu – ot, taki sobie symulator kosmicznego życia.