Wśród komputerowych survival horrorów trudno wypatrzeć jakikolwiek w miarę grywalny tytuł, który nie miałby konsolowej przeszłości. Napiszę nawet więcej, ciężko wymienić chociażby ze trzy pozycje, jakie w przeciągu ostatnich dwóch lat zaskoczyłyby swą innowacyjnością i wykonaniem na tyle, by można je określić mianem kultowych. Owszem, mamy doskonałe Resident Evil, przesiąknięte niesamowicie wręcz ciężkim klimatem Silent Hill, czy w końcu kultowe już niemal Alone in the Dark. Z wymienionej trójcy tylko AitD debiutował na komputerach osobistych, a gwoli ścisłości – jeśli o ostatnie odsłony owych serii idzie – jedynie RE trzymał poziom, do jakiego przyzwyczaiły nas poprzednie części sagi. Dlatego też każdy nowy pecetowy survival wywołuje wśród fanów gatunku nie lada poruszenie. Tak też było jakieś cztery lata temu, gdy ni z gruszki niż pietruszki francuskie Hydravision sprezentowało nam Obscure – horror nadzwyczaj grywalny i niezwykle klimatyczny. Teraz miłośnicy żabich udek i ślimaków atakują po raz kolejny.



W Obscure II ponownie będziemy mieli do czynienia ze szkolnictwem, choć tym razem nie będzie to liceum, a typowy amerykański uniwerek. No, może nie do końca taki typowy, aczkolwiek o tym przekonacie się już w trakcie rozgrywki. Fabuła przenosi nas do Fallcreek, mieściny położonej nieopodal dobrze nam już znanego Leafmore. To właśnie tutaj spotkamy trójkę bohaterów, którzy kilka lat temu posłużyli jako króliki doświadczalne w eksperymencie biologicznym szalonego dyrektora szkolnej placówki – Herberta Friedmana. Teraz Kenny, Shannon oraz Stan próbują na nowo poukładać sobie życie. Wszystko wydaje się iść w dobrym kierunku ... przynajmniej do czasu, kiedy na terytorium kampusu pojawiają się tajemnicze czarne kwiaty. Obrotni studenci w mig spostrzegają się, że roślinki dają po łbie niezgorzej niż same grzybki halucynogenne. Do akademika wkracza nowy król imprez. W końcu, jak brzmi słynne ludowe przysłowie, darowanemu koniowi się w zęby nie zagląda. Niestety, biedni żacy chyba zapomnieli przeczytać tej części ulotki, w której zawarte zostały informacje o skutkach ubocznych. A napisano wyraźnie i drukowanymi literami: „wywoływane zażytym środkiem koszmary mogą się urzeczywistnić”. Kiedy roślinki dojrzewają, całą okolicę zalewa armia zdeformowanych mutantów. Mutagenny wirus, ludzie zamienieni w bezmyślne maszynki do zabijania – banalna cokolwiek fabuła każdemu zapalonemu fanowi horrorów w mig skojarzy się z poczciwym Residentem. Choć opowiedziana w Obscure II historia nie dorównuje tej z dzieła Capcomu, to przyznać muszę, że w końcowych etapach gry niejednokrotnie potrafi pozytywnie zaskoczyć.



Najnowsza produkcja Hydravision jest typowym survivalem, tak więc nadrzędnym celem gracza będzie walka o przetrwanie. Oprócz wybijania dziesiątek pojawiających się na naszej drodze potworów, od czasu do czasu zostaniemy zmuszeni do nieco bardziej aktywnego wykorzystania szarych komórek. Zagadki jakoś specjalnie trudne może i nie są, lecz wiąże się z nimi jeden z najciekawszych aspektów gry. By nieco urozmaicić rozgrywkę, Francuzi oddali do naszej dyspozycji aż siedem w pełni grywalnych postaci – trójkę wyjadaczy z Obscure oraz czterech całkiem nowych gagatków . Podobnie jak w poprzedniej odsłonie serii, tak i tutaj każdy z etapów przemierzamy w towarzystwie jednego z przyjaciół, sterowanego przez komputerowe AI. By pchnąć fabułę do przodu, będziemy musieli wykorzystać umiejętności każdej z dostępnych w danej chwili postaci. Przykładowo, Corey to zapalony skater, potrafiący wykonywać nieprawdopodobne wręcz ewolucje. Chłopak okaże się niezwykle przydatny, kiedy trzeba będzie się wspiąć na jakąkolwiek platformę, tudzież pospacerować sobie co nieco po gzymsie wysokiego budynku. Do wnętrza owego budynku nie dostaniemy się jednak bez pomocy Mei, która to jest mistrzynią w łamaniu wszelkiego rodzaju systemów zabezpieczeń. Tylko umiejętne wykorzystanie zdolności każdego z bohaterów pozwoli nam na ukończenie danego etapu. Szkoda, że panowie programiści nie pomyśleli jeszcze o wprowadzeniu jakiegokolwiek rozgraniczania, jeśli idzie o władanie dostępnymi typami oręża. Każdy ze studentów potrafi bowiem posługiwać się wszystkimi rodzajami broni. Dwudziestoletnia blondynka władająca pistoletem niezgorzej niż doświadczony ochroniarz, wymachująca pałką jak najlepsi zawodnicy baseballowi i strzelająca z kuszy lepiej od samego Wilhelma Tella – trochę to naciągane, aczkolwiek znacznie ułatwia rozgrywkę, gdyż zawsze możemy wykorzystać wszystkie aktualnie posiadane środki zagłady.