Oprócz wyżej wymienionych, zaopatrywać będziemy się także w całkowicie nowe okręty flagowe i myśliwce. Zmiana tego pierwszego zdarza się jednak dość rzadko. Za to „te drugie” możemy nabyć już w każdej stacji handlowej. W prawdzie nie jest nigdzie powiedziane, że muszą to być zawsze statki lepsze od tych domyślnych dla naszych bohaterów. Czasem zdarzają się takie albo po prostu mniej-więcej równorzędnej jakości, lecz o odmiennych właściwościach. W tym wypadku wybór jest dość obszerny i nie można się do niego doczepić. Okręty same jednak nie latają: wraz z postępem gry, do naszej eskadry dołączać będą nowi piloci (maksymalnie sześciu) którym przydzielimy owe kosmoloty. Troszkę szkoda, że nasza drużyna jest tak mała. Myślę, że większa ilość podwładnych była by nieco bardziej ciekawa. Jeśli z kolei chodzi o modele statków, to w zasadzie niczego nowatorskiego tutaj nie uświadczymy, choć zdarzają się dość ciekawe ich projekty.

Kosmiczne walki nie należą do szczególnie skomplikowanych. Wyglądają jak w większości RTSów: ustalamy kogo mają atakować podwładne nam jednostki oraz decydujemy, czy chcemy zasięgnąć po nasze drobne „asy w rękawie”, tj. czy zastosujemy wobec przeciwników np. rakiety i pewne specjalne zdolności bojowe, takie jak choćby ulepszona celność (owe zdolności trwają rzecz jasna ograniczony, raczej krótki czas). Możemy ustalić jeszcze pewne zachowania naszych pilotów, ale jest ich raczej mało. Kosmiczne pojedynki więc nie są szczególnie ekscytujące i niestety nasz wpływ na nie jest dość mały. Mimo to, nie jest to aspekt który szczególnie razi.



Miejsc w kosmosie do których będziemy podróżować jest naprawdę sporo, bo kilkadziesiąt. Niestety – nie różnią się one od siebie zbyt dużo. W kwestii wizualnej – trochę zmienia się wygląd przestrzeni. Jeśli chodzi o tamtejsze obiekty, to jest dość średnio. Prawie wszędzie będzie stacja handlowa, która spełnia funkcję zarówno sklepu jak i daje ogłoszenia o pracę oraz pokazuje najemników chętnych do wynajmu (tu warto zaznaczyć, że wspomogą nas zawsze w walce, ale nie mamy nad nimi kontroli). Czasem znajdzie się coś innego, jak np. baza którejś z organizacji albo bazy wybudowane na asteroidach.

Grafika wielce powalająca nie jest. Przedstawiony tutaj kosmos niestety nie robi zbyt wielkiego wrażenia i nie porywa aż tak, jak np. w X3 Reunion. Zapomnijcie o pięknych mgławicach, świetnie namalowanych planetach, słońcach itp. Zapomnijcie też o choćby dobrych efektach wizualnych… Niestety wygląda to wszystko mocno przeciętnie i nie robi zbyt wielkiego wrażenia. Nie robią go też obiekty w przestrzeni, które wyłaniają się dopiero wtedy, gdy podlecimy do nich na dość nieznaczną odległość, co nie przedstawia się najlepiej. Nie powiem rzecz jasna, że mamy do czynienia z wielką tragedią, ale rewelacji naprawdę nie ma. Ma to jednak plus – Star Wolves 2 ma naprawdę niewielkie wymagania sprzętowe i nie będzie problemu z odpaleniem gry, nawet na komputerach sprzed ładnych kilku lat.

Podobnie można ocenić udźwiękowienie. Muzyka szczególnie nie powala: nie mamy tu do czynienia ze zbyt ambitnymi nagraniami, ale tworzą one pewien odpowiedni klimat dla tego typu gry. Nawet przyzwoicie wypadają też inne dźwięki występujące w produkcji. Miałem pewne obiekcje co do nagrań lektorów, które brzmią jak dla mnie troszkę sztucznie, ale ogólnie nie ma tu wielkiego dramatu.

Druga część Gwiezdnych Wilków jest grą nadal całkiem przyjemną. Rozgrywka jest dość „obszerna” i pozwala na dokonywanie pewnych wyborów mających wpływ na fabułę, co jest sporym pozytywem. Star Wolves 2 nie jest także grą ciężką do ogarnięcia i pozbawioną większego skomplikowania, co także tutaj wychodzi na plus. W prawdzie nie jest to produkcja powalająca na kolana i wciągająca na długie wieczory, ale można się przy niej dość ciekawie „pobawić”. Nie widzę więc najmniejszych przeszkód, by zakupić nowe Gwiezdne Wilki, tym bardziej, jeżeli spodobała Wam się „jedynka” i nie macie obiekcji do gier tego typu.