Sieciowe strzelanki to bardzo popularny sposób spędzania wolnego czasu. Już od pierwszej części serii Battlefield, gracze z całego świata poświęcali mnóstwo swojego wolnego czasu na wspólne tłuczenie się w imię sławy drużyny, której byli członkami. Spore zainteresowanie taką właśnie rozrywką sprawiło, że na rynku pojawiło się mnóstwo podobnych projektów, które nie zawsze powstawały w wielkich studiach deweloperskich. Dla przykładu pierwsza edycja Counter Strike była jedynie modem dla gry Half-Life. Zdobyła jednak tak wielką popularność, że firma Valve zdecydowała się przygotować w pełni komercyjną edycję, za którą życzyła sobie pewnej sumki pieniędzy. Podobnie stało się z Enemy Territory, w które każdego dnia pogrywały tysiące graczy z całego świata. Niegdyś darmowa produkcja stała się wysoko budżetowym projektem, zatytułowanym Enemy Territory: Quake Wars.

Enemy Territory: Quake Wars powstało przy współpracy studia Splash Damage, z programistami ze słynnego id Software. Pierwsza z wymienionych firm zajęła się przygotowaniem map, broni, klas postaci, trybów rozgrywki oraz innych elementów. Kiedy wszystko było już gotowe, ogromnym wyzwaniem było dla nich odpowiednie zbalansowanie zabawy i uczynienie jej maksymalnie wciągającą. Po wielu godzinach spędzonych w uniwersum gry wiem, że powyższe cele zostały osiągnięte, a Quake Wars jest jednym z najlepszych przedstawicieli reprezentowanego gatunku.



W tym momencie zastanawiacie się pewnie czym zajęła się druga firma, czyli id Software. Ich zadaniem było dostarczenie silnika graficznego i wsparcia technicznego dla zespołu odpowiedzialnego za produkcję. Engine zwany Tech 4 stanowi rozwinięcie silnika pierwotnie zastosowanego w Doom 3 oraz Quake 4. Studio Johna Carmacka wprowadziło do niego wiele usprawnień i modyfikacji, dzięki którym generuje on wielkie otwarte przestrzenie, pełne detali modele jednostek i sugestywne efekty specjalne. Oprawa wizualna jest bardzo dobra, choć jak się za niedługo przekonacie nie spełniła wszystkich moich oczekiwań. Na szczęście to nie ona decyduje o ogólnej jakości projektu.

W grach sieciowych najważniejsze są tryby rozgrywki wiążące zabawę w jedną, spójną całość. Projektanci ze studia Splash Damage wrzucili do Enemy Territory trzy sposoby spędzania wolnego czasu: tryb celów, kampanię oraz grę na czas. Pierwszy z nich lokuje wszystkich zainteresowanych na jednej mapie, na której tłuką się oni wedle wcześniej ustalonych zasad. Drugi stanowi serię trzech map, na których gracze mają szereg celi do wypełnienia. Lokacje następują w uprzednio wybranej kolejności, a kluczem do zwycięstwa jest realizacja stawianych przed graczem zadań. Ostatni z wymienionych modeli zabawy umiejscawia żołnierzy raz po jednej, raz po drugiej stronie barykady: bronimy się i następnie atakujemy. Każdej akcji towarzyszy licznik czasu, który decyduje o zwycięzcy – zostaje nią ekipa, która najszybciej upora się siłami wroga.

We wszystkich trybach rozgrywki, gracze podzieleni są na dwie grupy: GDF oraz Stroggów. Każda z nich posiada pięć klas postaci, których skuteczne wykorzystanie stanowi klucz do zwycięstwa – uzupełniają się one bowiem i w pojedynkę nie stanowią większego zagrożenia, dopiero kiedy połączą swoje siły, stają się nie do pokonania. Po stronie GDF mamy możliwość grania jako zwykły żołnierz, inżynier, sanitariusz, radiooperator oraz szpieg. Ich odpowiednikami w armii Stroggów są Agresor, Konstruktor, Sanitariusz, Ciemiężca oraz Infiltrator.