Opustoszałe ulice, dziesiątki porzuconych samochodów, walające się tu i ówdzie śmieci, nieludzko zmasakrowane ciała i główni bohaterowie całego tego zamieszania - setki plątających się po mieście zombiaków. Słodko, nieprawdaż ? No to dodajmy do tego jeszcze piękną i odzianą w kusą spódniczkę dziewoję, z shotgunem w rękach. Wbrew pozorom, nie będę się tu jednak rozwodził nad sensem kręcenia przez Johna Romero kolejnych filmów - „straszydeł” klasy B, lecz opowiem co nieco o jednym z najlepszych survival horrorów, jakie kiedykolwiek ujrzały laser naszego czytnika.

A za taki uznać należy bez wątpienia trzecią odsłonę serii Resident Evil, mieniącą się podtytułem Nemesis. Jak już wyżej wspomniałem, tytuł ten zaliczamy do grona survival horrorów. Dla wszystkich niezaznajomionych z tematem dodam, iż w grach tego typu głównym celem bohatera jest ocalenie własnych czterech liter i wybrnięcie z tzw. sytuacji “nie do wyjścia”. Wiąże się to zazwyczaj z eksterminacją setek pojawiających się na naszej drodze przeciwników, ciągłymi kłopotami z bardzo szybko kończącą się amunicją oraz dokładną penetracją przemierzanych pomieszczeń, w celu znalezienia rzeczy przydatnych podczas dalszej rozgrywki. Wielu, za pierwowzór tego typu tytułów, uznaje właśnie Resident Evil (a konkretnie jego pierwszą część). Teraz zaś, w jakiś czas po premierze drugiej odsłony sagi, Capcom zaproponował nam powrót do Raccoon City, w pełni opanowanego przez niezliczone ilości zombie.



Najnowszą odsłonę “Rezydującego Zła” uznać należy za dopełnienie historii, opowiedzianej w dwóch poprzednich częściach serii. Akcja gry toczy się w półtora miesiąca po wydarzeniach z jedynki i bezpośrednio poprzedza to, co dzieje się w dwójce. A sytuacja nie jest wesoła. Wirus stworzony w tajnych laboratoriach korporacji Umbrella wydostał się na zewnątrz i pozamieniał wszystkich mieszkańców miasta w żywe trupy. Spragnione świeżego mięska umarlaki ganiają teraz tam i z powrotem, w poszukiwaniu czegokolwiek, czym można by się nieco pożywić. No ... ganiają to może zbyt mocne słowo, bowiem zombiaki poruszają się w istnie żółwim tempie i tylko w większej ilości mogą stanowić jakieś poważniejsze zagrożenie. Niemniej jednak bać się powinniśmy, lecz czegoś o wiele większego i kilkanaście razy szybszego od naszych poczciwych truposzów. Naukowcom bowiem mało było śmiercionośnego wirusa i postanowili wykombinować cokolwiek “bardziej” spektakularnego. I w taki właśnie sposób powstał Nemesis – mutant stworzony do likwidacji członków elitarnej grupy S.T.A.R.S.. Nie muszę chyba dodawać, że główna bohaterka gry, ponętna Jill (poniekąd członkini owego oddziału, a ponadto znana już fanom serii z pierwszej części RE), zostaje rzucona w sam środek całej tej zawieruchy. I jak to zwykle w produkcjach tego typu bywa - zgodnie ze znanym polskim przysłowiem - “po trupach, byle do celu”, odkrywamy kolejne tajemnice opustoszałego miasta.



Same zasady i sposób gry praktycznie w ogóle nie uległy zmianie. To nadal ten sam, świetny Resident. Mamy więc statyczne grafiki robiące za tła i trójwymiarowe projekty postaci. Połączenie to świetnie sprawdza się w praktyce. Kamera nie podąża tu za graczem jak w typowych TPP. W każdej lokacji jet ona sztywno zawieszona i nie ma żadnej możliwości zmiany widoku. Znakomicie wpływa to na klimat gry i wymusza na graczu maksymalną koncentrację. Nigdy bowiem nie wiadomo co wyskoczy zza rogu. W każdej chwili możemy zatrzymać rozgrywkę i pobuszować nieco w menu inwentarza. A naprawdę warto. To właśnie tutaj umieszczane są bowiem wszystkie dzienniki i notatniki, jakie znajdziemy w grze. W górnym lewym rogu ujrzymy puls naszej bohaterki. Linia, początkowo zielona niczym trawa na Wembley, zmieni kolor, kiedy odniesiemy jakiekolwiek obrażenia. Nie mogło zabraknąć miejsca na podręczny plecak. Symbolizuje go pewna ilość kwadratowych pól, w które upychamy niesione przedmioty. Jako że nie jest ona nieograniczona, nieraz poważnie zastanowimy się nad doborem ekwipunku. Wszystkie aktualnie nieprzydatne rzeczy pozostawiamy w ogromnych skrzyniach, które mieszczą się przy save pointach. Na szczęście, przedmiot włożony do jednej ze skrzyń, możemy później wyciągnąć, sięgając do którejkolwiek z nich. Rozwiązanie to znacznie ułatwia rozgrywkę i sprawia, iż nie musimy przebiegać kilku lokacji tylko po to, by zabrać znaleziony gdzieś na początku gry leczniczy spray. Skoro już wspomniałem o zapisywaniu stanu gry, dodam, że od poprzednich części serii, na tym polu nic nie uległo zmianie. Żeby zachować swoje dotychczasowe dokonania, musimy odnaleźć maszynę do pisania oraz tusz. Są one porozmieszczane dosyć gęsto i raczej nie ma problemu ze zbyt częstym powtarzaniem danej lokacji, spowodowanym niespodziewaną śmiercią.