Zachowanie gracza jest determinowane nie tylko przez przygotowane misje, lecz również sztuczną inteligencję przeciwników. W porównaniu do Splinter Cell: Chaos Theory czy też Pandora Tomorrow. Wrogowie zachowują się bardziej inteligentnie, są w stanie celnie strzelać, wykorzystywać przedmioty jako zasłonę a co najważniejsze reagują na zmiany w otoczeniu. Drzwi, które powinny być zamknięte natychmiast są sprawdzane, podobnie sytuacja wygląda w przypadku dziwnego zachowania kamery, lub też świateł. Wiadomo, w Chaos Theory przeciwnicy również reagowali w podobny sposób, w Double Agent znacznie skuteczniej odnajdują jednak trop Sama, a co za tym idzie warto się pilnować, bo można skończyć w plastikowym worku, lub betonowych butach na dnie rzeki! Cisza i spokojne wypełnianie każdej z misji są w zasadzie jedynym sposobem na ukończenie fabuły z zadowalającym rezultatem.

Splinter Cell: Double Agent to nie tylko kampania dla pojedynczego gracza, choć trzeba przyznać że bez niej gra była by po prostu pusta. To Sam Fisher oraz jego charakterystyczny sposób bycia są odpowiedzialne za całokształt gry. Autorzy zdecydowali się jednak dodać bardzo wciągający i dobrze wyważony tryb rozgrywki wieloosobowej. Nie ma w nim co prawda niczego odkrywczego, ponieważ cała zabawa jest formą wariacji trybu capture the flag, nie będziemy jednak kraść i bronić flagi, natomiast ochraniać lub też starać się wykraść cenne dane zawarte na tajnych serwerach.

Wszyscy gracze podzieleni są na dwie grupy: szpiegów oraz najemników. Ci pierwsi nie posiadają żadnych konwencjonalnych rodzajów broni, potrafią natomiast obezwładniać oponentów, po cichu przekradać się zaciemnionymi pomieszczeniami i używać kilku ciekawych gadżetów. Druga paczka pod ręką znajdzie wiele pistoletów, karabinów itd. Wszystkie one pozwolą im skutecznie eliminować skradających się w ciemnościach szpiegów. Rozgrywka przebiega na 10 bardzo dobrze zaprojektowanych mapach, przy czym jedynie trzy z nich są dostępne od początku zabawy. Pozostałe należy odblokować wypełniając kolejne zadania.



Double Agent oferuje także zabawę w trybie współpracy. Jest ona jednak znacznie okrojona w porównaniu do wersji zaprezentowanej w Chaos Theory, a co za tym idzie sprawia znacznie mniejszą przyjemność. Rozgrywka jest krótka, zbyt łatwa i mało ekscytująca. Być może w którymś z najbliższych patchów zostanie poszerzona jego funkcjonalność i wówczas warto będzie zagonić kumpla do pomocy!

Oprawa audio-wizualna najnowszej części przygód Sama stoi na bardzo wysokim poziomie. Double Agent korzysta z silnika graficznego Unreal 3.0, a co za tym idzie generowany na ekranie monitora obraz jest pełen szczegółów, wspaniałej jakości tekstur oraz oczywiście efektów specjalnych dzięki którym grafika wygląda niezwykle okazale. Wszystkie lokacje oraz przedmioty i postaci zrealizowano z dbałością o każdy szczegół, a animacja postaci jest bardzo realistyczna i jest prawdziwym pokazem umiejętności grafików ze studia Ubisoft.

Dźwięk oraz muzyka dopełniają klimatu gry. Jak zwykle wspaniale spisał się Michael Ironside, który użycza głosu Fisherowi. Równie dobrze brzmią także pozostałe postaci, oraz efekty specjalne towarzyszące wybuchom, wystrzałom itd. Ogólnie cała oprawa dźwiękowa jest przygotowana bezbłędnie.

Splinter Cell: Double Agent to bardzo dobra kontynuacja świetnej serii. Tym razem producent pokusił się o nieco bardziej skomplikowaną i intrygującą fabułę dzięki której rozgrywka jest jeszcze bardziej wciągająca. Każdy fan Sama Fishera powinien mieć Double Agent w swojej kolekcji, to jeden z niewielu tytułów wart każdej wydanej złotówki!