Cała historia przedstawiona w grze wymaga około 13 godzin do ukończenia. Większość naszego czasu spędzamy na szukaniu rozwiązań stawianych przed nami zagadek, oraz odnajdywaniu ważnych przedmiotów. Niestety puzzle przygotowane przez autorów nie zawsze są wystarczająco dobre. Co prawda nie każdy będzie miał takie same doznania grając w Paradise, ja jednak sądzę, że wszystkie łamigłówki mogłyby być ciut trudniejsze. Część z nich wymaga wysilenia szarych komórek, trafiają się również takie, których rozwiązanie jest zaledwie kilka kroków dalej. Być może taki stan rzeczy spowodowany jest chęciom udostępnienia gry szerszej publiczności, a nie jedynie starym wyjadaczom, z drugiej strony im trudniej jest przejść daną grę, tym większa z tego satysfakcja. W przypadku Paradise oscyluje ona gdzieś w pobliżu szczytu, co jakiś czas spada jednak kilka oczek w dół. W trakcie tych drobnych depresji gra robi się nieco nudna i monotonna, nie należy się tym jednak zrażać ponieważ za kilka sekund ponownie robi się niezwykle ciekawie i po raz kolejny zostajemy wciągnięci w sam środek życia naszej bohaterki.

Ważnym elementem programu jest lampart, który towarzyszy Ann w trakcie jej przygód. Nie stanowi on jednak tylko przyjemnego dodatku, jest bowiem ważną częścią programu. Co jakiś czas gracz ma możliwość wcielenia się w postać groźnego kota, aby wypełnić kilka pobocznych misji. Scenki, w których patrzymy oczami kota wymagają głównie zręczności. Biegamy, skaczemy, przestawiamy dźwignie itd. Z czasem dowiadujemy się dlaczego majestatyczne zwierze spaceruje z Ann, i co łączy obie postaci. Te kilka chwil spędzonych w ciele lamparta są bardzo przyjemną odskocznią od standardowej rozgrywki, i potrafią skutecznie zachęcić gracza do zabawy. Uważam, że było to jedno z ciekawszych posunięć ze strony producenta, choć nieco mało używane. Po zakończeniu gry mamy wrażenie, że scenki z lampartem były zupełnie nie potrzebne, mnie się one jednak podobały, a gra bez nich straciła by część swojego uroku.

Paradise, choć nie należy do szczytowych osiągnięć pod względem oprawy audio-wizualnej, przedstawia się bardzo dobrze. Przygotowane na potrzeby programu tła, oraz postaci wyglądają efektownie, a część lokacji jest w stanie wprawić w osłupienie. Niestety trafiają się również potknięcia oraz mniej efektowne obrazy. Jednym z największych minusów gry jest dziwna animacja postaci. Wszystkie osoby poruszają się płynnie i w miarę naturalnie, aczkolwiek co jakiś czas widzimy przycinanie się, blokowanie itd. Nie przeszkadza ono w zabawie, ponieważ nie straszy nas na każdym kroku, jednak w grze z 2006 roku nie powinny występować. Jakość tekstur także pozostawia wiele do życzenia – są one mało ostre i wyglądają jakby powstały na szybkiego. Najlepiej z całej szaty graficznej prezentują się scenki przerywnikowe, które są po prostu piękne!



Dźwięk dochodzący z głośników komputera podobnie jak grafika ma swoje mocne i słabe strony. Dialogi wypowiadane przez napotkane postaci oraz głos Ann brzmią naturalnie. Firma Cenega Poland zdecydowała się na przygotowanie pełnej polonizacji programu, i myślę że zasługują za to na pochwałę, ponieważ wszyscy aktorzy przyłożyli się do pracy. Dźwięki otoczenia oraz pogrywająca w tle muzyka uzupełniają klimat programu i sprawiają, że szybko dajemy się wciągnąć do świata Mauranii.

Paradise to ogólnie bardzo dobra produkcja. Zdecydowanie jedna z najciekawszych przygodówek w jakie miałem okazję ostatnio grać. Program charakteryzuje się bardzo ciekawą choć nieco krótką fabułą, wieloma zagadkami, oraz przyjemną oprawą audio-wizualną. Benoit Sokal po raz kolejny pokazał na co go stać!