W trakcie mojej przygody z tym tytułem istotną przeszkodą okazywały się problemy techniczne. Gra Ars Goetia cierpi na przypadłość wieku dziecięcego – zwłaszcza dla debiutanckiego studia. Kilkukrotnie zdarzyło mi się, że gameplay po prostu się zbugował. Mimo iż podniosłem dany przedmiot, nie mogłem z niego skorzystać, bo po prostu nie wyświetlał się w ekwipunku. Albo instrukcje dotyczące danej zagadki środowiskowej się nie wyświetliły. Albo nagle zniknęły kwestie gracza związane z interaktywnymi opcjami. Albo zacięły się wszystkie wspomniane interaktywne opcje (każdy przedmiot możemy obejrzeć, wziąć, użyć go lub z nim porozmawiać). Tak czy siak za każdym takim przypadkiem musiałem restartować grę. Na szczęście system zapisu działał na tyle sprawnie, że zawsze lądowałem w miejscu, w którym skończyłem.

W konsternację wpadłem również przez samą konstrukcja rozgrywki. Akcja dzieje się wyłącznie we wspomnianym nadmorskim miasteczku. Jest ono całkiem spore, posiada co najmniej kilkanaście osobnych lokacji (dołączając do nich wnętrza niektórych budynków), które – choć wspomniałem o rynsztoku – różnią się nieco swoim nastrojem. Niemniej jednak na samym początku, tuż po pierwszej godzinie zabawy w dość zamkniętym obszarze (taki jakby prolog), nagle zostajemy rzuceni na drugi koniec mapy. Problem polega na tym, że w przygodówkach raczej przywykliśmy do w miarę systematycznego odwiedzania kolejnych miejscówek.

Było to dla mnie nietypowe doświadczenie – w pierwszym momencie nie zrozumiałem instrukcji i instynktownie zacząłem eksplorować najbliższe otoczenie. I pełen obaw pytałem siebie: co robię nie tak, że nie mogę tutaj nic ciekawego zrobić. Nie szło ani podnieść żadnych przedmiotów, ani pogadać z NPC-ami. Dopiero ponowne przestudiowanie dialogów pomogło mi zrozumieć, że Vic – tatuażystka, o której wspomniałem na początku – mówi nam o zwiedzeniu pewnej opuszczonej rezydencji „znajdującej się po drugiej stronie miasta”. Jedno lakoniczne zdanie to zdecydowanie za mało – czułbym się o wiele lepiej, gdyby w tego typu sytuacji (jednorazowej, dodam, bo później lokacje zwiedzamy metodycznie, jedna po drugiej, ew. do niektórych tylko powracając) na ekranie pojawił się statyczny komunikat lub jakakolwiek przypominajka.

Koniec końców po dobrnięciu do finału The Blind Prophet (zajęło mi to ok. sześciu godzin, ale – mówiąc kolokwialnie – „przebiegłem” przez grę) czułem się niezwykle ukontentowany. Gameplay, jak na przygodówkę, pozwolił mi się naprawdę rozerwać, dzięki całkiem częstym minigierkom, które były powiązane z aktualną sytuacją, a nie wyciągnięte z worka i włożone bez ładu i składu. Choć ten element oraz same łamigłówki wirtuozerią nie były, momentami dawały sobie znać pewne nielogiczne rozwiązania, to –  jednakowoż – jak na debiutanckie dzieło było całkiem znośnie. No i ten klimat: brutalny, paskudny, brudny i klejący się. To zdecydowanie karta przetargowa deweloperów. Idealnie dobrano warstwę wizualną, a więc konwencję gore-komiksu, nie oszczędzając graczowi juchy i fruwających kończyn (oczywiście z pewnym umiarem i wyczuciem smaku).

Liczę, że studio Ars Goetia poradzi sobie z technicznymi problemami tytułu, bo obawiam się, że część graczy, która grę kupi (a nie oszukujmy się, nikt nie nastawia się na spektakularny wynik), może okazać się mniej tolerancyjna i wyrozumiała ode mnie. Niektóre opisane przeze mnie problemy faktycznie przeszkadzały w zabawie i dezorientowały, bo nie wiedzieliśmy, czy to nasza wina, że nie możemy pójść z historią do przodu, czy z programem jest coś nie tak. Tak czy owak polecam Wam The Blind Prophet – w moim odczuciu niebanalny pomysł na point & clicka wygrał z niedostatkami i chorobami wieku dziecięcego!