Czy macie w domu jakieś pierścienie? Pewnie macie – na przykład obrączki rodziców. Ale nie nie! Nie mam zamiaru Was okradać! Ale... co byście zrobili gdyby jeden z tych Waszych pierścionków okazał się... pierścieniem Władcy Ciemności – Saurona? I ja tu nie mówię tutaj o jakiejś zwykłej biżuterii, lecz o Jedynym Pierścieniu – pierścieniu, dzięki któremu ów władca może zapanować nad wszystkimi rasami... nad całym światem... W takiej sytuacji znalazł się Bilbo Baggins – hobbit z Shire. Niegdyś, gdy wędrował z 12 krasnoludami i czarodziejem Gandalfem, znalazł pierścień który z pozoru wydawał się całkiem zwykły. No może nie do końca zwykły, bo ten kto go nosił stawał się niewidzialny! Ale Bilbowi ani nikomu innemu do głowy nie przyszło, że ten pierścień może być Tym Jedynym... Tym Największym... Tym Władcy Ciemności... Po 60 latach spokojnego życia w Shire, Bilbo postanawia po raz kolejny wyruszyć w świat. Bag End (to jest dom hobbita) wraz całym swoim dobytkiem (również z Pierścieniem), pozostawia swojemu bratankowi – Frodowi Bagginsowi. Bilbo odszedł, wszystko było dobrze, lecz pewnego dnia do Bag End wpada poruszony Gandalf, i krótko mówiąc informuje Froda że pierścień Bilba to Jedyny Pierścień, i on musi go zniszczyć w ogniach Góry Przeznaczenia położonej w Mordorze, bo inaczej Sauron zawładnie światem... I tutaj zaczyna się nasza przygoda.



Prawdę mówiąc, ta cała przedstawiona przeze mnie fabuła to tylko streszczenie prawdziwej treści – tak na wszelki wypadek jakby ktoś nie wiedział o czym jest Władca Pierścieni. Jednak o ile ja tu przedstawiłem duży skrót fabularny, to w grze jest ona przedstawiona jeszcze bardziej skrótowo i jeszcze bardziej banalnie, ale o tym pisać już nie będę. Rozgrywkę możemy prowadzić w trybie trzeciej jak i piewszej osoby, jednak ten drugi tryb nadaje się głównie do celowania.

Przygodę zaczynamy w momencie, gdy przychodzi pora na wyruszenie w podróż. Najpierw jednak, załatwiamy kilka spraw w Shire: robimy parę questów, sprzedajemy Bag End itd. Jednak gra razi już na samym początku. Otóż jak na tętniący życiem hobbiton, jest tu wyjątkowo mało niziołków! Dosłownie biega sobie tu i tam kilka dzieciaków, chodzi i narzeka jakiś młynarz itd. Naprawdę nic szczególnego. Kolejną rzeczą jaką mnie zraziła, jest to, iż ta gra została przeznaczona po prostu dla dzieci! Każdy starszy gracz będzie dosłownie tutaj grał drzemiąc jednocześnie. A po resztą, co to za pomysł robić z poważnej książki program dla dzieci? Jak dla mnie to są po prostu kpiny! Pewnym plusem jest to, iż fabuła dużo bardziej podchodzi pod książkę a nie pod film. Teraz spotkamy słynnego Toma Bombadila, przemierzymy kurhany itp.



Podczas naszej podróży zwiedzimy praktycznie wszystkie miejsca znane z książkowej Drużyny Pierścienia. Będą to między innymi wspomniane przeze mnie kurhany, Kopalnie Morii, las Lothlorien... Każda z lokacji będzie odmienna od innych. Autorzy jednak postanowili lokacje „urozmaicić” i dodali bardzo wiele rzeczy które nie miały miejsca w powieści Tolkiena. Na przykład zbieranie lilii wodnych dla Złotej Jagody, walka z jakimś drzewem, przesuwanie kolumn w Morii czy ratowanie Shire’u przed wilkiem... W czasie całej gry pokierujemy trzema postaciami. Będą to Frodo, Aragorn i Gandalf. Wszystkie postacie będą potrafiły przede wszystkim walczyć, skradać się itp., jednak każda z nich będzie miała charakterystyczne dla siebie specjalne umiejętności. Frodo będzie mógł na przykład rzucać kamieniami w celu odwrócenia uwagi wroga, zakładać Pierścień aby zrobić się niewidzialnym (jednak zbyt długie posiadanie go na palcu, powoduje przejście na stronę ciemności, chociaż i tak jest tylko jedno miejsce w grze gdzie Pierścień może się przydać) i skakać. Aragorn z kolei to doskonały wojownik. W walce oprócz jednego, zwykłego ataku, może stosować kombinacje umożliwiające powalenie przeciwnika. Oprócz tego umie jeszcze strzelać z łuku. Z kolei głównym atutem Gandalfa, jak zresztą można się domyślić, są zaklęcia. Czarodziej ma ich w posiadaniu pięć. Będą to: błyskawica dzięki której Gandalf na chwilę przewraca kilku przeciwników naraz jednocześnie zadając im obrażenia, ognisty pocisk który powala jednego przeciwnika i zadaje mu trochę obrażeń, cios laski który przewraca wszystkich przeciwników w niedalekim obszarze wokół czarodzieja, całkowite wyleczenie, oraz czar po którego użyciu wszyscy wrogowie atakują wskazanego przez nas przeciwnika. Mankamentem z kolei jest fakt, że praktycznie czary te są nam kompletnie niepotrzebne! Walić laską nie ma po co bo nikt nas nigdy nie otacza, leczyć się nie trzeba bo znajdujemy po drodze jedzenie które nam przywraca energię, porażać nikogo prądem nie trzeba bo rzadko kiedy natrafiamy na więcej niż trzech orków, więc możemy ich wytłuc mieczem, a czaru „rozkazu” praktycznie nie ma kiedy użyć, bo wszystkie silniejsze stwory są zawsze same... Warto jeszcze wspomnieć, że moc z której korzysta Gandalf, nieubłaganie i zarazem bardzo szybko maleje. Na szczęście po drodze znajdziemy odpowiednie buteleczki które ową moc przywrócą...