Wspomniane „ficzery” w świetny sposób oddają ducha oryginału! Grając w drugiego Krzyżowca, z ręką na sercu można powiedzieć, że czuć tutaj dotyk ludzi odpowiedzialnych za poprzedniczkę. No i też wielki plus dla pozostałych pracowników studia, że wyciągnęli wnioski po niezbyt udanej „trójce” i potrafili zgrabnie odtworzyć realia tytułu wydanego w 2003 roku.



Najgorzej w tym całym powrocie do przeszłości wypada sztuczna inteligencja przeciwników. SI jest niesamowicie głupia, bez jakiegokolwiek zmysłu taktycznego. Wyższe poziomy trudności owszem, są wymagające i sprawiają, że gracz musi wytężyć mózgownicę. Nie zmienia to faktu, iż wojska oponenta nie należą do istot wyższej rasy, jakkolwiek by to nie brzmiało. Wręcz przeciwnie – sprawiają wrażenie, jakby cofnęli się do ery homo erectus. Cóż, to jedyny tak poważny zarzut względem nowego Krzyżowca.

Tworząc po blisko 11 latach kontynuację, nie sposób pozostawić oryginalną oprawę graficzną. FireFly doskonale zdawało sobie z tego sprawę i – podobnie jak akapit wyżej – postawiło na konsensus w pojedynku wyg ciągle pocinających w „jedynkę”, a świeżego narybku. Styl jest bardzo podobny do tego, co mogliśmy oglądać zaraz na początku drugiego tysiąclecia, ale z dodanymi kilkoma efektami żywo przypominającymi czasy współczesne. Chodzi mi tu np. o rozmycie dalszych połaci terenu lub – oczywiście – tekstury wysokiej rozdzielczości. Wszystko jest na swoim miejscu, dzięki czemu gra nie traci na wartości.



Oprawa dźwiękowa również jest zacnie wykonana, zaś absolutnym szlifem stał się polski lektor. Fani starszych odsłon z pewnością pamiętają rodzimy głos, krzyczący przez podwładnego (po kliknięciu na niego): „Nie ma jedzenia!”. Bardzo podobnie jest w Krzyżowcu II, co nadaje tytułowi całkiem przyjemnego, swojskiego charakteru.

Na zakończenie ustosunkuję się do zarzutów, padających na forach dyskusyjnych, o tym, że deweloperzy źle zoptymalizowali swój najnowszy produkt. Jedni narzekają, że widząc sto jednostek na ekranie, ich komputery – choć nie wiem, jak mocne by nie były – nie wyrabiają; że tnie, że jeszcze coś innego. Na moim Core i5 pierwszej generacji (4 rdzenie) oraz Radeonie 6780 nie zauważyłem AŻ tak poważnych przycięć, by móc narzekać na optymalizację. Jasne, czasami coś chrupnie, a bodaj raz zwolniła animacja, jednak całościowo zabawa była bardzo płynna, niezależnie od tego, ile wojska mieliśmy na zapleczu.



Finalnie, Twierdza: Krzyżowiec II sprawia niesamowicie pozytywne wrażenie. Zwłaszcza, kiedy weźmiemy pod uwagę problemy dotyczące pełnoprawnej Twierdzy 3. Producenci z FireFly Studios poszli po rozum do głowy, zostawiając to, czym poszczycić się może cała marka – sentymentem fanów, którzy niejednokrotnie po dziś dzień zagrywają się w poprzedniczki. Aspekt audiowizualny został wykonany bardzo podobnie do oryginału, zaś mechanika to praktycznie kopia rozwiązań sprzed dekady. Ostatnie zdanie brzmi, jak negatywne odczucie, co jest mylące – to świetnie, że zachowano tak wiele, przy rozbudowaniu tylko niezbędnych elementów!