Gier logiczno-zręcznościowych na indie-scenie mamy bez liku. Tytuły można mnożyć i mnożyć, wymieniając te lepsze oraz gorsze. W połowie lipca wyszła taka jedna produkcja, która z miejsca skradła moje serce – to So Many Me.



Dzisiejszy bohater „Indyka na niedzielę” stanowi zgrabne połączenie gatunku gier zręcznościowych oraz logicznych. Wcielamy się w postać Filo, przypominającą zieloną kroplę wodę, lub – jak kto woli – zielonego gluta. Intro naprowadza nas na trop, dlaczego Filo potrafi znajdować w otoczeniu własne klony i kontrolować je. Na tym też opiera się cała rozgrywka.

Świat podzielony jest na kilka tematycznych lokacji, takich jak gęsty, tropikalny las lub brunatnoczerwona pustynia. Za zbierane podczas wypraw punkty, które do złudzenia przypominają klasyczne monety, u specjalnego jegomościa w swoistym hubie możemy nabyć kolejne ulepszenia naszego bohatera oraz je przetestować. Oczywiście w każdej chwili da się je wyłączyć - wszystko zależy od sytuacji.

Całość sprowadza się do eksploracji wpół otwartej lokacji, w której porozmieszczane są 3 typy znajdziek. Ich zebranie skutkuje przyznaniem nam wyższego wyniku, ale jednocześnie wiąże się z mocniejszym wytężeniem szarych komórek, wszak bonusy są dobrze zabezpieczone. Jednak głównym założeniem jest dotarcie z punktu A do B, a przygoda co jakiś czas urozmaicana jest innymi celami, jak na przykład odnalezienie innej postaci, swojego kolejnego klona itd.



Poszczególnym pobratymcom możemy zmodyfikować wygląd, zbierając wspomniany wcześniej specjalny typ znajdźki. Dzięki temu każdy z zielonych glutków będzie się rozróżniał, aczkolwiek nie ma to żadnego wpływu na rozgrywkę. Ponadto wszyscy kompanii mają jakoś na imię, zaś taki zabieg pozwoli na ich skuteczniejszą identyfikację. Miły dodatek.

Podczas rozgrywki zdobywamy także dodatkowe ulepszenia dla naszych bohaterskich glutów, które oprócz tego, że modyfikują ich właściwości, to również pozwalają na rozwiązywanie niedostępnych dla nas wcześniej łamigłówek. Do tego grona zalicza się np. specjalne... coś, co po zebraniu pozwala zamienić się protagoniście w żywą trampolinę. Nie wspomniałem o tym, ale każdym z podopiecznych możemy przetransformować się w bryłę, która zawieszona w powietrzu, służy reszcie za podporę. Wraz ze wspomnianymi upgrade’ami zmienia się też forma.

Zdecydowanym faworytem So Many Me jest oprawa audiowizualna. Tak kolorowych, pełnych barw i kontrastów lokacji dawno nie widziałem, zaś w produkcji studia Extend Interactive jest ich na pęczki. Do tego przygrywająca wesoła, równie barwna ścieżka dźwiękowa powoduje, że chce się zatracić w świecie dziwacznych, zielonych glutków i ich problemów.



So Many Me raczej nie zyska komercyjnego sukcesu na poziomie Braid lub LIMBO, aczkolwiek może liczyć na oddane grono fanów. Jednego już ma, ale skoro udało się tej grze pozyskać jednego, to może porwać ich tysiące. Jestem pozytywnym prorokiem i liczę na dobrą sprzedaż tego „indyka”.