Niedługo po wykiełkowaniu, nasza wyobraźnia, znudzona realnym światem, zaczęła dostarczać fantastycznych wizji. Zaczęliśmy tworzyć potężne byty, niezwykłe rzeczywistości, a nawet swoiste hybrydy, wyjaśniając zwykłe zjawiska siłami nadprzyrodzonymi. Nie wystarczało nam, że piorun uderza – to musiał być znak od Zeusa. Nie wystarczało, że życie dostarcza barwnych scenariuszy – wykreowaliśmy dziesiątki niesamowitych historii. Podobne myśli musieli mieć developerzy z Krillbite jako że nocny koszmar okazał się być dla nich zbyt przyziemny.



Jednakże sam początek wcale na to nie wskazuje. Jedną z ciekawszych koncepcji Among the Sleep jest sama postać bohatera, jako że w produkcji nie wcielamy się w przypadkowego człowieka, który znalazł się o złej porze i w złym miejscu. Gracz wchodzi w skórę dwuletniego chłopca obchodzącego właśnie swoje urodziny. Przygotowaniem przyjęcia zajmuje się mama, a nieznane miejsce pobytu ojca zostaje szybko wyjaśnione, gdy rozlega się pukanie do drzwi. Rodzice małego szkraba nie są ze sobą w najlepszych stosunkach, na co wskazuje ostra reakcja rodzicielki na wizytację nieobecnego członka rodziny. Maluch nie do końca pojmuje, co się wokół niego dzieje, dlatego bardzo szybko zajmuje się prezentem od taty – pluszowym misiem.

Właśnie w tym momencie tytuł zaczyna odkrywać powoli swoje najlepsze karty, jako że nieczęsto ma się okazje powrotu do przeszłości. Koncept głównego bohatera jest niewyeksploatowany, a dzięki temu bardziej do siebie przyciąga. Specyficznej kamerze, skutecznie powiększającej świat wokół protagonisty, towarzyszy odpowiednie dla kilkulatka sterowanie. Chodzenie w pozycji wyprostowanej jest nieco powolne oraz grozi upadkiem, ale za to raczkowanie miałem opanowane do perfekcji, sprawnie przemieszczając się i wciskając w mniejsze otwory. Autorzy szybko uczą, iż wysoka klamka od drzwi przestaje być problemem, gdy w pobliżu znajduje się krzesło albo komoda z jej szufladami idealnie nadającymi się dla młodego alpinisty. Dzieci w tym wieku posiadają niezwykle bogatą wyobraźnię, dlatego nie dziwi fakt, iż pluszowy miś potrafi autonomicznie się poruszać oraz ma własną osobowość. Jednocześnie nic nie stoi na przeszkodzie by takiego milusińskiego wziąć na ręce i przytulić, dzięki czemu ten doda odwagi i rozświetli mroki nocy. Bo po całym dniu zabawy należy w końcu położyć się spać…

Autorzy bardzo sprytnie korzystają z dorobku japońskich mistrzów horroru, którzy nie straszyli na odludziu czy w lesie, a zamiast tego atakowali w miejscach postrzeganych w kategoriach schronienia. Gracz, budząc się w środku nocy, zauważa ogromny kontrast otoczenia. Całość, z rozświetlonego, pełnego zabawek pokoju, staje się mroczną i ponurą scenerią. W takich warunkach niejednokrotnie tylko przytulenie najlepszego przyjaciela pozwala się w ogóle poruszać po domu. Miejscu, wydawałoby się, dobrze znanym, a jednak stającym się zupełnie obcym, przerażającym, gdzie zwykłe przedmioty, jak np. wiszący płaszcz czy włączona pralka, stają się potworem rodem z koszmaru. Właśnie te momenty okazują się najmocniejszą stroną całej produkcji, gdzie klimat jest niesamowicie gęsty, a serce bije niezwykle szybko na dźwięk każdego szmeru.