Wyznaję niepisaną zasadę, że każda produkcja z gatunku survival-horror godna jest uwagi, jeśli tylko spełnia swoją nadrzędną funkcję - powoduje przyspieszone bicie serca i po odejściu od monitora nie daje o sobie zapomnieć. Każdy zgrzyt sprawia wówczas, iż zastanawiam się, czy w pobliskiej szafie nie ma jakiegoś potwora. Daylight miało potencjał, myślałem, że to technologiczne "cudo" (wszak tytuł śmiga na Unreal Engine 4) zda egzamin "straszności", bo na papierze wyglądało co najmniej obiecująco. Niestety, po trzykrotnym ukończeniu gry z czysto redaktorskiego obowiązku, doszedłem do wniosku, że - jako gracz - spędziłem przy niej tych kilka godzin za dużo.

Przypomnijmy w ramach wstępu, że Daylight reklamowano jako pierwszą produkcję, bazującą w pełni na silniku Unreal Engine 4, w dodatku wykorzystującą losowo generowane poziomy, przez co krótki czas jednorazowego przejścia rekompensować miały zupełnie nowe doświadczenia przy kolejnych podejściach. Jakby tego było mało, umieszczenie akcji - w bądź co bądź - oklepanym, ale nader klimatycznym szpitalu psychiatrycznym i jego okolicach, zapowiadało przynajmniej kompetentny horror. Mimo to, w praktyce nie jest tak "kolorowo", jak w teorii. Twórcy chyba liczyli na to, że grę sprzeda sama obecność Unreal Engine 4, a ja mam nadzieję, że gracze nie dadzą się nabić w butelkę.



W dwóch słowach, wyszło kiepsko. Jakość wyświetlanego obrazu, może poza dynamicznym oświetleniem, wcale nie powala, tekstury miejscami przypominają raczej rok 2004, niż 2014, zaś absurdalne wymagania sprzętowe (posiadacze kart graficznych nieobsługujących DirectX 11 gry nawet nie uruchomią) i żałosny poziom optymalizacji kodu skutecznie przeszkadzają w odczuwaniu przyjemności z rozgrywki. Potrzebna jest naprawdę potężna konfiguracja, by pociągnąć Daylight w najwyższej rozdzielczości i szczegółowości, mimo to wodotrysków nie uświadczymy. Oklaski dla Zombie Studios za użycie UE4 w praktyce i jednocześnie rózgą ich po tyłkach za kompletne nieopanowanie silnika i zmarnowanie ogromnego potencjału.

Zawiedziony jestem także praktycznie całą resztą. Rozgrywkę rozpoczynamy od razu od obudzenia się we wspomnianym szpitalu, bez jakiegokolwiek wstępu, po czym dziarsko łapiemy grającego tu pierwsze skrzypce smartfona (latarka z nielimitowaną baterią i GPS) w prawicę i będąc kierowanym przez bliżej nieokreślony, męski głos, mamy uciec z opuszczony kompleksu. Protagonistką jest Sarah, której głosu użyczyła Jessica Chobot i mimo że do rzeczonej niewiasty nic nie mam, zupełnie zrujnowała jakąkolwiek immersję. Co jakiś czas, najczęściej w zupełnie przypadkowych momentach, rzuca swoim irytującym głosem „one-linery”, pokroju „Wiem, że tam jesteś”, nie serwując nam ani razu żadnej dłuższej, sensownej wypowiedzi czy choćby komentarza na temat odnajdywanych notatek i zdjęć.



Całą fabułę musimy odkryć sami, właśnie na podstawie pozostawionych tu i ówdzie wycinków z gazet czy raportów załogi. Twórcy zapowiadali, że aby w pełni odkryć i zrozumieć przygotowaną przez nich opowieść, Daylight należy ukończyć kilkukrotnie, każdorazowo poznając kolejne fakty z życia pacjentów, jak i o samym szpitalu. Szczerze mówiąc, wystarczy jedno przejście, które notabene zajmuje niecałe dwie godziny, by ogarnąć całą, napisaną bez polotu historię, a zmuszanie graczy w dzisiejszych czasach do czytania kolejnych stron notatek i zapisków nie jest chyba najlepszym pomysłem. Zakończenie też nie jest całkowicie satysfakcjonujące, o czym przekonać możecie się samodzielnie, najlepiej po solidnych przecenach.

System rozgrywki opiera się wyłącznie na przemierzaniu kolejnych korytarzy i pomieszczeń, znajdowaniu zapisanych stron, od czasu do czasu także odpalaniu światła chemicznego (tzw. glowsticks) i flar. Te ostatnie stanowią broń przeciwko pojawiającym się znikąd duchom, z którymi kilkusekundowy kontakt trzeciego stopnia oznacza zgon. Jak często giniemy? Wprawieni gracze mogą uniknąć tego przykrego zdarzenia, bowiem Sarah prześcignęłaby całą sztafetę jamajską, w dodatku podczas sprintu nie traci ani trochę wigoru – całą grę możemy przebiec. Poza tym, każdorazowe nadejście upiora poprzedzane jest charakterystycznymi dźwiękami, co umożliwia zapobiegawcze odpalenie flary i koniec problemów. W tym momencie także uświadomiłem sobie, że choć samemu wnętrzu kompleksu trudno odmówić niezłego klimatu, tak cała reszta wywołuje raczej uśmiech politowania, niż grymas strachu.



Jedyne, co tak naprawdę ratuje względną atmosferę grozy i niepewności, to swego rodzaju zachowanie otoczenia wobec protagonistki. Przemierzając identycznie do siebie wyglądające korytarze (losowo generowane poziomy tego nie zmieniają, co najwyżej modyfikują ich położenie), głuchą ciszę przerywają odgłosy kroków, niezrozumiałe szepty, stukanie w rury, tuż przed nami przewracają się czy nawet lewitują przedmioty; teoretycznie powinniśmy się obawiać tego, co może na nas czekać w następnym pomieszczeniu, jednak już po kilkunastu minutach doskonale wiemy, co się może święcić i nie robi to większego wrażenia.

Daylight ma wykorzystywać technologię Oculus Rift i podobno doświadczenia z gry są wówczas kilkukrotnie bardziej intensywne, jednak nie byłem w stanie takowej konfiguracji przetestować. Program zintegrowano także z platformą streamingową Twitch i za pomocą odpowiednich komend oglądający są w stanie spowodować dodatkowe wrażenia, pokroju spadających przedmiotów czy nawet miauczenia kota! Nie wpływa to jednak w żadnej mierze na ogólny odbiór tej gry, która niestety nie spełniła pokładanych w jej nadziei. W cenie piętnastu euro można kupić zdecydowanie więcej fajnych gier, bardziej wciągających od opisywanego tu projektu. Wystarczy wspomnieć chociażby zeszłorocznego Outlasta czy nawet pierwszą Amnesię. Daylight to co najwyżej dwugodzinna ciekawostka, na którą nie warto tracić ani czasu, ani pieniędzy.