Po latach posuchy prehistoryczne gady od jakiegoś czasu znów aktywnie goszczą na monitorach komputerów. Spotkać je można głównie w sieciowych shooterach, próbujących stanowić urozmaicenie wobec przeżywających olbrzymią popularność strzelanek na tzw.
Po latach posuchy prehistoryczne gady od jakiegoś czasu znów aktywnie goszczą na monitorach komputerów. Spotkać je można głównie w sieciowych shooterach, próbujących stanowić urozmaicenie wobec przeżywających olbrzymią popularność strzelanek na tzw. współczesnym polu walki. W ten sposób każdy gracz, któremu znudziło się przeciąganie liny przy akompaniamencie killstreaków i zrywania nieśmiertelników, może znaleźć coś dla siebie: czy to w absurdalnym Dino D-Day, pozującym na growy Jurassic ParkPrimal Carnage lub wreszcie nadającym rozmach potyczkom z wielkimi gadami ORION: Dino Horde.
Dla ekipy Spiral Game Studios oraz ich fanów to zresztą nie pierwszy kontakt z wirtualną reinkarnacją T-Reksa i spółki. Rok temu wydali bowiem ORION: Dino Beatdown, dla którego Dino Horde jest bezpośrednim następcą, zaś podobieństwa między oboma tytułami są tak ogromne, że można śmiało nazywać tegoroczną odsłonę aktualizacją z własną nazwą – tym bardziej, że posiadacze wcześniejszej otrzymali darmowy uptade do najnowszej części. Z dziennikarskiego obowiązku dodam, że za kilkanaście miesięcy ukaże się następna, więc nie ulega wątpliwości, iż czymś autorzy tego cyklu musieli sobie zasłużyć na dobrą, pozwalającą na rozwijanie projektu sprzedaż. Zarazem nietrudno i trudno mi w to uwierzyć, bo po kilku godzinach zabawy sam żywię do Dino Horde mieszane uczucia – wobec prymitywizmu i obiecanek-cacanek z Primal Carnage dostałem tutaj uczciwą, w miarę dopracowaną rozgrywkę na naprawdę dużą skalę. Szkoda, że z gigantycznym „ale”, lecz do tego jeszcze dojdziemy.
Na pierwszy rzut oka Primal Carnage może ORION-owi debugować najmniej potrzebne linijki kodu, gdyż ten drugi wydaje się tworem lepiej wykonanym i kompetentniejszym. Również koncentruje się na trybie multiplayer, aczkolwiek nic nie stoi na przeszkodzie, by odpalić solową przygodę, choć mija się to z celem w drużynowej potyczce, gdyż zwyczajnie nie ma z kim walczyć. Uruchamiając tytuł otrzymujemy dostęp do zabawy na kilka różnych sposobów. Pierwszy i zdecydowanie najbardziej lubiany w Sieci to Survival, czyli próba utrzymania się przy życiu w konfrontacji z coraz mocniejszymi i liczniejszymi falami dinozaurów. Autorzy przytomnie jednak stwierdzili, że tradycyjny model takiej rozgrywki polegający na staniu w miejscu i grzaniu do mięsa armatniego szybko znudziłby odbiorców, stąd też całość umieścili na wielkich mapach, przetykając kolejne natarcia zadaniami, np. zajęciem następnego posterunku, przy czym nieustannie trzeba chronić przed gadami generator, zapewniający kosmicznym wojownikom regenerację oraz dostęp do sklepików z bronią i perkami. Sumarycznie czyni to gameplay odpowiednio skomplikowanym i wciągającym, a dzięki funduszom zdobywanym za ubijanie przerośniętych jaszczurów pozwala eksterminować je coraz wymyślniejszymi środkami – zaczynając od pistoletów, by przez karabiny skończyć na potężnych snajperkach i broniach laserowych. Do tego dochodzi jeszcze podział na 3 klasy: Assault, Support oraz Recon, wyposażone w odrębne zdolności specjalne. Pierwsza dysponuje jetpackiem, druga umie leczyć towarzyszy, zaś ostatnia na pewien czas staje się niewidzialna. Zróżnicowanie znajduje także odzwierciedlenie w startowym sprzęcie (np. wyciszony pistolet i granaty ogłuszające w przypadku Zwiadowcy). Ponadto ów podział jest dość nikły, gdyż np. Szturmowiec może równie dobrze kupić zestaw do reanimacji kompanów – to mądre rozwiązanie w przypadku łączenia się z randomami z Internetu, często wybierającymi tę samą klasę.
PodglądBICodeURLIMGCytatSpoiler