Porządna strzelanka nie może obejść się bez sporego arsenału broni i tutaj Crytek nie zawiódł. W łapska wpadną nam karabiny szturmowe, potężne snajperki, shotguny, ale też zwykłe pistolety, rakietnice czy zdalnie detonowane ładunki wybuchowe. Nie brakuje granatów, choć nie zdarzyło mi się często z nich korzystać, gdyż wrogowie szybko odskakują po usłyszeniu świstu lecącego w powietrzu śmiercionośnego kawałka wybuchowego żelastwa, to też ciężko wyrządzić nim większe szkody. Tak, jak w poprzedniej części, niemal każdą broń możemy "w locie" modyfikować. Wystarczy przytrzymać konkretny przycisk i nawet w trakcie walki dostajemy opcję szybkiej podmiany celowników, montażu tłumika czy granatnika. Sporo karabinów posiada także kilka trybów posyłania pocisków, więc w połączeniu z nadmienionymi modyfikacjami broń szturmową można w mgnieniu oka przekształcić w snajperkę. Swoista wisienka na torcie to potężne bronie obcych, z których strzelanie dawało mi najwięcej frajdy. Niemniej twórcy dla odpowiedniego balansu rozgrywki ograniczyli mocno ich zapas amunicji, więc tak naprawdę podczas całej kampanii użyjemy ich może kilkukrotnie.

Prorok jednocześnie może posiadać przy sobie dwie zwykłe giwery (np. snajperkę i strzelbę), coś wybuchowego (ładunki lub rakietnicę), oraz, będący stałym elementem uzbrojenia, łuk. Ten ostatni robił sporo zamieszania na przedpremierowych trailerach i nie bez powodu. Otrzymujemy go od Psychola już na początku zabawy i szybko stajemy się XXI-wiecznym Robin Hoodem. Największą zaletą tej zabawki jest opcja mordowania po cichu, w trybie maskowania. Łuk i ciche zabójstwa zza pleców bowiem jako jedyne nie demaskują nas gdy skorzystamy z opcji niewidzialności w nanokombinezonie, co pozwala wręcz biegać koło przeciwników i zdejmować jednego po drugim, podczas gdy ci rozpaczliwie próbują nasłuchać, z którego kierunku zbliża się śmierć. Z tej zabójczej maszynki trzeba korzystać jednak z rozwagą, bo ilość strzał jest ograniczona. Mamy 9 zwykłych, oraz po 3 elektryczne (do niszczenia wieżyczek czy robotów), wybuchowe, oraz ich odpowiednik z czasowym zapalnikiem. Amunicji jest więc jak na lekarstwo i nieczęsto znajdujemy ją w skrzynkach rozrzucanych po mapach, ale na szczęście klasyczne strzały możemy wyciągać z trupów, czy też pobliskiego drzewa, w razie gdybyśmy chybili.



Najgroźniejszym elementem uzbrojenia Proroka nie są jednak kolejne gnaty, ale twarz serii, czyli nanokombinezon. W Crysis 3 doczekał się on kilku usprawnień, a także eliminacji niekoniecznie ciekawych rozwiązań. Zacznijmy od tego, że nadal oferuje dwa standardowe tryby – pancerz oraz niewidzialność. Pierwszy z nich tworzy z bohatera prawdziwego terminatora, drugi, jak już wcześniej wspominałem, pozwala po cichu likwidować przeciwników. Szybko topniejący pasek energii sprawia jednak, że trzeba z dozą wyczucia korzystać z oferowanych wariantów. Początkowo zdarzało mi się, że zapasy mocy kończyły się w momencie, gdy po cichu przechodziłem w pobliżu kilku wrogów, co stawiało mnie pod ścianą i zmuszało do panicznej ucieczki. A jeżeli chodzi o bieganie, to w końcu przestało ono pożerać energię (pomijając sprinty w trybie kamuflażu), co straszliwie irytowało mnie w "dwójce". Kosmiczne wdzianko ewoluuje wraz z postępem zabawy, dzięki sprawnemu systemowi ulepszeń. Służące do tego specjalne pakiety poukrywane są (raz lepiej, raz gorzej) na obszarach misji, więc im dokładniej przeczeszemy kolejne lokacje, tym bardziej dopakowani zakończymy zabawę. Udoskonalać możemy kilka aspektów, jak szybkość poruszania się, tempo regeneracji energii, czy odporność na strzały – resztę odkryjecie sami. System działa jak należy i w sumie do samego końca zapewnia dodatkowy motor napędowy, do przechodzenia gry.

Na koniec zostawiłem sobie multiplayer, który jest tutaj niejako dodatkiem, choć jak się okazuje, całkiem smacznym. Przypominając sobie moje marudzenie z testowanej kilka miesięcy temu wersji Alpha trybu sieciowego nie wiązałem zbytnich nadziei na znaczącą poprawę. Tym bardziej byłem zaskoczony, gdy już po kilku meczach dotarło do mnie, że granie po sieci w Crysis 3 to całkiem fajna zabawa, głównie za sprawą niezłych trybów. W internecie nietrudno wyczytać, że z nowych wariantów najbardziej chwalony jest Łowca i ciężko mi się z tym nie zgodzić. Zabawa toczy się w 5 rundach, trwających po dwie minuty. Jedna osoba zostaje tytułowym Hunterem, a pozostali wcielają się w zwykłych żołnierzy C.E.L.L. - zwierzynę. Przewaga myśliwego polega na tym, że nosi nanokombinezon, łuk i jest niewidzialny. Jego zadanie sprowadza się do wybicia korporacyjnych żołnierzy, którzy po oberwaniu strzałą przeistaczają się w łowców i dołączają do polowania. Najciekawiej jest w końcówce rundy, gdy po mapie biegają niemal same kombinezony z łukami, a jeden-dwóch niedobitków cwanie chowa się przed nimi w ruinach, odliczając sekundy do końca rundy. Jeżeli przetrwają – wygrywają. Klimat zaszczucia gwarantowany, a podobne emocje przeżywałem ostatnio w Counter-Strike'u, gdy samotnie broniłem podłożonej bomby przed nacierającymi antyterrorystami. Kto grał, ten pewnie wie o czym piszę.