Kilka lat temu pewna gra zawojowała świat. Nie było tak dlatego, że miała powalającą grafikę, nie było tak też z powodu klimatycznego dźwięku. Główną przyczyną powodzenia owej produkcji była ogromna grywalność oraz fakt, iż była to pierwsza gra FPP z naprawdę porządną fabułą. Oczywiście pewnie większość graczy domyśla się już, że chodzi Half-Life. Teraz, po około 7 latach, produkcji i wydaniu 40 milionów dolarów Valve przynosi nam drugą część największej strzelanki wszech czasów.

Już na wstępie muszę napisać, że to, czego doświadczyłem grając w Half-Life 2 wprowadziło mnie w totalny trans. Gra jest po prostu genialna, niesamowita, porywająca. Brakuje słów, aby opisać to, co dzieje się na ekranie - trzeba zagrać. Początek Half-Life 2 przypomina trochę wstęp do pierwowzoru, w której przybywaliśmy do laboratoriów BML. Teraz wkraczamy zaś do City 17. Po wyjściu z pociągu na peron, od razu zauważamy wszechobecnych policjantów przyszłości. Pilnują oni porządku, lecz nie w sposób znany nam z krajów demokratycznych, lecz bardziej przypominający ustrój totalitarny. Wrażenie to dodatkowo potęgowane jest wszędobylskimi ekranami, z których wydobywa się głos propagandy. Po kilku minutach zachwycania się peronem i animacją postaci, stwierdziłem, że najwyższa pora wyjść przed dworzec i zobaczyć miasto. Po przejściu przez drzwi stacji moim oczom ukazało się najpiękniej zrobione miasto, jakie kiedykolwiek miałem okazję zobaczyć w grze komputerowej. Wszystko w nim żyje, widzimy ludzi spacerujących po uliczkach, ptaki wzbijające się w powietrze, gdy się do nich zbliżymy, czy stróżów prawa aresztujących oraz okładających bez powodu mieszkańców. Z każdego kierunku oczywiście dochodziły słowa otępiające obywateli, a ponad budynkami mieszkalnymi unosiła się, otoczona mgłą, złowroga i potężna cytadela.

Pospacerowałem trochę, pohuśtałem się nawet na huśtawce i pobawiłem na placu zabaw (tak, tak, nie robię sobie żartów). Ostatecznie trafiłem do budynku, z którego nie wydostał bym się żywy, gdyby nie pomoc jego mieszkańców. Po kilku minutach uciekania doszedłem do starego znajomego z części pierwszej. Postanowił on wysłać mnie przy pomocy teleportu do głównej siedziby czegoś w formie ruchu oporu. Niestety sprawy nie potoczyły się tak, jakbym sobie tego życzył i musiałem dojść tam na piechotę. Muszę przyznać jednak, że nie żałuję, iż podróż się odrobinę wydłużyła, albowiem to, co można zobaczyć w Half-Life 2 jest całkowicie tego warte. Dzięki kunsztowi grafików, mógłbym tak cały dzień chodzić i podziwiać wirtualny świat.



Fabuła Half-Life 2 wraz z postępem w grze staje się coraz ciekawsza i wciągająca. Na jaw wychodzą kolejne niuanse, dowiadujemy się czego chcą od nas agresorzy, jak również odkrywamy konspirację idącą wysoko po szczeblach naszej własnej władzy. Nie tylko fabułą jednak człowiek żyje, a Half-Life 2, jak wspomniałem, jest grą genialną, i to pod każdym względem. Drugim najważniejszym elementem i najbardziej wyróżniającym Half-Life 2 na tle innych produkcji jest engine odpowiedzialny za fizykę w grze. Niejednokrotnie dzięki inteligentnemu wykorzystaniu obiektów znajdujących się w naszym otoczeniu będziemy mogli kontynuować zabawę. Przykładem może być chociażby tak trywialna sprawa, jak poukładanie kilku skrzynek w taki sposób, aby można było przejść przez niedostępne z ziemi okno. Wiadomo… ten trick był już dostępny w kilku grach, ale czy w jakiejkolwiek była możliwość poukładania pustaków na równoważni aby ją przeważyć i po wyżej uniesionym z ramion wyjść na całkiem wysoki murek? Nie sądzę, aby było to gdzie indziej możliwe. Takich bajerów jest oczywiście o wiele więcej. Wystarczy wspomnieć, że prawdziwa zabawa z fizyką zaczyna się dopiero po znalezieniu Broni Grawitacyjnej. To jest dopiero machina, według mnie najlepsza z wszystkich giwer, jakie widziałem w grach komputerowych. Dzięki niej można np. przypierniczyć takiemu zombiakowi kaloryferem, lub przeciąć go na pół przy pomocy tarczy do piły. Fizyka w Half-Life 2 pozostanie w mojej głowie przez długi czas i wszystkie kolejne projekty oceniać będę przez jej pryzmat.



Engine gry Half-Life 2 jest naprawdopodobniej najbardziej zaawansowanym narzędziem na świecie. Oprócz wspaniałej i niezwykle realistycznej fizyki, zapewnia graczom grafikę jakiej nie można zobaczyć nigdzie indziej. Wszystkie tekstury na obiektach, na postaciach oraz na otaczającym nas terenie są bardzo wysokiej jakości, a dzięki temu, kiedy zbliżymy się bardzo np. do ściany, naszym oczom nie ukazuje się pizza, tylko tekstura pozostaje nadal dobrej jakości. Jakby tego było mało, animacja również rządzi. Ruchy wszystkich modeli są bardzo realistyczne, a szczególnie pozytywne wrażenie robi mimika twarzy, która wygląda jak żywa. Naprawdę można dostrzec emocje napotkanej na drodze postaci, tylko patrząc na jej twarz, wcale nie trzeba wysłuchiwać tego, co ma do powiedzenia. Najlepsza rzecz w silniku to jednak optymalizacja kodu. Pomimo tego że produkcja wygląda fenomenalnie, można w nią grać posiadając komputer sprzed kilku lat. Oczywiście gra nie będzie się prezentować tak samo imponująco, jak na najnowszych komputerach, lecz na pewno będzie można w nią całkiem komfortowo grać i czerpać z szarpania przyjemność, co niestety w przypadku wielu innych szpil jest niemożliwe. Często ledwo to zipie, a dodatkowo wygląda, jak papka.

Podobnie jak w przypadku wszystkiego co napisałem na górze, dźwięk jest wyśmienity. Zapewne wszyscy spodziewali się, że właśnie tak napiszę, ale nie przychodzi mi nic innego do głowy. Już pierwsza część produkcji charakteryzowała się bardzo dobrą oprawą audio (szczególnie jeśli chodzi o wystrzały), ale w Half-Life 2 studio Valve przeszło samych siebie. Fantastyczne efekty wystrzałów, które wraz z miejscem pociągnięcia za spust zmieniają swoje brzmienie (strzał oddany w kanale różni się od tego na powietrzu i od tego pod mostem) - sprawia to fantastyczne wrażenie i potęguje przyjemność z grania. Dialogi oczywiście także wykonano bardzo dobrze. Nie ma żadnych uchybień w tej kwestii, wszystko brzmi naturalnie, czysto i profesjonalnie.

Podsumowując, warto było czekać na Half-Life 2 tyle czasu. Gra nie zawiodła mnie w najmniejszym nawet stopniu. Rzekłbym nawet, że że przerosła moje oczekiwania. Wszystkie jej aspekty wykonane są bezbłędnie. Świetna fabuła, super grafika i dźwięk oraz rewelacyjna fizyka - wszystko to sprawia, że Half-Life 2 nie ma sobie równych i z niecierpliwością wyczekuję na kontynuację przygody Gordona Freemana.