Wszystkie te rozwiązania usprawniają rozgrywkę i sprawiają, że gracz koncentruje się na tym, co najważniejsze – walce. Nie zawracamy sobie głowy pierdołami i to mi się podoba. Skoro już przy walce jesteśmy – ta jest zazwyczaj chaotyczna, ale także szalenie satysfakcjonująca. Tutaj po prostu czuć, jak każdy cios „wchodzi” na klatę przeciwnika, każdy czar miażdży jego kości. Po prostu jest moc, która sprawia, że po kilkugodzinnej sesji sprawdzamy „jeszcze jeden, ale już na pewno ostatni loch”. I tak do rana… In minus wypadają jedynie walki z bossami, które polegają teraz na powtarzaniu pewnej sekwencji, rodem z gier TPP. Przykładowo, boss pierwszego aktu ciągle atakuje na ten sam sposób, tak więc wiemy, kiedy będzie próbował nas przyciągnąć. Ponadto, jeżeli zginiemy, całą walkę musimy rozpocząć od nowa. Zapomnijcie zatem o uciekaniu przez portal, leczeniu się i wracaniu na pole walki w pełni sił.



Na pochwałę zasługują także opcje sieciowe, jakie Blizzard przeszmuglował do swojego nowego-starego dziecka. W każdej chwili możemy dołączyć do znajomych, którzy właśnie wykonują jakieś zadanie. Nic nie stoi także na przeszkodzie, aby skorzystać z gier publicznych i wybrać się na wyprawę z zupełnie obcymi osobami. Mamy przy tym możliwość wybrania, jakie dokładnie zadanie mamy ochotę wykonać, a program wyszuka nam odpowiednich do tego graczy. Ciekawie prezentuje się także dom aukcyjny, w którym możemy zakupić potężny sprzęt od innych graczy. Od 23 maja będzie także możliwość sprzedaży za prawdziwą gotówkę, jednak w tym momencie nie możemy napisać nic konkretnego na ten temat.

W osadzie przebywa także kowal, który po specjalnym przeszkoleniu, jest w stanie wykuć dla nas interesujące przedmioty. Mistrz takowy wymaga sporo złota, aby nauczyć się odpowiednich schematów, jednak gra warta jest świeczki. Z pewnością na wyższych poziomach będzie można wykuć u niego naprawdę dobry oręż. Aktualnie istnienie kowala poddawane jest przez graczy pod wątpienie. Wszystko dlatego, iż człek ten oferuje nam wykucie danego rodzaju oręża z trzema losowymi statystykami. Gramy zatem na loterii, za niemałe pieniądze. Dużo łatwiej jest udać się do domu aukcyjnego i zakupić podobny oręż ze znanymi już wartościami. Nie kupujemy dzięki temu kota w worku. Blizzard musi się trochę zastanowić, jak nakłonić gracza do korzystania z tej opcji. Podobnie sprawa ma się z jubilerem. Jako iż w grze nie mamy dostępu do Kostki Horadrimów, kamienie wykonuje dla nas artysta. Tylko znowu pojawia się ten sam problem – po co męczyć się ze znajdywaniem kamieni, skoro za małe pieniądze można kupić dobre egzemplarze na aukcji?

Malkontenci będą także narzekać na zbyt kolorową oprawę graficzną. Owszem, brudny klimat pozostał, jednak całość sprawia zbyt wesołe wrażenie. Zbyt wesołe, jak na Diablo. O ile jeszcze trzy akty dają radę, tak czwarty jest jakimś świętokradztwem. Zbyt jasno, zbyt kolorowo, aż daje po oczach. Nie wiem jak Blizzardowi udało się w tym wszystkim utrzymać ten mroczny klimat, ale grunt, że się udało. Choć mogło być lepiej, jak zawsze.



Rewelacyjnie wypada natomiast polska wersja językowa. Aktorzy zatrudnieni do swoich ról sprawdzają się znakomicie. Choć większość z nich kojarzymy z innych gier, to nie stoi to na przeszkodzie, by dobrze się bawić. Tłumacze popisali się także humorem, wrzucając do gry takie perełki jak Pastorał Nathanka (wiedz, że coś się dzieje), czy chociażby mięsny jeż biegający po pierwszym akcie. A jeden z aczików nazywa się „Co ja pacze?”. Brawo!

Trochę ponarzekałem, trochę pochwaliłem. Być może wyszło nieproporcjonalnie do oceny, ale co ja poradzę, że Diablo III wciąga jak żadna inna gra? Przez ostatnich kilka dni straciłem sporo życia przez tego diabła. I powinno to być wystarczającą rekomendacją. Must have dla fanów poprzednich części, ciekawostka dla innych. Tak czy siak, każdy powinien zagrać.