Seria Total War po raz kolejny – i prawdopodobnie już ostatni – przenosi nas do Kraju Kwitnącej Wiśni. Nie jest tu jednak mowa o feudalnej Japonii, a o wiele bardziej zaawansowanej technicznie wyspie – z początków drugiej połowy XIX wieku.
Seria Total War po raz kolejny – i prawdopodobnie już ostatni – przenosi nas do Kraju Kwitnącej Wiśni. Nie jest tu jednak mowa o feudalnej Japonii, a o wiele bardziej zaawansowanej technicznie wyspie – z początków drugiej połowy XIX wieku. Czy zaimplementowanie broni palnej nie wypaliło tytułu z wszechobecnego w podstawce orientalnego klimatu? Czy samurajskie tradycje przetrwały w zderzeniu z napływającym nurtem technologicznym zachodu? Wreszcie, czy rozgrywka nadal potrafi przykuć do monitora na dłużej?
Na wszystkie powyższe pytania znajdziecie oczywiście odpowiedź w owym tekście. Nim jednak to nastąpi, warto przyjrzeć się zarysowi historycznemu najnowszego dodatku do Shoguna 2. Zmierzch Samurajów przenosi nas w lata 1864-1870. Tylko 6 lat na kampanię to z pozoru bardzo mało. Jest to jednak złudne wrażenie, gdyż każda pora roku została wydłużona do 6 tur, co daje nam niebagatelną sumę 24 tur na jeden rok. Rozwiązanie fajne, daje spore możliwości planowania swoich kroków, szczególnie, że każdy okres charakteryzuje się osobnymi bonusami tudzież zjawiskami negatywnymi. Takim oto sposobem wiosną zadowolenie w prowincjach wzrasta o jeden punkt, a zimą zasięg naszych jednostek znacznie maleje. Podczas tej ostatniej nie należy również prowadzić wzmożonych działań wojennych – przebywanie na obcym terenie przyczynia się do uszczuplenia wielkości naszego wojska. Cóż, skośnoocy nie przywykli do minusowych temperatur i śniegu po kolana. Każda pora roku to także inna, unikalna wizualizacja na mapie strategicznej, ale do tego zdążyły już nas przyzwyczaić poprzednie gry z serii.
Skoro już przy mapie kampanii jesteśmy – warto przyjrzeć się jednemu aspektowi. Zaczynając nową przygodę, jesteśmy ograniczeni do zazwyczaj jednej prowincji. Nasz widok rozpościera się na sąsiednie regiony, jednak reszta Japonii pozostałe przykryta przez mgłę wojny, która w Zmierzchu Samurajów ładnie imituje starą mapę. Moja wątpliwość jest natomiast następująca: dlaczego w XIX wieku istniejące klany nie mają pojęcia o swoim istnieniu i ogólnej topografii ich rodowitej wyspy? Aby skontaktować się z danym klanem, należy najpierw go odkryć. Wybaczcie, w dobie kolei i telegrafu? Nie kupuję tego.
Tym bardziej, iż dzięki dyplomacji możemy zyskać naprawdę sporo. Zawarcie traktatu handlowego to tylko jedna z jakże opłacalnych opcji. Warto atakować prowincje z dostępem do rzadkich surowców – opłaci się nam zarówno eksport, jak i wykorzystanie w produkcji na przykład armat. Przy sojuszach wojskowych należy się trochę zastanowić – zbyt wcześnie zerwanie takowego porozumienia skutkuje obniżeniem poziomu szacunku naszego Daimyo. To samo tyczy się plądrowania zdobytych miast.
Na znaczeniu straciło natomiast okno rodziny. Dziedziczenie tronu możemy sobie odpuścić – okres rozgrywania kampanii jest zbyt krótki, aby cokolwiek zdążyło się zmienić. Jedyna ewentualność zakłada śmierć Daimyo na polu bitwy. Wraz ze zdobyciem większego szacunku wśród jednego z dwóch nurtów (o których za chwilę), jesteśmy nagradzani nowymi tytułami. Władzę takową możemy wykorzystać, mianując któregoś z naszych dowódców na stanowisko doradcy – czy to gospodarczego, czy też militarnego. Przyniesie to oczywiście wymierne korzyści dla klanu.
Czas przedstawiony w Zmierzchu Samurajów charakteryzuje się dwubiegunowym podziałem klanów na popierających tradycję zwolenników szogunatu oraz rodziny opowiadające się za władzą cesarza. Ci drudzy wykorzystują wszelkie zdobyczne technologie, aby obalić szoguna i przejąć władzę w Japonii. Sprowadza się to do współpracy z zachodnimi mocarstwami, których w grze znaleźć można trzy – Anglię, Francję oraz Stany Zjednoczone.
Screeny z Total War: Shogun 2 - Zmierzch Samurajów (PC)
PodglądBICodeURLIMGCytatSpoiler