Strach głównego bohatera w żadnym wypadku nie będzie nieuzasadniony, bowiem na jego drodze dodatkowo staną różnego rodzaju wrogo nastawione plugastwa - dosłownie – rodem z koszmarów! Daniel spotka szereg wypaczonych kreatur, które nie dość, że przerażą samego głównego bohatera, to i bez wątpienia Wam szybciej zabije serce, gdy zobaczycie je wyłaniające się z mroku, tudzież zza drzwi. Tego typu momenty są wręcz fantastycznie wyreżyserowane, a wszelkie bestie obnażają się w idealnie trafionych momentach. Jednak czynnikiem w szczególności potęgującym doznania strachu, jest brak jakiejkolwiek możliwości walki z tymi istotami. Nie zostaniemy wyposażeni w żadną broń, ani też nie użyjemy do obrony własnych pięści. Jedyne co nam więc pozostaje, to przekradanie się obok nich przy korzystaniu z „dobrodziejstwa” ciemności, chowanie się w odpowiednich do tego miejscach (np. w szafach), lub – po prostu zwykła ucieczka z nadzieją, że nie zostaniemy przez potwora doścignięci. Wszystkie te elementy dodają grze szaleńczej i przytłaczającej atmosfery, co znacznie potęguje doznania płynące z zabawy!



Kolejnym świetnym pomysłem są pojawiające się w różnych momentach gry wizje głównego bohatera. Nabiorą one różnej formy: czasem przewiną się jakieś obrazy przed oczami, czasem usłyszymy tajemniczy głos w głowie… Wszystko to ma naprawdę świetny i mroczny wydźwięk, co zarówno czyni Daniela mocno skołowanym, jak i w nas potrafi dodatkowo zwiększyć (i tak już istniejący) niepokój. Mógłbym tylko wspomnieć o drobnym niedopatrzeniu twórców, właśnie związanym z tymi wizjami. Wizje są chwilami nieco za długie i pojawiają się w nie do końca odpowiednich momentach, przez co sztucznie wstrzymują postęp w rozgrywce. Gracz musi bowiem po prostu się zatrzymać i skupić na omamach Daniela, jeżeli chce być pewny, że nie opuści istotnych dla fabuły przekazów. Rzecz jasna to ledwie drobiazg, ale mogący lekko przeszkadzać.

Wszystko to nie miałoby jednak swojej „mocy”, gdyby nie świetna oprawa dźwiękowa – wspaniale współgrająca z całą resztą „straszaków” w grze. Wszelkie trzaski, szmery, warkoty, wrzaski, itp. wręcz fantastycznie współtworzą klimat w Amnsesii – naprawdę nie można tu powiedzieć ani jednego złego słowa. Dodatkowo, klimatyczna i mroczna muzyka wraz ze świetnymi, przepełnionymi nutką szaleństwa nagraniami lektorskimi, bardzo sugestywnie dopełniają niesamowitego klimatu produkcji.



Czy potrzeba jeszcze coś dodawać? Nie sądzę – dawno już nie wychwalałem tak mocno żadnej gry i uwierzcie mi na słowo, że nie robię tego dla odmiany. Amnesia: The Dark Descent to prawdziwa perełka (a raczej czarna perła :)) wśród gier-horrorów i na pewno jedna z niewielu produkcji w swojej dziedzinie, która faktycznie jest w stanie wzbudzić w graczu strach i niepokój. Troszeczkę szkoda, że w pewnych drobiazgach produkcja nie została ciut bardziej doszlifowana, ale grzechem byłoby twierdzić, że znacząco wpływa to na jej jakość. Z pełnym przekonaniem mogę powiedzieć, że jest to jeden z najbardziej klimatycznych horrorów w jakie miałem przyjemność zagrać i chyba najlepsza „egranizacja” prozy Lovecrafta! Szczerze polecam, ale zarazem przestrzegam – mocne nerwy są tu mile widziane!