Chociaż Rockstar kojarzone jest jako producent w szczególności serii GTA, to oczywiście studio w swojej działalności wypuściło sporo innych tytułów. Pamiętamy za pewne wydanego w 2003 roku Manhunt’a – przepełnioną brutalnością grę TPP, która mimo zebranego żniwa w postaci sporej liczby pozytywnych recenzji, nie przypadła do gustu graczom i bardzo szybko trafiła do sklepowych koszy z przecenami. Tegoroczna premiera sequela tejże produkcji nie jest w związku z tym już nadzwyczaj hucznym wydarzeniem, a raczej ciekawostką, będąca mimo wszystko informacją nawet przyjemną i wartą choćby chwili uwagi.
Fabuła „dwójki” nijak nie nawiązuje do swojego poprzednika. Scenariusz prezentuje całkowicie nowy wątek fabularny, zresztą nawet niezły i ciekawszy niż w części pierwszej. Mamy więc głównego bohatera Danny’ego i jego tajemniczego kumpla Leo, których poznajemy w chwili ich próby ucieczki z zakładu psychiatrycznego. Nie znaleźli się w nim oczywiście przypadkiem – Danny i Leo to prawdziwi, bezwzględni, okrutni i pozbawieni skrupułów psychopaci, mający w głębokim poważaniu normy etyczne i ludzkie życie. Wraz z postępami w grze będziemy odkrywać coraz to nowe wątki z ich przeszłości, a także kulisy i genezę tego całego szaleństwa. Wszystko łączy się w faktycznie ciekawą całość potrafiącą zainteresować gracza.
Za to Ci którzy śledzili premierę gry, już po screenach mogli zauważyć, że w czymś Manhunt 2 za bardzo się nie zmienił. Grafika wydaje się tu tylko nieco ulepszona od swojego pierwowzoru, a od jego premiery minął już w końcu ładny szmat czasu! Muszę powiedzieć, że Rockstar – nie będąc małą firemką – mógł chociaż trochę więcej w nią zainwestować. Słabe tekstury, efekty oświetlenia, niezbyt dobre cienie, sztywna animacja... Niesmak pozostaje i zdecydowanie twórcy GTA poszli w tym aspekcie na łatwiznę!
Również nie zmienił się sam charakter rozgrywki. Nadal mamy do czynienia z trzecioosobową grą akcji, w której wymieszano pewne elementy „skradankowe” z „pełno-gębną” produkcją akcji. Będziemy więc kryli się w cieniu unikając wypatrujących nas przeciwników, zakradniemy się im za plecy i cichaczem (albo trochę głośniejszym „cichaczem”) ich wyeliminujemy. Zmierzymy się z nimi także w bezpośrednim starciu korzystając z broni lub samych pięści, czy też – bez jakiejkolwiek subtelności, po prostu się z nimi postrzelamy. Wszystko to jest nawet nieźle zrealizowane. Wszelka krzywda na naszych adwersarzach (tudzież na nas) przejawia się w ogromie tryskającej krwi i dla ludzi chcących w brutalny sposób odreagować stresy życia codziennego, może być to jak najbardziej satysfakcjonujące. Troszkę bardziej mogłyby tylko zostać dopracowane pewne szczegóły, jak np. system krycia się za zasłonami. Czasem mocniej utrudnia niż ułatwia walkę przy użyciu broni palnej, a i również – z nie do końca jasnych dla mnie przyczyn – nasz podwładny po prostu nie chce z danych zasłon skorzystać, choć wszystko wskazuje na to, że powinien. Także trochę bardziej można było rozbudować kwestię walki wręcz. W zasadzie stosujemy jeden rodzaj ataku i nie ma mowy o jakichkolwiek kombinacjach. Szkoda, dowolne urozmaicenie w tej sprawie byłoby mile widziane.
Bodaj najbardziej charakterystyczną cechą poprzednika, był widowiskowy i brutalny zarazem system egzekucji oponentów. W zasadzie niewiele pod tym względem się zmieniło. Dzierżąc w dłoni broń, możemy zajść adwersarza od tyłu i zafundować mu śmierć w boleściach i agonii. Przyciskając odpowiednio długo lewy przycisk myszy będziemy „ładować” brutalność egzekucji, a następnie wykonywać wskazane ruchy muszą, by nasz podwładny w sposób masakryczny pozbył się „przeszkody”. Jest to przede wszystkim o tyle fajne, że każda broń gwarantuje inny sposób mordu, w związku z czym – zawsze czeka nas nieco inne widowisko.
PodglądBICodeURLIMGCytatSpoiler