God of War: Ragnarok (PS5)

Kolejny rozdział historii Kratosa ukończony. Ależ to była epicka przygoda choć ze smutkiem stwierdzam i nie jest to spoiler, że finałowa walka nie jest tak epicka i niesamowita jak by się mogło zapowiadać Choć może to ja oczekiwałem zbyt dużo, ale w każdym bądź razie gęsiej skórki nie dostałem xD Po za tym jak wszyscy wiedzą gra robi wszystko lepiej i ładniej niż poprzednia część choć te odwiedzanie dziewięciu światów nie jest sobie równe, bo w jednym mamy mapę jak w jedynce, a w innym tylko malutki kawałek. Osobiście myślałem, że każdy świat zaoferuje własną historię, która finalnie zepnie się na końcu. Ale po za tym cała historia i fabuła jest świetnie napisana, wzbudza też nie małe emocje, bo każdy kto zagra będzie na swój sposób wstrząśnięty wydarzeniami. Przyjemnie też było obserwować jak w czasie podróży zmienia się i dojrzewa Kratos. Atreus niestety przez pierwszą połowę gry jest nieznośnym dzieciakiem i to aż do przesady, bo naprawdę nie szło czasem wytrzymać z nim. W drugiej połowie było zdecydowanie z nim lepiej. A samo zakończenie historii jest na tyle otwarte, że twórcy mogą tak naprawdę zrobić wszystko.

Ponownie, analogicznie jak w poprzedniku, wbiłem platynę, ale dla mnie to trochę nierówny tytuł. Na ewidentny plus zaliczam rozbudowany świat i brak "pustego" gameplaya wzorem proceduralnego labiryntu w Nilfheimie z pierwszego rozdziału przygód nordyckiego Kratosa, który trzeba było zaliczyć wielokrotnie, żeby wszystko odblokować, Muspelheim też wydał mi się znacznie mniej męczący. Dzięki temu spędziłem w grze jeszcze więcej czasu, wcale tego nie czując. A co na minus? Niestety w moim odczucie trochę historia - miałem wrażenie, że z wielkiej chmury spadł mały deszcz. Jasne, postaci są napisane świetne, ale mając w pamięci grecką "trójkę", miałem wręcz kosmiczne oczekiwania. Otwarte zakończenie daje możliwość opowiedzenia kolejnych historii w tym świecie, ale póki co przez wzgląd na wydarzenia z Ragnaroku jestem do tego pomysłu trochę sceptycznie nastawiony.