Star Wars: Battlefront 2 (PS4)

Po tych wszystkich kiepskich singlowo Battlefieldach muszę przyznać, że Battlefront II od tej strony bardzo mi się spodobał. Co prawda historii Iden Versio oberwało się za prostotę i głupotki, ale nie zmienia to mojego afektu do scenariusza - fajnie było w końcu dostać jakieś postaci, a nie wydmuszki i nadęte monologi o wojnie oraz sensie istnienia. Nie jestem wielkim fanem Gwiezdnych Wojen - należę do „tych drugich” od czerwonych koszul i śmierci równie głupich, co Szturmowców Imperium, ale jakoś ta cała gadka o zmianie stron i przejrzeniu na oczy wydała mi się pasująca do tego uniwersum.

Pierwszego Battlefronta nie ruszyłem z przyczyn oczywistych: zabrakło tam singla z prawdziwego zdarzenia, a mimo to gra nie dowiozła na premierę zbyt dużej zawartości. W przypadku sequela debiutowi towarzyszył skandal dużo większy: absurdalna koncentracja na mikropłatnościach. Po fali krytyki, review bombingu, a wreszcie zainteresowania się tematem skrzynek/kart jako formą hazardu przez rządy kolejnych państw, pazerne EA odpuściło i przeprojektowało cały system, co się chwali.

Ja jednak multi nie trawię, więc zadowoliłem się samą kilkugodzinną historyjką. Mam wrażenie, że mając do dyspozycji licencję SW Elektronicy polecili DICE wycyckać ją aż do szpiku - i tak mamy znane z filmowych epizodów postaci, ba - także etapy z grywalnymi Hanem Solo, Lukiem Skywalkerem, a nawet z dużo nowszym czarnym charakterem w bezpłatnym dodatku. Fajnie, że historia umiejscowiona na moje oko między Powrotem Jedi a Przebudzeniem Mocy ma jakiś własny cel i bohaterów, ale postawiono na pewniaków, by całość spodobała się jak największej grupie odbiorców. Nie ma tu nic odkrywczego czy ekscytującego, ale grało mi się nad wyraz przyjemnie - Iden Versio zasługuje na pamięć.