The Elder Scrolls IV: Oblivion (PC)

Najlepsza gra przygodowa wszechczasów . Wątki: główny i poboczne 10/10, grafa 11/10, grywalność 10/10. Przejście gry z wątkami pobocznymi - które stanowią min. 90% gry i dodatkami zajmuje duuużo więcej niż kilka dni. Rozwój jednej postaci zajął mi ponad 200 godzin, bez wyczerpania możliwości.

Tak, panowie z Bethesdy postarali się i dali w nasze ręce świetnego erpega. Wątek główny jest może krótki ale ukończenie wszystkich zadań pobocznych zajmuje sporo czasu. Dodatkowo różne mody przedłużają czas gry nawet na lata.

Najbardziej RPGowy cRPG . Słowa uznania and I WANT MORE!

Wiadomo, że Obliviona nic nie przebije

Oblivion z całą pewnością jest produkcją bardzo udaną, niemniej jednak nie pozbawioną wad. Na duży plus trzeba grze zaliczyć olbrzymią swobodę poruszania się po ogromnym terenie oddanym do dyspozycji gracza - a jeśli nawet gdzieś się wejść nie da to zawsze można użyć lewitacji. Beznadziejne są moim zdaniem czary (ich animacja) i system awansu postaci. Wole ten tradycyjny z exp. Oczywiście dla niektórych takie nowatorskie podejście może być własnie zaletą. Dla mnie jest wadą (opłaca się np. dźgać w miarę niegroźnego przeciwnika swoją najsłabszą bronią - wtedy przed śmiercią otrzyma on więcej trafień, które komputer zlicza by przyznać bonus do statystyk i umiejętności; jak ktoś jest cierpliwy to może wyrobić sobie akrobatykę (o ile się nie mylę) zwyczajnie skacząc w miejscu...

Tutaj się zgadzam w 100%... Gra jest świetna pod wieloma względami, ale system pozyskiwania doświadczenia zupełnie nie trafiony.

Strasznie irytuje mnie też fakt, że choćbym nie wiem jak wspaniały oręż znalazł, zwykły bandzior będzie z takim samym. Pozostaje więc zainstalować kilka modów i dopiero wtedy gra nabiera kształtu jaki powinna mieć od samego początku.

Dokładnie... tego zapomniałem dodać, dostosowywanie przez grę poziomu potworów i NPC do poziomu gracza jest zdecydowanie nietrafionym pomysłem. Tutaj przypomina mi się Two Worlds: Idę sobie drogą atakują bandyci, ale ich szef rozpoznaje kim jestem (chyba miała na to wpływ wysoka pozycja w bractwie), przepraszają i odtępują od ataku - można więc w grze zauważyć wzrost pozycji i siły odziaływania bohatera również na płaszczyźnie psychologicznej, nie mówiąc już o tym, że wszędobylskie wilki, które na początku sprawiały kłopoty, potem uczą się latać już po pierwszym uderzeniu.

Wtedy faktycznie czuć, że postać się rozwija, to się zgadza... Powiedziałbym, że właśnie element levelowania przeciwników razem z graczem najbardziej denerwuje w Oblivionie i chyba to jest najsłabszym "ogniwem" gry. Mógłbym przeżyć system zdobywania doświadczenia, ale pod warunkiem, że czuję cały czas rozwój mojego bohatera, wspinanie się w hierarchii społecznej itd. W Oblivionie jest to praktycznie bez celowe, bo większość stworów i przeciwników jest tak samo trudna do pokonania na pierwszym, jak i 20 poziomie.

Hmmm powiem, że nie zauważyłem tego awansu stworków. Grałem naprawdę dokoksowanym Nordem, może dlatego ;p...niestety wg mnie najsłabszym ogniwem Obliviona jest brak realistycznego korzystania z mebli (a jakże!) oraz jakiś taki brak możliwości bycia częścią społeczeństwa. Zawsze czujesz się taki wyobcowany ;x...no i nie wiem jak wy, ale ja bym sobie jakiś sklep poprowadził np

Kariery Hafciarki Ci się zachciewa...?

Tak na serio, to faktycznie mało społecznościowa gra...
A co rozumiesz przez wykorzystanie mebli ? Broń pierwszego kontaktu ?