Oprócz wrogich klanów i porozrzucanych na mapie bestii, naszym wrogiem mogą być (i są) warunki pogodowe. Przed mroźną zimą warto zrobić zapasy drewna i jedzenia, bo w jej trakcie produkcja tych surowców jest ograniczona. Również niska temperatura nie wpływa najlepiej na samopoczucie mieszkańców, a to jeden z parametrów, który także musimy kontrolować. O poddanych trzeba dbać, bo formuła rozgrywki nie jest nastawiona na tworzenie gigantycznych armii. Przekroczenie setki obywateli można uznać już za spory sukces. Początkowo śmierć jednego z nich, np. w wyniku ataku dzikiego zwierza, potrafi bywać bolesna dla organizacji prac. Gdy zaś poziom szczęścia w wiosce będzie na niskim poziomie, nowi poddani nie będą chcieli się w niej osiedlić i wspomóc nas w budowaniu imperium.

Northgard może pochwalić się przyjemną oprawą audiowizualną - gra jest ładna dla oka, a w tle pogrywają przyjemne dla ucha i relaksujące kawałki. Nie sposób zarzucić też cokolwiek interfejsowi, który jest czytelny i dobrze opisany. Widać, że twórcy mają przyzwoity budżet i tworzą tę grę z głową.

Strategia od studia Shiro Games powinna spodobać się fanom gier z cyklu Settlers, bo w gruncie rzeczy to z niego twórcy zaczerpnęli najwięcej inspiracji, dodając przy okazji sporo od siebie. To projekt którego rozwój warto śledzić, ale że obecnie kosztuje dość sporo, bo 19,99 euro, to raczej nie poleciłbym jego natychmiastowego zakupu. Rozgrywki z komputerem już po kilku partyjkach zaczynają być nieco monotonne, a zachowanie SI przewidywalne. To coś, nad czym twórcy muszą zdecydowanie popracować. Ciekawi mnie też bardzo wygląd kampanii i to, czy będzie ona na tyle ciekawie zrealizowana, by wciągnąć graczy. Stworzenie dobrego scenariusza w grach RTS nie jest łatwym zadaniem, a jeszcze trudniej przygotować dobrze działający i odpowiednio zbalansowany tryb sieciowy. Trzymam kciuki, aby się udało, bo w Northgard drzemie spory potencjał.