Tytuł jest klasycznym reprezentantem pierwszoosobowych strzelanin, to nie ulega wątpliwości. Niemniej jednak pomysłowość deweloperów nie pozwoliła na to, by rzucić gracza do otwartego świata i po prostu oferować mu coraz lepsze giwery na kolejnych etapach. Tutaj pierwszą rolę gra pomysłowość i w pewien sposób nieszablonowość myślenia – nie raz i nie dwa bowiem możemy uniknąć konfrontacji, korzystając z zastawionych przez ciężkie (wymagana odpowiednio rozwinięta… siła. Deus Ex: Bunt Ludzkości, to ty?) pudła włazów wentylacyjnych. Analogicznie, kiedy nie posiadamy przepustki do danego miejsca, ponieważ spora część dodatkowych pokojów lub składzików skrywa swe dobrodziejstwa za kodami dostępów, możemy użyć elementów otoczenia, by np. przejść pod sufitem.

Talos 1 sam w sobie jest nieliniowy, jeśli tak to mogę ująć, a jego konstrukcja pozwala na wejście – czasami, nie zawsze! – w rejony, które na obecnym rozwoju postaci będą po prostu za trudne. Mimo iż – na przykład – mamy tam do wykonania zadania poboczne – w Prey powroty do odwiedzanych lokacji będą szczególnie częste, jeśli jesteśmy freakami zbierania wszystkiego, z czego można dowiedzieć się czegoś o fabule, a także chcąc grę mieć ukończoną na 100%! Istnieje bowiem kilka (a powiedziałbym nawet, że i kilkanaście) miejscówek, do których dostęp jest po prostu niemożliwy bez danej umiejętności, albo pokraki w środku są dla nas zbyt potężne.

Bardzo, ale to bardzo – jeśli mowa o kreatywności Arkane Studios – spodobały mi się konstrukcje zadań – nawet tych pobocznych, które odchodzą od typowego dla pierwszoosobowych strzelanek modelu! Przy produkcji Prey nikt nie poszedł na łatwiznę i questy tylko w niewielkim procencie sprowadzają się do pójścia w dane miejsce i wrócenia z interesującym nas przedmiotem albo po prostu parcia przed siebie i oglądania przerywników filmowych. Ba, tutaj dialogów z żywymi postaciami jest jak na lekarstwo, a o jakichkolwiek cut-scenkach nie ma mowy. O ile główne questy napędzane są przez historię, o tyle poboczne aktywności niejednokrotnie posiadają własne minizaplecze fabularne, co jest po prostu kapitalne. Odkrywane podczas nich zapisy rozmów między załogantami, ich notatki czy wspomnienia z chwili ewakuacji budują naprawdę ciekawą wizję ewentualnej katastrofy w kosmosie i pustego wołania o pomoc (Dead Space, co ci to przypomina?).