Kroniki Riddicka to jeden z moich ulubionych filmów sci-fi. Choć krytycy niezbyt przychylnie się o nim wypowiadali, ja do dnia dzisiejszego mam do niego sentyment i jeszcze pewnie wielokrotnie zagości on na ekranie mojego telewizora. Podobnym uczuciem darzę wydaną w 2004 roku grę, nawiązującą do uniwersum wykreowanego na potrzeby srebrnego ekranu. Chronicles of Riddick: Escape from Butcher Bay pojawił się z nikąd i wręcz natychmiast zdobył tysiące fanów na całym świecie. Charyzmatyczny główny bohater, ciekawa fabuła, nietypowe podejście do gatunku FPS oraz wręcz genialna, jak na tamte czasy grafika sprawiły, że wszystkim dookoła miękły nogi. Escape from Butcher Bay mógł bez problemu konkurować z takimi hitami jak Doom 3 oraz Half-Life 2.

The Chronicles of Riddick: Assault on Dark Athena jest kontynuacją historii opowiedzianej w pierwowzorze. Wątki fabularne są ze sobą bezpośrednio powiązane, a co za tym idzie, granie w drugą część, bez przejścia pierwszej, jest całkowicie bez sensu. Pierwowzór kończy się w momencie, gdy Riddick wreszcie osiąga swój upragniony cel i udaje mu się wywinąć zza krat jednego z najlepiej strzeżonych, międzygalaktycznych zakładów karnych, tytułowego Butcher Bay. Niestety jego wolność nie trwa długo. Pewnego dnia, statek którym uciekł z Butcher Bay wpada w ręce bandy najemników, pracujących na sporych rozmiarów pojeździe kosmicznym zwanym Dark Athena. Riddick unika śmierci i bardzo szybko rozpoczyna kolejne plany ucieczki. Musi rozeznać się w sytuacji i następnie w odpowiedni sposób ponownie stanąć do walki o wolność.



Paczka, którą otrzymujemy kupując The Chronicles of Riddick: Assault on Dark Athena jest całkiem imponująca. Mamy bowiem dwie kampanie przeznaczone dla pojedynczego gracza oraz tryb rozgrywek wieloosobowych, którego właściciele pierwowzoru niestety nie uświadczyli. Przejście całej fabuły zajmuje mniej więcej 20 godzin, przy czym większą cześć tego czasu pochłania Butcher Bay. Pierwowzór jest nieco dłuższy, bardziej rozbudowany i zdecydowanie trudniejszy. Ukończenie go wymaga myślenia i w miarę rozsądnego atakowania przeciwników. Niejednokrotnie lepiej jest odpuścić sobie walkę i znaleźć jakiś kanał, szyb wentylacyjny lub inne ukryte przejście. Amunicji tutaj jak na lekarstwo, a przeciwnik wcale nie próżnuje. W Dark Athena widzimy całkowicie odmienne podejście do rozgrywki. Deweloper zdecydował się odpuścić skradanie, na rzecz bardziej dynamicznej akcji. Broni jest szersza gama, naboje znaleźć można na każdym kroku, a oponenci nie są szczególnie wymagający. Być może dzięki temu grając w obie edycje jedna za drugą nie miałem wrażenia znudzenia, ani wtórności. Nie ulega jednak wątpliwości, że pierwowzór jest znacznie bardziej satysfakcjonujący, oferuje ciekawszy wątek fabularny i większe zróżnicowanie rozgrywki. Dark Athena jest po prostu zbyt proste. Praktycznie ani raz się nie przyciąłem – aby zobaczyć napisy końcowe wystarczyło po prostu przeć do przodu. Osobiście wolę jak gra stawia jakieś wyzwania i nie jest ją łatwo ukończyć. Nie mogę też zrozumieć marudzenia innych redaktorów (łącznie z tymi z za granicy), którzy bełkotają coś o braku strzałki wskazującej kierunek progresji. No ludzie…! Mamy do czynienia z tytułem dla osób dorosłych, a takowe powinny posiadać jakiś poziom inteligencji oraz umiejętność logicznego myślenia. Nie dajmy się zwariować! Przy Prince of Persia słychać narzekania, że gra zbyt łatwa, a kiedy nie jesteście prowadzeni za rękę, psioczycie, że zbyt trudna! Spierniczać do pasjansa jak wyzwań nie lubicie!