Fable Heroes to mała odskocznia LionHead Studios od dużych gier spod znaku Fable. Nie wiem czy szefowie z Microsoftu kazali im to zrobić, czy chłopaki sami dla siebie postanowili podłubać przy znanej marce, ale jakby nie było, to finalny efekt jest całkiem ciekawy, ale czy dobry?
Więcej filmów z Fable Heroes
Gra nie posiada żadnej fabuły, lądujemy w Albionie, wybieramy jedną z dostępnych postaci, układ i tyle.
Fable Heroes to mała odskocznia LionHead Studios od dużych gier spod znaku Fable. Nie wiem czy szefowie z Microsoftu kazali im to zrobić, czy chłopaki sami dla siebie postanowili podłubać przy znanej marce, ale jakby nie było, to finalny efekt jest całkiem ciekawy, ale czy dobry?
Gra nie posiada żadnej fabuły, lądujemy w Albionie, wybieramy jedną z dostępnych postaci, układ i tyle. Gra w prosty sposób pokazuje banalny system rozgrywki, w którym zawsze bawimy się w kooperacji. Nie jest ważne czy gramy offline, online czy samemu, jesteśmy my i żywi ludzie, bądź osobniki sterowane przez konsolę. W teorii taka forma jest fajna, w praktyce wyszło tak, że nie ma niemal żadnej różnicy, bo tytuł jest łatwy, nudny, powtarzalny i mało skomplikowany.
To takie połączenie chodzonej mordobitki z elementami RPG. Idziemy cały czas do przodu, mashujemy dwa przyciski (atak silny i słaby, kombosy nie istnieją), czasem przeturlamy się po ziemi, by uniknąć ciosu, a czasem wyładujemy się potężnym uderzeniem, które jednak zżera trochę naszej energii życiowej, ale hej, to i tak nie ma żadnego znaczenia, ponieważ po śmierci zamieniamy się w ducha. W takiej postaci robimy dalej to samo, co będąc żywym, z tą różnicą… że nie traci się energii, serio, ale to nie koniec, bo po znalezieniu serduszka, wraca się ponownie do żywych. Wychodzi więc na to, że najlepiej jest natychmiast zdechnąć, bo później mogą nam naskakać, zresztą w sumie można chwilę pograć będąc żywym, a później dać się zabić… a zresztą grajcie jak chcecie, bo kolejny raz nie ma żadnej różnicy. Zaraz pojawią się tłumy, że niby kozacze, bo pewnie na najłatwiejszym poziomie trudności grałem, nie, na normalnym szarpałem, ale z ciekawości odpaliłem najwyższy i tam także nie da się umrzeć. Bardzo, ale to bardzo łatwa produkcja.
W takim przypadku nie ma wielkiego sensu, by postacie znacząco się czymś różniły, no i się nie różnią. Niby jest jakiś rycerz, mag, itd., ale to, kogo wybierzemy, zależy chyba tylko i wyłącznie od preferencji względem wyglądu. Tak samo nie da się odczuć levelowania swojego podopiecznego. Za zabijanie wrogów (tępe pszczoły, jakieś zombie, wilkołaki, kury i inne dziwadła) dostajemy kasiorkę. Po zakończeniu każdego poziomu, zaczyna się gra planszowa, w której rzucamy kostką, postać przesuwa się o ileś tam pól i mamy okazję kupić sobie silniejsze ciosy, zwiększyć prędkość, itd.. Różnicy oczywiście nie widać żadnej, ale już się zdążyłem do tego przyzwyczaić. Aha, jeszcze jedno. Na naszej trasie porozmieszczane są skrzynie, jeżeli zdecydujemy się na ich otwieranie, to otrzymamy dodatkowe zdrowie (po co?), złoto, staniemy się duzi, albo mali, ewentualnie niewidzialni, tudzież strasznie szybcy, rzecz jasna wszystko to na kilka chwil.
Nie wspomniałem chyba jeszcze o mini gierkach, które są równie durnowate, jak cała reszta tej produkcji. W jednym przypadku jeździmy na sankach, czy tam w wagoniku, w drugim płyniemy łódką, w trzecim unikamy wybuchających kur. W każdym scenariuszu wciskamy jeden, góra dwa przyciski, jeżdżąc po śniegu nie da się nawet skręcać. Co to ma niby być? Przecież wystarczyło dać możliwość uderzenia przeciwnika i już zrobiłoby się ciekawiej, a tak, to szkoda gadać.
"To takie połączenie chodzonej mordobitki z elementami RPG. Idziemy cały czas do przodu, mashujemy dwa przyciski (atak silny i słaby, kombosy nie istnieją), czasem przeturlamy się po ziemi, by uniknąć ciosu, a czasem wyładujemy się potężnym uderzeniem, które jednak zżera trochę naszej energii życiowej..." No i mamy pierwszą recenzję Diablo 3 ! Wyciek w MG ! Będzie skandal!
już po samym wyglądzie mi się ta gra nie podobała . 
PodglądBICodeURLIMGCytatSpoiler