Czasem coś piszę, czasem programuję, czasem projektuję, czasem robię PR, a czasem marketing... wszystko to, czego wymaga sytuacja. Uwielbiam gry, nie cierpię briefów reklamowych!
Seria Assassin’s Creed jest z nami od dobrych czterech lat, a debiut pierwowzoru był wielkim wydarzeniem. Graczy przyciągnął przede wszystkim fascynujący klimat, intrygująca fabuła oraz unikatowy bohater, którym w tym przypadku był członek klanu Asasynów, niejaki Altair.
Seria Assassin’s Creed jest z nami od dobrych czterech lat, a debiut pierwowzoru był wielkim wydarzeniem. Graczy przyciągnął przede wszystkim fascynujący klimat, intrygująca fabuła oraz unikatowy bohater, którym w tym przypadku był członek klanu Asasynów, niejaki Altair. Gra sprzedała się bardzo dobrze, a w rezultacie zdecydowano się kontynuować opowieść. Najnowszym jej rozdziałem jest Assassin’s Creed: Revelations, który zamyka wreszcie historie dwóch, z trzech dotychczasowych bohaterów: Ezio Auditore oraz Altaira Ibn-La'Ahada. Czy warto się z nim zapoznać? Nie ulega wątpliwości, że tak. Choć tytuł na pewno nie rewolucjonizuje sagi, rozwija jej założenia, oferuje świetną rozrywkę i trzyma w napięciu do samych napisów końcowych.
Assassin’s Creed: Revelations jest największym fabularnym przedsięwzięciem przed jakim kiedykolwiek stanęła ekipa Ubisoftu. Projekt prowadzi nas przez fabułę posiadającą trzech bardzo zróżnicowanych bohaterów: wspomnianych wcześniej Ezio i Altaira, oraz Desmonda, dzisiejszego asasyna, podłączonego do maszyny nazwanej Animus, przeżywającego losy wymienionych przodków. Choć w grze wcielamy się w każdego z trzech herosów, zdecydowanie najwięcej uwagi poświęcono Ezio. To właśnie w jego ciele staramy się odkryć tajemnice zakonu, znajdujemy bibliotekę Altaira, jak również przeżywamy wątek miłosny. Altair gra tutaj drugie skrzypce i fragmenty w jego ciele są niejako uzupełnieniem całości. Najmniej czasu biegamy natomiast w butach Desmonda (większość misji możemy nawet pominąć). Nie powiem jednak żebym był tym faktem jakoś strasznie zawiedziony, wszak na niego pewnie przyjdzie jeszcze pora. Nie zdziwiłbym się gdyby w finale opowieści to właśnie on był głównym protagonistą. Na to jednak musimy jeszcze poczekać z rok, lub dwa. Natenczas warto skupić się na opowieści, którą już teraz mamy przed nosem. Jest ona wciągająca, intrygująca i niezwykle rozbudowana. Ubisoft musiał się ostro napracować by ogarnąć to wszystko i co istotne, udało im się to bezbłędnie.
Podobnie jak w przypadku poprzedników, rozgrywkę podzielono na kilka następujących po sobie sekwencji. Każda z nich zawiera garść zadań głównych, jak również mnóstwo misji pobocznych. Te pierwsze są zazwyczaj bardziej rozbudowane i dłuższe – służą napędzaniu kolejnych fragmentów głównego wątku fabularnego. Choć zdarzają się niestety questy słabsze i mniej porywające, większość zleceń jest odpowiednio skonstruowanych. Nie klepią ciągle tego samego schematu i sprawiają, że gracz z chęcią zagłębia się w kolejne niuanse historii. Czasem musimy kogoś zabić, innym razem śledzić, jeszcze innym przed kimś uciekać itd. Mnie najbardziej podobały się fragmenty z Altairem oraz moment gdy Ezio znajduje bibliotekę swego wielkiego przodka. Kurcze, nie wiem o co chodzi z Altairem, ale facet jest dziwnie charyzmatyczny. Każde zadanie w jego ciele (nawet te słabsze, wyglądające jak kopie misji Ezio) to prawdziwa przygoda. Koleś porusza się jakoś inaczej, ma fascynujący strój i historię. Osobiście chętnie przeszedłbym całą kolejną grę w jego ciele, ale niestety nie zapowiada się na to, byśmy mieli jeszcze kiedykolwiek taką okazję. W Assassin’s Creed: Revelations raczej finalnie się z nim żegnamy, a szkoda.
Jeśli chodzi o długość rozgrywki singlowej, waha się ona w przedziale od 12-30 godzin, zależnie od tego, jak dużo czasu poświęcicie na wykonywanie zleceń pobocznych oraz zbieranie porozrzucanych po świecie znajdziek. Mi zeszło mniej więcej 18 godzin, a wypełniłem mniej więcej 1/3 misji pobocznych i raczej za niczym nie biegałem. Dlaczego? W sumie dlatego, że okres jesienny jest strasznie upchany grami i zmuszony byłem dość szybko przechodzić nowego Asasyna. Na pewno zaś do niego wrócę w grudniu, kiedy nadejdzie czas posuchy.
Screeny z Assassin's Creed: Revelations (XBOX 360)
Mnie jakoś gra nie ciągnie. Pierwsza moja styczność z grą to AC 2. Gra bardzo mocno wciągneła jednak na sam koniec na tyle znużyła że nie dokończyłem jej
Kolejne części pewnie to samo ciągną pare nowości i tyle. Osobiście jakaś dla mnie za łatwa była
Bo jest historia NIE PO KOLEI. To tak, jakbyś zaczął czytać jakiejś książki tom 2. (pod warunkiem, że opowiada kontynuację tego samego, a nie wprowadza coś innego)
Jak dla mnie, to pierwszy Assassin's Creed jest najlepszy. Klimaty krucjat i Altair, a nie jakaś popierdółka Ezio.
No może ta Trzecia Krucjata. Fakt, to wielki plus, bo renesans może jest bardziej asasyński... ale... no jakiś taki...
Niby tak. Choć czasami po prostu tak jest, że z jakichś przyczyn się zaczyna od środka...
Zgadzam się z silverkin. Assassin's Creed 1 najlepszy, ten klimat a ja mam do tego z polskim dubbingiem po prostu miód dla uszu jakoś najczęściej wracam do tej części , ale zobaczymy jutro jadę kupić Assassin's Creed Revelations i zobaczymy bo mam wrażenie że może mi się nawet trochę bardziej spodobać niż jedynka a do tego jestem bardzo ciekaw dalszych losów Desmonda
Dużo to go tam nie ma. Ale cóż, dobre i to.
Mi się wydaje, że Revelations rzeczywiście może być lepsze. Ale kto wie...
Ja przynajmniej traktuję AC: R jako część trzecią, bo Brotherhood uważam za dodatek do dwójki.
Wszystko pięknie tylko jak to możliwe,że najlepsza część serii a ma najsłabszą(oprócz trójki która ma łączną notę 8.4) ocenę?Może jednak nie do końca jest taka rewelacyjna.Sorki ale teraz to mam mętlik,bo jedynka jest bardzo dobra i na razie jak dla mnie najlepsza a dostała 9.0,dwójkę uważam za słabą i po kilku godzinach mimo szczerych chęci odpuściłem sobie choć ma 9.5 więc nie wiem co mam myśleć o czwartej odsłonie skoro "tylko" 8.5.
ten rok czy przyszły 
PodglądBICodeURLIMGCytatSpoiler