Czasem coś piszę, czasem programuję, czasem projektuję, czasem robię PR, a czasem marketing... wszystko to, czego wymaga sytuacja. Uwielbiam gry, nie cierpię briefów reklamowych!
Lubię strzelanki. Przyznaję się do tego bez wstydu i z wypiętą dumnie klatą.
Lubię strzelanki. Przyznaję się do tego bez wstydu i z wypiętą dumnie klatą. Nie powiem, czasem mam dość tego, że każda możliwa marka jest w ostatnim czasie konwertowana do jakiejś odmiany FPS’a, ale niestety nic na to nie poradzimy. Tym bardziej chwalić trzeba więc producentów, którzy stawiają na oryginalność i nie podłączają się do pracy kogoś innego. Infinity Ward w 2007 roku przewróciło świat sieciowych strzelanek do góry nogami, oferując produkt unikatowy, przemyślany i nowatorski. Wreszcie, po czterech latach, w nasze ręce wpada trzecia część zapoczątkowanej przez nich trylogii, czy warto skoczyć do sklepu i poznać finał opowieści? Czy jest rewolucja? Czy może raczej lepiej się wstrzymać z zakupem? Sprawdźmy.
Najpierw słów kilka na temat fabuły dla jednego gracza. Stanowi ona, jak nie trudno wywnioskować, kontynuację historii rozpoczętej w pierwszej odsłonie Modern Warfare. Ponownie spotykamy zatem Price’a oraz Soapa, ale przez większą część rozgrywki biegamy w ciele nowego protagonisty o imieniu Yuri – byłego agenta Spetsnaz’u. Co ciekawe, Yuri nie jest całkowicie nową postacią w uniwersum. Jest on bowiem połączony z nim od samego początku, a my podczas wykonywania pierwszych misji nie zdajemy sobie z tego w ogóle sprawy. Historia kręci się wokół prezydenta Rosji oraz jego córki, a głównym antagonistą jest Makarov. Facet po raz kolejny chce pogrążyć świat w post-nuklearnym chaosie, a jedynym sposobem na powstrzymanie go jest wysłanie do boju najlepszych, najbardziej doświadczonych żołnierzy z elitarnych jednostek specjalnych z całego świata. Jednym słowem – standard. Niczego odkrywczego tu nie znajdziecie i jeśli szukacie dobrej fabuły, warto zerknąć gdzieś indziej, np. w stronę genialnego Deus Ex: Bunt Ludzkości.
Podczas wykonywania kolejno następujących po sobie misji przenosimy się w wiele miejsc naszego globu. Wśród tych najbardziej imponujących znajdujemy Londyn, zniszczony wojną Paryż, Nowy Jork oraz Syberię. Każda lokacja została bardzo przyjemnie wykonana i do pewnego stopnia wzorowana na rzeczywistym odpowiedniku. Zadania obfitują oczywiście w różne podniosłe momenty oraz absurdalne sytuacje, jak choćby upadek windy z nami we wnętrzu, albo skok ze szczytu budynku w kierunku brukowego podłoża itd.. Wiadomo jednak, że tego się można było spodziewać, a więc mnie osobiście to nie przeszkadza i przyznam szczerze, że dzięki takim zagrywkom w stylu Mission Imposible fabuła nabiera rumieńców.
Wzorem poprzedników, kampania singlowa jest całkowicie liniowa. Nie mamy żadnego wpływu na przebieg akcji. Zasiadamy niejako w wagoniku kolejki górskiej i staramy się dotrzeć do końca bez zbyt częstego wypadania. Tytuł jest wypchany po brzegi skryptami. Mamy miejsca, w których żołnierze nigdy nie przestają wyskakiwać (chyba że przekroczymy pewną niewidzialną linię wyłączającą ciągłe respawny). Mamy oponentów pojawiających się znikąd, tylko po to by zaskoczyć i zdezorientować gracza. Są też okazyjne podkręcone granaty oraz pociski dziwnym cudem przelatujące przez najgrubsze nawet ściany. Na szczęście dwa ostatnie elementy nie są tak dokuczliwe jak w Modern Warfare 2 czy w World At War. W tych dwóch produkcjach na wyższych poziomach trudności niejednokrotnie pod naszymi nogami walało się więcej granatów, aniżeli ziaren piasku. Potrafiło to doprowadzić do szewskiej pasji – szczególnie osoby, które, tak jak ja, odpalają strzelanki na wyższych poziomach trudności. W Modern Warfare 3 podobnego procederu nie zauważyłem. Zdarzyło mi się natomiast, że produkcja źle zapisała punkt kontrolny, uniemożliwiając mi wykonanie misji w określonym czasie (są zadania z upływającym licznikiem czasu). Musiałem wtedy restartować całe zlecenie. Irytuje też duża losowość zgonów, ale akurat to jestem w stanie zrozumieć. Najważniejsze, że SI nie stara się nas zabijać oszukując.
Screeny z Call of Duty: Modern Warfare 3 (XBOX 360)
Cytat: Lucas-AT Uważaj na Foxa, bo jeszcze nasz przyjaciel popełni hara kiri jak Modern Warfare 3 wygra.
Czym wygra on w żadnym stopniu Battlefieldowi 3 nie zagraża , BF3 ma swój styl gry i MW3 ma swój styl gry.. Ale MW3 na grę roku na pewno nie ma szans (w Polsce)
Oczywiście IGN itp: serwisy na pewno będą chwalić w sumie już widać jakie ma oceny MW3 9,5 ciekawe za co ??
tak jeszcze z 2 lata na tym samy silniku i gra zapewne dostanie znowu 9,5 albo nawet 10 Price w kosmosie
A jak już zrobią Call of Duty: Future Warfare to będzie podróba Advenced Warfighrter albo Futuree Soldiera
Silnik prawdopodobnie zmienią, gdy nadejdzie nowa generacja konsol. Obecnie sami widzą, że nie ma to sensu, bo ludzie kochają ich gry, są one bardzo grywalne, więc nie wprowadzają bardzo znaczących zmian.
Jako, że CoD jest od MW2 grą typowo konsolową (kto wie, czy kolejna odsłona w ogóle ukaże się na PC - robienie portu robi im się powoli mało opłacalne), to prawdopodobnie wtedy ujrzymy nowy silnik.
Wiesz odgrzewany kotlet to jedno, ale zobacz, o ile więcej się sprzeda gra, która nawet na starsze kompy wchodzi i się nie tnie to też jakiś czynnik wpływający na sprzedaż
Chodzi po prostu greg o to, że nie ma większych zmian w rozgrywce. Gra się po prostu bardzo podobnie, mechanika jest identyczna. Oczywiście, bronie i mapy są inne, ale jednak gra się podobnie
brak realistycznych efektów oddziaływania broni na ciało przeciwnika.Szkoda,że nie ma "rozczłonkowania" wrogów jak np. w Black Ops, Soldier of Fortune... Wojna to w końcu wojna.
Jeżeli chodzi o grafikę, to jakies zmiany widać, lecz jeżeli chodzi o Single, to tutaj nie ma co sie rozpisywać bo Single praktycznie we wszystkich częściach Call of Duty, były poprostu imponujące. Tryb kooreperacji - poezja. Polecam
.
on w żadnym stopniu Battlefieldowi 3 nie zagraża 
PodglądBICodeURLIMGCytatSpoiler