Dawno nie miałem do czynienia z ciekawą grą logiczną, która nie jest klonem jakiegoś hitu. Gdy pojawiła się możliwość sprawdzenia Underground od studia Grendel Games bez wahania przystałem na propozycję, w końcu trójwymiarowy projekt, w którym sterujemy ramionami robota nie może być słaby, nie? Pierwsze minuty spędzone z tym tytułem szybko sprowadziły mnie na ziemię, gdyż oczekiwałem cudów na kiju, a okazało się, że gra jest brzydka, sterowanie toporne, a zabawa nijaka.
Dawno nie miałem do czynienia z ciekawą grą logiczną, która nie jest klonem jakiegoś hitu. Gdy pojawiła się możliwość sprawdzenia Underground od studia Grendel Games bez wahania przystałem na propozycję, w końcu trójwymiarowy projekt, w którym sterujemy ramionami robota nie może być słaby, nie? Pierwsze minuty spędzone z tym tytułem szybko sprowadziły mnie na ziemię, gdyż oczekiwałem cudów na kiju, a okazało się, że gra jest brzydka, sterowanie toporne, a zabawa nijaka. Na szczęście kilka poziomów później okazało się, że jednak nie jest to do końca prawdą.
Produkcja opowiada o dziewczynie, a właściwie o jej lokaju-robocie, który wyprowadza z niebezpiecznej kopalni swoich pobratymców, a czasami także pomaga młodej “pracodawczyni”. Ogólnie jest nudno i śmiało można pomijać banalne scenki przerywnikowe. Niemniej, akurat w przypadku logicznej produkcji nie liczyłem na nic więcej, więc się nie zawiodłem.
Również gameplay spełnił moje wymagania. Underground zdecydowanie nie można zaliczyć do grona klasyków gatunku i raczej nikt nie będzie pamiętał o tej produkcji za dwa miesiące, ale fani tego typu tytułów powinni bez grymasu na twarzy zanurzyć się w zagwozdki na kolejnych poziomach.
Założenia są bardzo proste, gdyż na każdym levelu musimy przeprowadzić gromadkę robotów z jednego miejsca w drugie. Oczywiście trasa wypełniona jest różnymi przeszkodami, a czasami musimy zmierzyć się też z wrogiem, pokroju macek wyskakujących z różnych miejsc planszy. Z pomocą przychodzą wówczas różne umiejętności maszyny górniczej, za sterami której zasiadamy.
Zabawa polega na sterowaniu mechanicznymi ramionami, które posiadają rozmaite funkcje. Wiertłem rozwalamy skały, dzięki energii elektrycznej możemy roztopić lód, odpędzić na chwilę wroga, czy sprawić, że robot zacznie się szybciej przemieszczać. Z kolei chwytakiem przenosimy różne przedmioty. Do tego wszystkiego dochodzą także maszyny napędzane złomem (znajdujemy go na planszy), dzięki którym możemy wytworzyć schody, elementy mostu itd. Wszystko to wykorzystujemy w celu omijania niebezpieczeństw, zrzucania z sufitu stalaktytów, tworzenia nowych ścieżek właściwie z niczego itd.
Rozgrywka jest wciągająca i satysfakcjonująca, gdyż samo zaliczenie danego poziomu nie powinno nikomu sprawić żadnych problemów, ale już doprowadzenie do wyjścia wszystkich robotów wymaga rozważnego grania, gdyż niszcząc np. zły blok skalny pożegnamy się z jedyną ścieżką prowadzącą do wyjścia, stworzenie złego elementu, lub jego nieodpowiednie ustawienie, skutkuje tym samym, a równie dobrze któryś z mechanicznych bohaterów może spać w przepaść, albo zostać zmiażdżony. Twórcom udało się stworzyć system, przy którym odnajdą się zarówno nowicjusze, jak i osoby szukające wyzwania.
Niestety sterowanie jest nieprecyzyjne i ociężałe. Za ruch lewym ramieniem odpowiada lewa gałka analogowa, a prawym, prawa. Do tego dochodzi wykorzystanie spustów i d-pada, przy przechodzeniu do innej części mapy. W żadnym wypadku nie jest to skomplikowany system, ale podczas zabawy ma się wrażenie, że kierowana maszyna ma ze 200 lat i zaraz się rozleci. Ramiona po prostu nie nadążają za ruchami palców, co jest bardzo uciążliwe i odbiera znaczną część przyjemności płynącej z rozgrywki.
Dodatkowo twórcy nie specjalnie przejęli się możliwościami oferowanymi przez kontroler Wii U. Na ekranie pada wyświetla się jedynie menu, w którym zmieniamy narzędzia i nic więcej. Nie można ani grać, wykorzystując ekran, ani obracać elementami - no dosłownie nic. Jak na mój gust, wyszło to trochę słabo. Podejrzewam, że ma to związek ze specjalnym kontrolerem do laparoskopii, sprzedawanym rzecz jasna osobno. Z tym cackiem na pewno jest dużo lepiej, ale bez niego (a umówmy się, raczej mało kto skusi się na coś takiego dla jednej gry) sterowanie to kolejna nijaka strona Underground.
Zawodzi również oprawa graficzna, która prezentuje poziom gier z czasów PlayStation 2 (i to tych średnich). Stylistyka produkcji jest strasznie słaba i bez polotu, a kwestie techniczne lepiej przemilczeć, gdyż kamera, uzależniona od manewrowania ramionami, w wielu przypadkach pokazuje nie to, co chcemy, jakość tekstur jest tragiczna, jak na możliwości oferowane przez Wii U, a animacja zdaje się działać w 20 klatkach na sekundę (oczywiście tak nie jest). Krótko pisząc, oprawa graficzna Underground to porażka, a sytuacji wcale nie ratują słabe scenki przerywnikowe.
Wychodzi więc na to, że produkcja studia Grendel Games nie urywa dupy, a tylko ją delikatnie mizia. Rozgrywka wypada na ocenę dobrą z plusem, ale pozytywne wrażenia niszczone są przez słabe sterowanie i okropną oprawę graficzną. Szkoda, bo potencjał był spory, jednak nie wszystko wyszło tak, jak wyjść powinno.
Dźwięk:
Nawet nie zwróciłem na niego uwagi, ale ważne, że nie przeszkadza w rozgrywce.
Dobra
Grywalność:
Zabawa, pomimo niedopracowania wszystkich elementów produkcji, jest całkiem wciągająca. Szkoda, że zawiodło sterowanie, bo mogło być zdecydowanie lepiej.
Dobre
Pomysł i założenia:
Rozgrywka polegająca na przeprowadzaniu postaci z jednego miejsca w drugie przy użyciu mechanicznych ramion jest git.
Przeciętna
Interakcja i fizyka:
Fajny system rozgrywki psuje niedopracowane sterowanie.
Słowo na koniec:
Underground to średniak niższego szczebla. Można kupić na promocji, a w innym przypadku lepiej unikać tej produkcji.
PodglądBICodeURLIMGCytatSpoiler