Detroit: Become Human nie oferuje zbyt dużej swobody eksploracji, lecz nie jest to minusem. Czasem możemy zwiedzić jakąś dzielnicę, innym razem budynek, a jeszcze innym większą, lecz nadal po sznurku prowadzącą nas lokację. Niektóre, bardziej otwarte, poziomy mogłyby być za to nieco lepiej wypełnione wspomnianą wcześniej opcjonalną treścią do czytania, czy zbadania. Każda postać korzysta również z prostej wersji trybu detektywa, znanego z większości gier akcji. Przytrzymując odpowiedni przycisk zwalniamy czas i skanujemy otoczenie, lokalizując dostępne cele i interakcje.

W przypadku Connora, system został urozmaicony o dodatkowe funkcje. Może on skanować miejsca zbrodni i badać obiekty oraz ciała w celu wyszukiwania śladów – następnie, po zebraniu odpowiednich informacji, odtworzyć wydarzenie sterując sceną w czasie rzeczywistym i znajdując kolejne poszlaki. Zdolności Connora sprawdzają się także podczas etapów pełnych akcji – ścigając sprawcę możemy zatrzymać czas, a android oceni, którędy można pobiec lub jakie działanie podjąć. Zawsze mamy kilka wariantów, mniej lub bardziej ryzykownych, i parę sekund na podjęcie decyzji.

Markus posiada za to umiejętność przeprowadzania symulacji swoich działań. Chcąc dostać się w dane miejsce, albo dezaktywować rozmaite zabezpieczenia, możemy krok po kroku zaplanować swoje ruchy analizując różne warianty, a następnie zrealizować całą akcję wciskając jeden przycisk. Podczas strzelanin wydajemy także polecenia kompanom, koordynując działania nawet kilku grup jednocześnie. Jeśli chodzi o Karę, nie pokuszono się o konkretną mechanikę, lecz tutaj z kolei często musimy kombinować – czasem dobrze zbadać etap i umiejętnie się chować, a innym razem zdobyć jakiś przedmiot lub broń.

Technicznie Detroit: Become Human stoi na bardzo wysokim poziomie, chociaż jakość wykonania większych lokacji nie zawsze jest idealna. Niektóre niedoskonałości maskuje głębia ostrości, co, z drugiej strony, wprowadza trochę filmowej otoczki. W większości scen wszystko jest jednak wykonane z dbałością o najmniejsze szczegóły, a modele postaci, na czele z animacjami ubioru i poruszania się oraz odzwierciedlającą najdrobniejsze emocje mimiką twarzy, to pierwsza liga. Graficy z Quantic Dream wykonali również świetną robotę, jeśli chodzi o estetykę oprawy, kolorystykę, efekty pogodowe, oświetlenie i klimat. Każda z postaci posiada zupełnie inną paletę barw i sposób przedstawienia scen. Od czasu do czasu odczułem niestety spadki płynności, lecz grałem na standardowym modelu PlayStation 4. Być może na PS4 Pro taki problem nie występuje.

Quantic Dream dostarczyło najbardziej rozbudowaną produkcję w swoim dorobku i, moim skromnym zdaniem, najlepszą. Detroit: Become Human to angażująca opowieść, którą możemy prowadzić co najmniej na dziesiątki sposobów, mając pełną kontrolę nad przebiegiem wydarzeń. Miejcie jednak świadomość, że po raz kolejny nie jest to gra nastawiona na rozgrywkę w klasycznym tego słowa znaczeniu. Francuski deweloper dalej rozwija swój własny gatunek i mimo że nie znajdzie on poparcia u wszystkich graczy, w swojej lidze wyznacza standardy. Choć są aspekty, które można było wykonać lepiej, Detroit to świetny tytuł, w którym każdy fan dobrej fabuły i drobnych filmowych smaczków odnajdzie mnóstwo satysfakcjonującej rozrywki.