Kombinowanie w obliczu Bakerów oraz ich posiadłości to podstawa zabawy. Nie chodzi wyłącznie o to, że regularnie musimy stawić czoła takiemu czy innemu przeciwnikowi, ale również o to, że bezustannie zmuszani jesteśmy do wysilania szarych komórek oraz łączenia faktów. Dzięki eksploracji ciągle odnajdujemy jakieś przydatne przedmioty. Musimy następnie zdecydować do czego się one nadają i gdzie da się je wykorzystać, aby otworzyć sobie drogę dalej.

Łamigłówki nie są jakieś szczególnie skomplikowane (na pewno nie tak, jak zamek Jindosha z Dishonored 2), ale czasem trzeba pomyśleć nieco dłużej, aby wykombinować co zrobić, by otworzyć kolejne wrota. Najczęściej zagadki oparto na poszukiwaniu dobrze ukrytych przedmiotów. Może to być klucz, figurka albo jakiś inny element wyposażenia. Mnie osobiście bardzo spodobały się łamigłówki oparte na manipulowaniu światłem. Nie były jakieś wyjątkowo trudne, ale wymagały wyobraźni przestrzennej. Czasem trafiają się też problemy czysto logiczne, w których dostajemy jakąś tam podpowiedź (np. enigmatyczne zdanie lub dwa), a na jej podstawie musimy wykombinować o co chodzi.

Jak na serię Resident Evil przystało, w „siódemce” deweloperzy oddają w nasze ręce mocno ograniczony inwentarz. Wraz z nim powracają zioła oraz delikatny crafting, pozwalający nam łączyć ze sobą niektóre przedmioty, w celu stworzenia np. apteczki, tudzież amunicji do broni palnej. Crafting jest bardzo prosty w użyciu, choć okraszony dziwnym ograniczeniem. Pozyskanych gratów nie możemy łączyć ze sobą w dowolnym miejscu, a jedynie przy skrzyniach inwentarza, dostępnych w bezpiecznych pokojach.

Pokoje tego typu to powrót jeszcze jednego elementu charakterystycznego dla słynnego cyklu. Chodzi o magnetofony, przy pomocy których zapisujemy postępy w grze. Resident Evil VII: Biohazard robi, co prawda, użytek z automatycznych zapisów oraz punktów kontrolnych, ale zasadnicze rejestrowanie postępów odbywa się wyłącznie za pomocą magnetofonów. Niezapisany stan zabawy może przepaść bezpowrotnie, co tylko dodatkowo pogłębia klimat każdego mrocznego korytarza oraz pojedynku z wrogiem.

Ze względu na to, że akcja Resident Evil VII: Biohazard toczy się w zamkniętej przestrzeni (posiadłości), można było przypuszczać, że deweloperzy się nie popiszą kreatywnością, jeśli chodzi o lokacje. Nic bardziej mylnego. Na potrzeby gry opracowano wiele różnych miejsc (nie tylko w ramach głównego domu), a każda kondygnacja, pokój oraz zakątek jest wyśmienicie zaprojektowana. Twórcy świetnie bawią się cieniem, światłem, posępnymi kolorami oraz efektami atmosferycznymi. Do tej pory pamiętam, że "głupi" wentylator stojący na stole w głównej sali posiadłości potrafił zjeżyć mi włos na plecach. Z niektórych perspektyw jego cień wyglądał, jak wyłaniająca się z ciemnego rogu bestia. Podobnych smaczków jest oczywiście dużo więcej - np. poruszające się na wietrze zasłony.

Do opracowania siódmego Resident Evil wykorzystano zupełnie nowy silnik graficzny, zwany RE Engine. Narzędzie potrafi budować wyjątkowo klimatyczne sceny i całkiem płynnie animuje napotkane przez nas postaci. Z drugiej strony, wczytywanie zapisu rozgrywki jest niesamowicie czasochłonne. Potrafi pożreć nawet ponad minutę naszego czasu. Tyle tylko, że później ekran wczytywania jest rzadkością.

RE Engine to ogólnie bardzo dobra oprawa audio-wizualna. W kwestii udźwiękowienia nie mam nic do zarzucenia. Wszystko zrealizowano perfekcyjnie – czyli tak, jak na survival horror przystało. Są krzyki, jęki, zgrzyty oraz podmuchy wiatru. Są profesjonalnie nagrane dialogi. Jest, w końcu, pobrzmiewająca w tle muzyka, delikatnie acz stanowczo podkręcająca atmosferę.

Nieco gorzej sprawy mają się w przypadku grafiki. Ogólna prezencja tytułu stoi na wysokim poziomie, ale kiedy zaczynamy się przyglądać poszczególnym elementom na jaw wychodzą niskiej jakości tekstury, drobne przekłamania w cieniach (np. cień dłoni protagonisty nie zawsze odzwierciedla jej ruchy) oraz doczytujące się na naszych oczach shadery. Nie wpływa to negatywnie na całokształt, ale nie jest też tak, żebym piał z zachwytów.

Drobne wpadki to na szczęście jedyne zarzuty, jakie jestem w stanie postawić najnowszej odsłonie Resident Evil. W ogólnym rozrachunku to naprawdę świetny survival horror i, mam nadzieję,  początek czegoś większego. Od czasu Obcy: Izolacja żaden przedstawiciel tego gatunku mnie tak nie wciągnął i jestem przekonany, że Was także pochłonie. Resident Evil jest znowu w wysokiej formie!