Wieść o tym, że Konami odstąpiło od produkcji piątej części Silent Hill’a z pewnością nieco przestraszyła miłośników serii. Nowy producent, Double Helix, jest bowiem firmą nie znaną szerszej widowni i jakość tego jakże historycznego survival-horroru, stanęła pod znakiem zapytania. Jak się jednak okazuje, strach przed nieznanym okazał się zupełnie niepotrzebny, bowiem małe studio całkiem nieźle poradziło sobie z „piątką” i dodało nieco powiewu świeżości.

Nie głaszcząc nas po głowie, autorzy od razu rzucają nas na głęboką wodę: pierwsze obrazy gry od razu ukazują nam szpital rodem z koszmaru, pełen trupów, krwi i różnego rodzaju plugastwa. Jednak nie ma się co martwić – to jedynie wstęp do właściwego rozwoju scenariusza i fabuła będzie po krótkim czasie rozwijała się na nowo, dużo bardziej misternie i nieco bardziej... subtelnie. Tym razem wcielimy się w niejakiego Alexa Shepherda – żołnierza, który po odbyciu służby wraca w swoje rodzinne strony, do miejscowości Sheperd’s Glen. Jeżeli jednak było to kiedykolwiek ciepłe i przytulne miasteczko, to zdecydowanie mu się odmieniło: mieścina spowita jest mgłą, w dużej mierze jest opustoszała i bardzo nieprzyjazna. Główny bohater do tego, dowiaduje się o zniknięciu swojego młodszego brata, Joshuy. Nie z lepsza wygląda również jego matka: zachowuje się jakby postradała zmysły i straciła jasność umysłu. Alex postanawia więc odnaleźć Josha i dowiedzieć się, co się tu tak naprawdę dzieje...

Spędzając już pierwsze kilka minut z grą możemy poczuć, że autorom udało się stworzyć całkiem niezły, mroczny klimat. Dużo dreszczyku daje sam wątek fabularny: jest nieco zawiły, często zaskakujący i dość mocno przygnębiający. Co ważniejsze jednak, udało się te fabułę odpowiednio przedstawić i wytworzyć dla niej odpowiednią atmosferę. Przede wszystkim, oprawa dźwiękowa spisuje się świetnie: muzyka to bardzo nastrojowe i przy tym (znowu użyję tego słowa), „mroczne” brzmienie, które świetnie się wpasowuje do Silent Hill: Homecoming. Nieco przerażające wrażenie robią także zewsząd słyszane zawodzenia, szmery, wycia... Brzmi to naprawdę strasznie!



Oprawa wizualna także robi swoje: bardzo dobra gra świateł, odpowiednio dobrane filtry, fajnie zrobione twarze... Troszkę jedynie można mieć zastrzeżenie do tekstur, które wydawać się mogą nieco przestarzałe. Warto zwrócić także uwagę na kwestie dialogowe: rozmawiające ze sobą postacie zachowują się bardzo naturalnie. To co mówią, mówią z sensem, a lektorzy wczuli się w swoje role po prostu świetnie. Na twarzach bohaterów maluje się także mina adekwatna do sytuacji. Za sprawą silnika Havok, bardzo wiele obiektów można poruszyć: to jakiś śmietnik, krzesła itp. Wprawdzie jest to jedynie zabieg kosmetyczny, ale wpadanie na różne przedmioty wywołuje hałas, a co z tym związane – skok adrenaliny u gracza! Stosunkowo często, obejrzymy w grze cut-scenki popychające wątek „do przodu”. Trzeba przyznać, że zrobiono je w fajny sposób: nie są nudne i są nieźle wyreżyserowane, przez co możemy mieć wrażenie, że akcja gry jest po prostu „filmowa” i dynamicznie się rozkręca.

Chociaż zachowanie postaci jest bardzo przekonujące i naturalne, to piekielnie rzuca się w oczy jedno dziwactwo: otóż Alex na swojej drodze spotyka sporo "szkaradeł". Spotyka też nieco postaci, z którymi może porozmawiać i... głównie pyta „co się tu dzieje” i „czy nie widziałeś mojego brata”. Ale dlaczego do licha, nie zapyta skąd się wzięły wszystkie te stwory ?! Scenariusz przedstawiony jest tak, jakby ich istnienie było całkowicie naturalne i główny bohater nie zadaje już tak daleko idących pytań, a przynajmniej nie od razu! Można było ten drobiazg dopracować!