Obrodziło w tym roku w gry sportowe. I to wręcz niesamowicie, bo kolejne tytuły zachęcające do wirtualnego szaleństwa na deskach pojawiają się na sklepowych półkach niemal jak grzyby po deszczu. A wiecie, co jest w tym wszystkim najciekawsze? Żadnych skoków. Dalibyście wiarę? Kraj, w którym co druga szkolna wycieczka przejeżdża przez Wisłę tylko po to, by rzucić okiem na hacjendę Pana Adama, a wszystkie bilety na zawody w Zakopanem są zarezerwowane już grubo ponad sześć miesięcy przed konkursem. Powtórzę więc raz jeszcze. Żadnych skoków … Aż ciężko w to uwierzyć. Co będziemy zatem robić? Ano, biegać. I strzelać. Jak nasz nowy bohater narodowy, Tomek Sikora. To co? Zakładamy narty? Komu w drogę, temu uciąć nogę … Uuuppss, chyba znowu coś pomieszałem. A zresztą, nieważne. Do boju! Żółta koszulka lidera już na Ciebie czeka!

I jak Boga kocham, po przygodzie z Igrzyskami Zimowymi 2009, nie wziąłbym tego jaskrawego plastronu nawet za dopłatą. Na szczęście udało mi się przemóc i mimo straszącego z nośnika loga 49Games, beztrosko, jak gdyby nigdy nic, rozpocząłem wirtualną wędrówkę po schodkach biathlonowej kariery. Jako, że w RTL Biathlon 2009 jedynymi licencjonowanymi zawodnikami są członkowie niemieckiej kadry narodowej, czym prędzej przystąpiłem do stworzenia własnego sportowca. Nie żebym żywił jakąkolwiek głęboką urazę do naszych zachodnich sąsiadów, acz Germanie prawie od zawsze odnosili w tej dyscyplinie na tyle duże sukcesy, że postanowiłem dać im wirtualnego łupnia. Swoją drogą, jakby tak dojść do porozumienia z producentem i umieścić na okładce uśmiechniętego Pana Tomasza, gra z pewnością sprzedałaby się dużo lepiej. Ale cóż, to tylko taka luźna dygresja, przy obecnej polityce polskiego wydawcy raczej niemożliwa do zrealizowania. Powracając jednak do meritum sprawy, twórcy umożliwili graczowi wybór płci tworzonej postaci, tak więc zależnie od upodobań, zagrać możemy zarówno Jasiem, jak i Joasią. Kiedy zdecydujemy się już na konkretny typ wirtualnej facjaty, nazwiemy naszego sportowca, wybierzemy wymarzone barwy kombinezonu oraz rozdzielimy punkty umiejętności, droga do Kryształowej Kuli stanie otworem …



Zaraz, zaraz. Chwileczkę Panie Havranek? Jakie znowu umiejętności? Ano, przydatne. O rozbudowanych statystykach i wielowierszowych tabelkach rodem z Football Managera nie ma oczywiście mowy, aczkolwiek wprowadzone przez twórców wskaźniki rozwoju biathlonisty znacznie grę urozmaicają. Można by się nawet pokusić o stwierdzenie, iż stanowią one jeden z kilku kluczowych elementów programu, decydujących o jego całkiem wysokiej grywalności. Gdyby się tak bowiem dobrze zastanowić, co takiego ciekawego może być w ciągłym bieganiu w kółko i strzelaniu? Ktoś powie: „W Colinie non stop się jeździ i jakoś nudno nie jest”. Zgoda, tylko tam mamy ogromną różnorodność. Różne typy zawodów, zmienne nawierzchnie, multum samochodów i jeszcze więcej lokacji. Ciągle coś się dzieje, ciągle coś się zmienia. A biathlon? Biega gość kilka razy jedną rundę. Dynamika raczej żadna, bo i prędkość jakaś taka średnia, a w dodatku niemal tak monotonnie jak na meczach piłkarskiej klasy C. Non stop śnieg, śnieg i jeszcze raz śnieg. Jakieś urozmaicenia? Czasami przychodzi nam biegać w nocy. Achhh, zapomniałbym. Jest jeszcze oczywiście strzelanie. Ale ileż można pukać z tej marnej wiatróweczki? I w dodatku do nieruchomych celów. Może się więc wydawać, że gra zainteresuje tylko i wyłącznie skrajnych maniaków biegania na nartach, tudzież niedzielnych „kołbojów” z wioski pod Wąchockiem, co to po odpuście lubią sobie postrzelać do szklanych butelek. Ha! Błąd. Biathlon ma w sobie to coś. I z pewnością jeden z niezbędnych składników „tego czegoś” stanowi wymieniony już powyżej system umiejętności. Banalny, bo banalny, acz jedno muszę z ręką na sercu przyznać. Nie pozwala graczowi na zbyt łatwe zwycięstwa.