Co jakiś czas w pracy recenzenta napotykam program, który ciężko jest opisać… Nie mam tutaj na myśli gier wspaniałych, których recenzje skrobie się łatwo, a słowa w zasadzie same przelewają się na ekran monitora; lecz tytuły kiepskie, nie zawierające niczego unikatowego i zasługujące jedynie na karcenie. Do tego właśnie typu produkcji należy wydana niedawno gra Eragon.

Większość z Was zapewne kojarzy tytuł Eragon za sprawą książki, oraz filmowej jej adaptacji. Spoty reklamowe ukazujące film przedstawiały potężnego smoka, wspominały o równie mocarnym jeźdźcy i okrutnym królu zwanym Galbatorix. Mieszanka składników wydawała się wybuchowa i ciężko było sobie wyobrazić powstanie jakiegokolwiek niewypału opartego na przygodach młodzieńca o imieniu Eragon. Niestety okazało się, że wszelkiego rodzaju adaptacje były dość przeciętne. Książka pozyskała sobie fanów na całym świecie, film został potraktowany z przymrużeniem oka, natomiast gra zupełnie nie zasługuje na uwagę graczy, tudzież fanów powieści.



Dla osób niezorientowanych przybliżę nieco fabułę. Otóż cała akcja gry rozgrywa się w świecie Algaesia, w którym rządzi okrutny i bezwzględny władca Galbatorix. Przy pomocy zgromadzonej armii opresor postanawia pozbyć się wszystkich jeźdźców smoków i następnie przejąć totalną kontrolę nad światem. Niestety jego plany zostają pokrzyżowane przez młodzieńca o imieniu Eragon. Pewnego dnia chłopak znajduje na swojej drodze dziwnie wyglądające jajo. Po pewnym czasie z jaja wykluwa się smok o imieniu Saphira, a nastolatek dowiaduje się, że jest ostatnim jeźdźcem smoków. Wieść o niezwykłym biegu wydarzeń dociera szybko do Galbatorixa, który postanawia wysłać swoich sługusów, aby uporali się ze zrodzonymi komplikacjami. Eragon wraz z Saphirą staje do walki, nie tylko o swoje życie, lecz również o istnienie i wolność całej Algaesii.

Fabuła w sumie zapowiada się całkiem ciekawie, niestety gra nie bardzo oddaje pełny jej sens. W trakcie zabawy znajdujemy sporo różnych dziwnych informacji, których próżno szukać w oryginale. Również polskie tłumaczenie pozostawia wiele do życzenia, a co za tym idzie niejednokrotnie zamiast wczuć się w klimat zabawy po prostu siedzimy i parskamy śmiechem… Czy takie było założenie deweloperów…? No cóż, myślę że nie, ale niestety tak właśnie to wygląda!

Od pierwszych chwil w grze, autorzy rzucają w naszą stronę mnóstwo identycznie wyglądających oponentów. W zasadzie cała rozgrywka przebiega ciągle w ten sam sposób: biegamy, trafiamy na przeciwników, lejemy wszystkich i ruszamy w dalszą drogę. Po kilku sekundach po raz kolejny docieramy do obozu wroga i cały schemat się powtarza. W sumie nie byłoby w tym niczego złego, w końcu powstaje wiele podobnych gier i zapewniają świetną zabawę. Niestety w Eragon system walki, głupota przeciwników, ich identyczny wygląd i mało porywające przedstawianie fabuły sprawiają, że z gry wieje nudą i już po kilkudziesięciu minutach nie miałem ochoty brnąć dalej. Jako recenzent jestem jednak zmuszony do jak najdłuższego obcowania z opisywanym programem, bowiem moja ocena musi być obiektywna i muszą się na nią składać wszystkie czynniki znalezione w testowanej grze.