Filmowa adaptacja Władcy Pierścieni J.R.R. Tolkiena to jedno z największych arcydzieł w historii kina. Nie ma się więc co dziwić, że fani na całym świecie pragnęli więcej i więcej opowieści z ich ulubionego świata. Electronic Arts postanowiło dogodzić możliwie jak największej grupie graczy wypuszczając na rynek kilka tytułów w uniwersum Śródziemia. Jednym z takich programów jest gra strategiczna zatytułowana Władca Pierścieni: Bitwa o Śródziemie.



Kiedy wyszła pierwsza edycja Bitwy o Śródziemie gracze byli zachwyceni. Po raz pierwszy mieli okazję poprowadzenia ogromnych armii swoich największych bohaterów do zwycięstwa. Mogli również walczyć przeciwko sobie dzięki rozgrywce internetowej, i udowadniać która z ras powinna rządzić Śródziemiem. Pomimo tego, że gra otrzymała bardzo zróżnicowane, i często krytyczne oceny w prasie, znalazła ogromne rzesze fanów. Sukces zachęcił Electronic Arts do rozpoczęcia prac nad kontynuacją.

Kiedy w moje recenzenckie ręce wpadła druga edycja gry miałem mieszane uczucia. Niby wszystko zapowiadało się wspaniale: gra oparta była na jednym z moich ulubionych filmów, na screenach oraz trailerach prezentowała się bardzo dobrze, a autorzy obiecali, że wszystkie problemy z poprzedniczki zostały usunięte. Ja jednak miałem wrażenie, że nie będzie aż tak wspaniale jak chwali się Electronic Arts. Niestety moje obawy zaczęły się potwierdzać kiedy próbowałem odpalić grę. Z jakiegoś powodu postanowiła ona się po prostu nie uruchamiać. Pokazywał się ekran powitalny i następnie gra wracała do pulpitu systemu. Po kilkudziesięciu minutach kombinowania udało mi się wreszcie odpalić program. Ze sceptycyzmem począłem buszować po menu głównym i ustawiać najważniejsze opcje gry, tak aby spełniła moje wymagania. Kiedy już wszystko wyglądało tak jak powinno, zdecydowałem, że najwyższa pora ujrzeć Bitwę o Śródziemie II w akcji. Wybrałem jeden z dostępnych scenariuszy i ruszyłem do walki.

Podobnie jak poprzednia część, tak i najnowsza działa na w pełni trójwymiarowym silniku graficznym, który jest w stanie generować bardzo szczegółowe otoczenie, i dodatkowo animować dziesiątki wijących się po nim postaci. Szkoda tylko, że kiedy na ekranie pojawia się większa armia, gra zaczyna się dławić i zwalniać. Pomyślałem na początku, że jest to spowodowane tym, że zbyt wysoko wyśrubowałem ustawienia detali grafiki. Pomimo tego, że mój blaszak powinien sobie poradzić bez problemu z wybranym przeze mnie poziomem grafiki, postanowiłem trochę pobawić się suwakami. Po obniżeniu jakości renderingu, wróciłem do gry, aby przekonać się, że nadal nie jest tak jak powinno być, ponieważ wciąż widać dławienie. Kolejny raz poruszyłem wskaźnikami, i niestety problem nadal nie chciał zniknąć… Pełen niesmaku przywróciłem detale graficzne do wybranego wcześniej poziomu i postanowiłem pograć trochę dłużej.



Problem z powolną grafiką znikał i powracał jak yoyo, na szczęście przez większą część zabawy, nawet gdy na ekranie były ogromne ilości dziwadeł, gra działała bardzo dobrze i płynnie. Pierwsza misja w jakiej brałem udział zabrała mnie do świata elfów, który niestety został zaatakowany przez hordy Orków. Jako kapitan skromnej jednostki piechoty musiałem przedrzeć się przez grupy poczwar, dotrzeć do Rivendell i ostrzec przebywające tam wojska przed zbliżającym się niebezpieczeństwem. Już kilka sekund po rozpoczęci gry można zauważyć, że cała mechanika rozgrywki pozostała nietknięta. Sterowanie jest prawie identyczne do tego z części pierwszej, a co za tym idzie, jeśli ktoś grał wcześniej w Bitwę o Śródziemie to nie powinien mieć najmniejszych nawet kłopotów kontynuacją zabawy. Jedyny w zasadzie nowością są jednostki wodne, z których i tak korzystać będziemy zaledwie kilka razy podczas całej kampanii.