Symulatory maszyn latających przeważnie należą do jednych z najtrudniejszych gier. Oprócz tego, że wymagają masy cierpliwości do opanowania klawiszologii, sprawiają podczas lotu wiele niespodzianek i niezrozumiałych dla zwykłego śmiertelnika zachowań. Na szczęście trafiają się gry, które stworzone zostały nie tylko dla fanatyków symulacji, lecz także dla osób, które lubią się dobrze zabawić latając i strzelając. Fair Strike jest właśnie taką produkcją.



Gra oferuje dwa tryby zabawy. Pierwszy z nich przygotowany został dla pojedynczego gracza, drugi umożliwia zabawę na sieci w kilka osób. Kampania dla pojedynczego gracza złożona jest z czterech etapów podzielonych na kilka misji. Pierwszy etap nosi nazwę Tajna Operacja. Głównym celem naszych działań po wybraniu właśnie tego etapu będzie likwidacja bossów narkotykowych, którzy za brudną kasę postanowili kupić sobie kilka wysepek i założyć własne państwo. Oczywiście ich nowy naród musi mieć ochronę, dla tego też stworzyli armię, która w ich zamyśle powinna zapewnić im nietykalność. Drugi etap kariery rozgrywa się w dżungli, którą musimy oczyścić po mieszkających tam rewolucjonistach. Kolejnym jest Jirgah. Po wyruszeniu na misje w nim zawarte, będziemy starać się zniszczyć zalążek światowego terroryzmu. Ostatnim i chyba najbardziej interesującym etapem są Bałkany. Wysłane tam oddziały, z nami na czele będą musiały ugasić płomień w sercu europy – jak to bardzo poetycko ujął polski dystrybutor gry – firma Nicolas Games.

Tryb wieloosobowy to trzy rodzaje zabawy: pojedynek, atak drużynowy oraz mój faworyt współpraca. Pojedynek daje możliwość spotkania się na mapie 16-tu pilotów, którzy będą starali się zniszczyć jak najwięcej helikopterów należących do innych graczy.
Atak drużynowy jak sama nazwa wskazuje będzie opierać się na działaniach drużyn. Po wybraniu tej opcji wszyscy chętni do zabawy zostaną podzieleni na dwie grupy. Jedna będzie starała się wykonać narzuconą misję, druga spróbuje im w tym przeszkodzić. Przykładem takiej misji może być eskortowanie. Jedna grupa będzie eskortowała statek, druga będzie próbowała go zniszczyć. Ostatni typ sieciowej wojny to współpraca. Ten tryb umożliwia przejście całej kampanii dla pojedynczego gracza z pomocą kolegi.



Przed wyruszeniem na jakąkolwiek misję przechodzimy przez odprawę. Pierwsza jej część to krótki filmik zrealizowany przy pomocy silnika gry, pokazujący tereny, na których będzie toczyć się akcja. Drugi człon briefingu to tekstowe wyjaśnienie wymaganych do wypełnienia zadań. Po przejściu odprawy decydujemy jakim helikopterem chcemy walczyć. Do dyspozycji mamy takie maszyny jak: mój ulubiony AH-64A Apache, RAH-66 Comanche, KA-50 Black Shark, KA-52 Alligator, PAH-2 Tigre oraz KA-58 Black Ghost. Nie wszystkie maszyny dostępne są dla każdej z misji. Na początku będziemy mogli wybierać wśród tylko dwóch: AH-64A oraz KA-50… z czasem kolekcja będzie się rozrastać.
Każdy helikopter uzbrajamy wedle własnych upodobań i wybieramy kolorystykę. Wśród możliwych do wyboru grafik jest: wojenna, pustynna, tropikalna, zimowa oraz standardowa. Przed wyruszeniem w teren decydujemy także o uzbrojeniu i wyglądzie naszego skrzydłowego, który będzie wspierał nas w ciężkich chwilach.

Arsenał skrzydłowego jest bardzo ważny ponieważ podczas wykonywania misji, do pewnego stopnia decydujesz o jego poczynaniach. Nie ma możliwości kierowania bezpośrednio jego maszyną, jesteś w stanie jedynie wydawać mu rozkazy: śledzenia, ostrzelania celu, osłaniania ciebie i kilka innych. System wydawania poleceń jest niezwykle prosty. Po wciśnięciu odpowiedniego przycisku pojawia się rozwijane menu z komendami. Teraz wystarczy, że zdecydujesz jakie polecenie chcesz wydać i korzystając z klawiatury wciśniesz jego numer. Pilot potwierdzi przyjęcie rozkazu i rozpocznie jego realizację.