Tym „więcej” są amulety, czyli specjalne przedmioty zdobywane albo dzięki pokonywaniu szefów poziomów albo zakupom u handlarzy. Są zazwyczaj najdroższe z dostępnego asortymentu, ale i najbardziej wartościowe – dodając np. magiczne zdolności protagoniście, nowe ataki lub chociażby możliwość podglądu własnej pozycji na mapie. Bo Hollow Knight to nie jest taki spacerek po zagajniku, a bardziej przyrównałbym to do karczowania lasu równikowego. Głównie ze względu na to, że znaczną część eksploracji realizujemy bez jakichkolwiek podpowiedzi. Na domiar złego nie możemy swobodnie zapisywać stanu rozgrywki, a przeciwnicy odradzają się po każdym opuszczeniu danej lokacji.

Warto też zaznaczyć, że choć tytuł studia Team Cherry jest stylistycznie jednorodny i spójny, to odznacza się – co można uznać zarówno za wadę i pozytyw, w kontekście wyśrubowanego poziomu trudności – bardzo, bardzo podobnymi (żeby nie powiedzieć – powtarzalnymi) lokacjami. Przez to łatwo zagubić się w gąszczu niemal identycznych korytarzy i przejść. Sprawia to, że brak mapy i „autolokalizatora” jest szczególnie bolesny. Ja potrafiłem zrozumieć konwencję, choć wiem, że nie wszyscy będą w stanie wziąć to za element rozgrywki, więc ująłem to w dwojakiej interpretacji.

Oprawa audiowizualna jest bardzo specyficzna. Pomimo nieco gotyckiego i mrocznego klimatu (coś pomiędzy Bloodbornem i The Order 1886), grafika została utrzymana w kreskówkowej konwencji, z ręcznie rysowanymi postaciami oraz tłami. Co ciekawe, sprawdza się to kapitalnie, nadając bardzo niepowtarzalnego i intrygującego sznytu produkcji! Z kolei ścieżka dźwiękowa jest niezwykła, kapitalnie dopełniająca wydarzenia rozgrywające się na ekranie, wszak dominuje tutaj pianino i wiolonczela.

Hollow Knight ciężko podsumować inaczej niż – paradoksalnie – w krytykowany we wstępie przeze mnie sposób. Zarówno seria Souls, jak i prezentowany tutaj tytuł studia Team Cherry reprezentują cechy typowe dla metroidvanii, więc posiadają sporo punktów wspólnych. Odróżnia je w zasadzie tylko perspektywa – 2D kontra trójwymiarowe lokacje – oraz oprawa graficzna – kreskówka kontra mroczny gotyk. Niemniej jednak w obu przypadkach jest tak samo – śmiertelnie dobrze!