Seria Hearts of Iron wraca na strategiczne salony! Po blisko 7 latach od wydania „trójki”, studio Paradox Interactive pojawiło się w tegorocznym kalendarzu wydawniczym z kontynuacją – Hearts of Iron IV. W erze gamingu zmieniło się w tym czasie naprawdę wiele, lecz wydaje się, że ząb czasu nie tknął Paradoksu i ich tytułów. Mimo wszystko „czwórce” nie można zarzucić, że jest w jakikolwiek sposób archaiczna lub nieprzystępna, a wręcz przeciwnie – wychodzi do nowych graczy frontem. Choć niezbyt zgrabnie, to nie można jej odmówić chęci.

W Hearts of Iron IV grać możemy w dwóch głównych przedziałach czasowych – od 1936 oraz 1939 roku. Jeśli zatem nie mamy ochoty bawić się w napędzanie gospodarki, to od razu możemy wrzucić nację w wir wojennej zawieruchy. Produkcja pozwala graczom na objęcie kontroli nad jednym z pierwszoligowych państw w tym konflikcie zbrojnym (Stany Zjednoczone, ZSRR, Państwo Włoskie, Francja, III Rzesza), a jeśli mamy ochotę wywindować zupełnie nieznany np. azjatycki kraj, to również istnieje taka możliwość – charakterystyka, cele narodowe czy opisy przywódców będą w takim przypadku uboższe, ale Hearts of Iron IV umożliwia grę dowolnym państewkiem istniejącym wtedy na mapie świata!

Co ciekawe, jeśli nie mamy ochoty oglądania po raz setny tego, że Hitler robi anszlus Austrii, zajmuje Czechosłowację i 1 września atakuje Westerplatte, to gra umożliwia odhaczenie odpowiedniej opcji, dzięki której wyłączany jest historyczny przebieg zdarzeń. Przed startem właściwej kampanii określamy również poziom trudności oraz specjalny tryb z jednym miejscem zapisu, ponieważ tylko tak możemy zdobywać osiągnięcia Steam.

Jednak jeśli myślicie, że cykl Hearts of Iron dzięki najnowszej, czwartej odsłonie, staje się nagle przystępny dla laika i samodzielnie prowadzi rozgrywkę, umożliwiając naciśnięcie dwóch lub trzech przycisków, to jesteście w wielkim błędzie. Naturalnie, twórcy starają się tak żonglować mechanizmami, tak je modyfikować, by w końcu otworzyć szerzej tę furtkę prowadzącą po sławę, chwałę i miliony dolarów podebrane np. Call of Duty, lecz nie tym razem.

Największą przeszkodą, od której odbije się 90% potencjalnie nowych fanów są cyferki, tabelki i suwaki definiujące np. handel. Efekt byłby zgoła odwrotny, gdyby samouczek, który tutaj występuje (a jakże), miałby nieco szerszą formułę i lepsze wykonanie. Po kilku minutach zabawy z tutorialem wiemy, jak połączyć nasze jednostki w większe półki i jak wykonać linię frontu! I to wszystko! Ten etap to paradoksalnie największy mankament nowego HoI, ponieważ nie tłumaczy zupełnie nic m.in. z gospodarki (i tak w „czwórce” uproszczonej), czy też zarządzania państwem w czasie pokoju.

Jeśli jednak jesteśmy na tyle zdeterminowani, by uczyć się metodą prób i błędów, to im dalej w las, tym ciekawiej. Nie ma co ukrywać, że Paradox Interactive specjalnie spłycił kilka „ficzerów”, by zrobić swoją nową strategię nieco bardziej przystępną, jednakowoż nie wpłynęło to na samą kondycję owych mechanizmów. Przede wszystkim mam tu na myśli pozbycie się waluty, którą mogliśmy chomikować na czarną godzinę. Teraz handel nadwyżkami polega na tym, że eksportując np. gumę, importujemy… fabryki cywilne. Z kolei aby napędzać przemysł, musimy tworzyć ów fabryki, a moc przerobową na starcie zdobywamy dzięki istniejącym… fabrykom cywilnym. System co najmniej nieco zakręcony, ale nadal w pewnych granicach.