Tytułowa chorągiew w grze Stoic Studio nie jest jedynie oczywistym zapożyczeniem z czasów wikingów. Na pierwszy plan wybija się jej znaczenie symboliczne, gdzie wszywając swój bławat do długiego, czerwonego kawałka materiału tak często widocznego podczas rozgrywki, rozmaici dowódcy oddają swoich ludzi pod komendę gracza, stając się jednym z resztą karawany. Analogicznie postąpili developerzy, niezwykle silnie łącząc dwie produkcje ze swojej przyszłej trylogii, nadając tym samym dodatkowego znaczenia drugiemu członowi tytułu.

Pierwsze The Banner Saga nie obfitowało w niezwykłe wydarzenia, gdyż autorzy skupili się na łagodnym przedstawieniu bohaterów oraz wprowadzeniu w ten zaskakująco świeży miks nordyckich wierzeń i azteckiej estetyki. Kierując poczynaniami Rooka, jego córki Alette oraz króla olbrzymich varlów, Hakona, powoli odkrywałem meandry świata z martwymi bogami i niezachodzącym słońcem. Druga część jest bezpośrednią kontynuacją, co sprawia, że znajomość poprzednich wydarzeń pozostaje kluczowa, gdyż suplement w postaci krótkiego przypomnienia dostępnego w menu nie wystarczy do pełnego cieszenia się scenariuszem. Twórcy od samego początku celowali w trylogię i widać to na każdym kroku, jako że za priorytet postawili sobie integralność swoich gier. Tym samym ich kolejne dziecko pozostaje wierne wcześniejszym schematom, nieznacznie je usprawniając, co czyni ją bardziej kolejnym rozdziałem niż klasycznym sequelem.

Historia ponownie przedstawiana jest z dwóch perspektyw. W jednej śledziłem dalsze losy dobrze mi znanych postaci, a przynajmniej tak mi się z początku wydawało. Finał pierwszej części odcisnął widoczne piętno na ich charakterze, co niejednokrotnie znajdzie odzwierciedlenie w rozmowach czy stawianych wyborach. Jednocześnie, mając za sobą powolne wprowadzanie gracza w swój świat, scenariusz oferuje znacznie szybsze tempo, przedstawiając wydarzenia o większej skali i wadze dla karawany. Z tego względu samobójcze zrywy czy nieoczekiwane zdrady są na porządku dziennym, a złe słowa wypowiedziane w złym momencie potrafią skutecznie pozbawić życia ludzi, których obiecało się chronić.

Drugą karawaną przewodził niejaki Bolverk, niezwykle niebezpieczny varl dowodzący grupą najemników zwanych Krukami. Podążanie jego śladem jest o tyle ciekawe, iż rzeczywiście pozwala wcielić się w nową postać. O ile w pierwszej historii najczęściej postępowałem w zgodzie z własnym sumieniem, tutaj musiałem grać rolę bezwzględnego dowódcy, dla którego najważniejsze jest dobro jego podwładnych oraz reputacja całego klanu. Większość wypowiedzi jest bardzo lakoniczna, a przy tym opryskliwa, co zachęca do spróbowania innego sposobu rozgrywki. W końcu okazywanie miłosierdzia nie do końca pasuje do charakteru wielkoluda.

W obu przypadkach bohaterowie pozostają uchodźcami, z każdym dniem doświadczającymi coraz więcej okropieństw wojny. Ich droga wiedzie przez opustoszałe i zrujnowane miasta, wzgórza pełne wrogich armii i próbujących przeżyć za wszelką cenę ludzi, skutecznie rysując obraz świata chylącego się ku upadkowi. Skala wydarzeń znacznie wzrosła, przez co nieco ucierpiały mniejsze i zazwyczaj bardziej wstrząsające zdarzenia. W pierwszej odsłonie dużą dozą dramatyzmu odznaczał się sam ekran podróży, gdzie sunąca powoli karawana mijała kolejne doliny, a jej zapasy żywności nieubłaganie się kurczyły, tworząc nieustanną groźbę śmierci głodowej wielu współbratymców. Tym razem nie mogłem się oprzeć wrażeniu, iż znacznie rzadziej z niepokojem spoglądałem na ponury licznik pozostałych racji. Nie mogłem narzekać na brak rozgłosu, tutejszej waluty, a spotykani po drodze kupcy bardzo chętnie dzielili się swoimi obfitymi zapasami. Nadmiarowe ilości gotówki powinienem był wydawać na podnoszenie poziomu doświadczenie własnych wojaków, ale rzadko kiedy okazało się to być konieczne.